คำโปรย...

ฉันคือยัยนางมารร้ายที่ไม่เคยยอมใครง่ายๆ แสนแสบอย่าบอกใครเชียว แต่โทษทีเถอะ ไอ้บ้านี่มันเป็นใครถึงได้กล้ามาทำให้คนอย่าง ‘นัดดา’ ต้องเสียศูนย์ ‘บาส’ ชื่อของนายฉันจะจำไว้ให้แม่น เพราะฉันไม่มีวันลืมเรื่องที่นายแกล้งฉันเอาไว้แน่

วิธีเอาคืนแบบเด็กๆ มันคงไม่เหมาะสำหรับนายสักเท่าไหร่

ไหนจะผู้หญิงที่หลงชอบนายยังกัดฉันไม่ยอมปล่อย ทำให้ฉันคนนี้เจ็บๆ คันๆ จบแทบทนไม่ไหว

เห็นทีว่างานนี้ฉันคงต้องงัดเอามารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนออกมาใช้เพื่อชิงหัวใจของนายบาสตัดหน้าผู้หญิงทุกคนในโรงเรียนเป็นการเอาคืนเสียแล้ว แอร๊ย!

...

เกริ่น...

เปรี้ยะ!

เสียงที่เกิดขึ้นทำให้ผมคิดได้ว่าตัวเองพลาดอย่างหนักที่ไปหลบท่อนขาเรียวยาวนั่น เพราะมันลอยผ่านตัวผมไปกระทบเข้ากับกระกระจกรถผมแทน มันไม่ถึงกับแตกแต่ก็เกิดเป็นรอยร้าวเล็กๆ ที่ทำให้ผมเจ็บใจอย่างถึงที่สุด และเมื่อหันไปมองตัวต้นเหตุก็พบว่าเจ้าตัวกำลังยืนยิ้มสะใจอยู่!

วะ...โว้ยยย!!!

ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้จัดการเธอ คืนนี้ฉันคงนอนไม่หลับแน่!

“ผู้หญิงอย่างเธอไม่เหมาะที่จะใส่กระโปรงเลยสักนิด!!!” ผมตะโกนเสียงดังใส่จนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง

“หยาบคาย ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ!” โวยวายรับไม่ได้

“ไม่!”

“งั้นเหรอ...งั้นก็เอานี่ไปกินซะ”

---------------------------