<แนะนำ ตัวละคร >

บราว หญิงสาวที่มองโลกในแง่ดี และเป็นคนที่รักใครรักจริง  เธอแอบชอบเพื่อนคนหนึ่งในห้องเขาเป็นผู้ชายที่อยู่สูงเกินเอื้อม เธอคิดว่าจะมีสักวันที่เขาจะเลี่ยวมามอง เธอบ้างแค่นั้นก็พอ

ราโช  หัวหน้าห้อง  ผู้ที่เก่งทุกเรื่อง ด้านการเรียน ด้านกีฬา แม้กระทั้ง นิสัย เขาเป็นคนรักอิสระมีสาวรุ่นพี่รุ่นน้องเข้ามาขายขนมจีบ เขาไม่เคยสนใจจนเพื่อนๆคิดว่า เขาน่าจะไม่ชอบผู้หญิง

เมย์ริน เพื่อนสนิทบราว สายเที่ยว เธอเป็นคนสวย เป็นสายกิจกรรมของห้อง เธอไปหมด ถนัดใช้ความสามารถล้วนๆ (ไม่ถนัดงานวิชาการ)

โตเกียว  เพื่อนสนิทบราว เธอเป็นคนตัวเล็กขาวหมวย แต่สายตาสั้นมาก และที่สำคัญเธอกินเก่งมาก แปบๆเป็นอันต้องกิน เกือบทุกชั่วโมง  

 แพรไพลิน

เพื่อนสนิท บราวเข้ามอปลายบ้านรวยเป็นเน๊ตไอดอล เมื่อก่อนดังทั่วโซเชียล แต่ที่บ้านไม่ปลื้ม เธอจึงต้องหันมามุ่งหน้าตั้งใจเรียน

ปาล์ม

หนุ่มหน้าตี๋  ปากจัด  กวนๆเป็นคู่กัดของโช และ ชอบหาเรื่องบราว เจอครั้งแรกดันมาหาเรื่อง เขาและผู้ชายอย่าง ปาล์ม ยอมสักที่ไหน ยัยอ้วนเอ้ย 

กราฟ

หัวหน้าห้อง ม.4เป็นคนเงียบๆ มีจิตสัมผัส ชอบไปสถานที่ๆเขาไม่ไปกัน พูดน้อยแต่หมัดหนัก เจ้าระเบียบ 

################################

 (  บทนำ )

 *ห้องเรียน

หญิงสาวคนหนึ่งกำลังลบกระดานในห้องโดยมีเพื่อนอีกสองคนกำลังกวาดห้อง อยู่ๆเพื่อนคนนั้นก็ร้องเสียงหลง

"เห้ยย"

"เป็นอะไรยัย ริน ร้องเหมือนเห็นผี "เพื่อนที่กวาดห้องอยู่ใกล้ๆเอยถาม

"ฉันเกือบลืม วันนี้ คุณครูนัดฉันรำงานประจะโรงเรียนที่จะมาถึงนี้ ลืมได้ไงน๊าา สายแล้วอ่าพวกแกฉันฝากทำต่อด้วยนะ ไปแหละ ไว้คราวหน้าฉันจะมาชดเชยให้นะ"  หญิงสาวเอยพลางวิ่งออกไปนอกห้องพร้อมกระเป๋าเป้ที่มีพวงกุญแจโดเรมอนหัวเท่ายักษ์ 

"อ้าววว "

"ไม่เป็นไรหรอกเราทำกันสองคนไม่นานเดียวก็เสร็จเนอะ"

"จ้า  แม่คนดียัย บราว เอ่อ กวาดเสร็จแล้วเดียวลงเอาขยะไปทิ้งก่อนนะ"

"โอเค"

จากนั้นบราวอยู่ในห้องคนเดียวหลังจากลบกระดานเสร็จเธอก็เดินมาจัดโต๊ะเรียน ก่อนจะปิดหน้าต่างห้อง  เวลาผ่านไปนาน ทำให้เธอ เอ๊ะใจ

"ทำไมโตเกียว ยังไม่มาอีกนะเนี้ย รึว่ากลับบ้านไปแล้ว แต่กระเป๋ายังอยู่นะ เอาไงดี" บราวหยิบกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะมองแววหนึ่ง

"เธอ" เสียงใคร?บราวหันไปมองเธอ มีท่าทีเปลี่ยนไป ในใจตอนนี้ตัวชา ใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุกออกมาด้านนอกเสียอย่างนั้น ผู้ชายตรงหน้าสูงกว่าเธอหลายเท่าเขากำลังพูดกับเธอ

"ห่ะ ชะ ชะ....รา โช" ฉันติดอ้างกระทันหัน 

"อ่อ  ฉันพึ่งไปแข่ง คณิตมานะ ฉันขอ...."

เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ก่อนจะมาหยุดยืนยิ้ม

ตุบตับ   ตุบตับ   ตุบตับ

"ขอกระเป๋าที่เธอถือตอนนี่"

"เอ๋  จริงสิ อะ โทษนะ ฉันคิดว่าของโตเกียวนะ"

"โตเกียวหรอฉันเห็น ยืนซื้อไก่ย่างอยู่ข้างล่างอะ"

"อ่อ"  ฉันตอบยิ้มๆ

"แล้วนี้เธอทำเวณคนเดียวหรอ"

"เปล่าๆ ฉันแค่มาดูความเรียบร้อยนะ"

"จริงหรอ ไม่ใช่แอบทำอยู่คนเดียวนะ"

" เพื่อนช่วยทุกคนจริงๆ" ฉันรีบเอยแม้น้ำเสียงสั้น

      ตื๊ดด  ตื๊ดดด   ตื๊ดดดด

โทรศัพท์บราวดังขึ้นเธอรีบนับสายเมื่อเป็นชื่อใคร

"ฮัลโหล อ่อ กลับแล้วหรอ ไม่เป็นไรฉันกำลังจะกลับแล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะ"

ฉันวางสายไป ราโชกอดอกมองมาที่ฉัน

"ฉันกลับก่อนนะ"

"อื้ม จะ เจอ กันพะ พุง นี้นะ"

ฉันอยากจะเอามือตบปากตัวเองร้อยหนจริงๆ

เขายิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปฉันรีบวิ่งมาบั๊บบายเขาจากด้านหลังก่อนจะ ส่งจูบเบาๆ อยู่ๆเขาก็หันมาฉันรีบวิ่งเข้าห้องแต่สดุดชั้นขอบประตูทำให้ฉันล่มลงเสียงดัง

โครมมม

........................................