คำเตือน มีฉากรุนแรง, มีฉากขืนใจและทารุณ, 3p, แนวพี่น้อง, incest, มีความไม่สมเหตุสมผล เตือนแล้วนะ ใครไม่ใช่รสนิยมดังกล่าว ผ่านได้เลยจ้า เพื่อสุขภาพจิตที่ดี

ส่วนหนึ่งในเรื่อง....

งานศพถูกจัดขึ้นท่ามกลางความเศร้าเสียใจและเสียงร้องไห้คร่ำครวญของผู้ที่ยังอยู่ รวมทั้งชายหนุ่มอายุราว 20 ปี เขานั่งคุกเข่าหน้ารูปแทนตัวของผู้เป็นแม่ น้ำตาใสเอ่อล้น เขารีบเช็ดมันออกไปเพราะแม่ของเขาบอกไว้เสมอว่าลูกผู้ชายอย่าคร่ำครวญร้องไห้เหมือนเป็นคนอ่อนแอ บิดาผู้เข้มงวดของเขาก้าวเข้ามาพร้อมผู้หญิงคนหนึ่ง เธอยิ้มให้ชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่งดงามของเธอบวกกับรอยยิ้มนั้นทำให้เขาต้องหยุดนิ่งไป

“เสร็จแล้วไปนั่งตรงนั้นนะ ผมจะรออยู่ กวินลูกไปนั่งกับพ่อดีกว่านะ” เขารับคำตามผู้เป็นพ่อไป หลังจากเสร็จสิ้นงานศพ ผู้หญิงคนนั้นกลับตามเขาและพ่อกลับมาที่บ้านพร้อมลูกชายฝาแฝดอีกสองคน กวินแปลกใจอย่างมาก หรือว่าเธอจะเป็นเพื่อนของพ่อเขางั้นหรือ

“กวิน จากนี้ไปคนางค์ จะมาอยู่กับเราที่บ้านนี้นะ” กวินชะงัก นี่ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับพ่อเขากันแน่

“คุณพ่อหมายความว่ายังไงครับ” ผู้เป็นพ่อยิ้มให้

“คนางค์จะมาอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของพ่อ อ้อแล้วเด็กสองคนนี้ก็เป็นน้องแท้ๆของลูก คิน คีย์ ไปทำความรู้จักกับพี่เขาสิลูก” เด็กหนุ่มซึ่งน่าจะเรียนมอต้นอยู่เข้ามาหากวินด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

“คีรินครับ”เด็กหนุ่มคนแรกเอ่ย

“คินครับ”เด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าพิมพ์เดียวกันเอ่ยขึ้น

“พวกเราดีใจมากเลยที่ได้มีพี่ชายคนโตที่หน้าตาไม่เหมือนเรา” ทั้งสองตะโกนออกมาพร้อมกันราวนัดไว้ ทว่ากวินที่กำลังช็อคกับเรื่องที่ได้เจอกะทันหันเช่นนี้ผลักทั้งสองออกไป พร้อมชี้หน้าอย่างไม่พอใจ เขาเหลือบมองไปทางหญิงสาวแล้วหันมาทางพ่อของตน

“เราเพิ่งเผาศพแม่ไปนะครับ พ่อทำแบบนี้ได้ยังไง ผมไม่ยอมรับสามคนนี้เด็ดขาด” เด็กหนุ่มวิ่งขึ้นบนบ้านไปพร้อมเก็บกระเป๋า

“แกจะไปไหน”

“ไปไหนก็ได้ที่ไม่มีสามคนนั้น”

“แกกำลังจะแต่งงานนะ ทำแบบนี้ไม่ได้ แกบอกอยากแต่งงานกับหนูพิมพ์แล้วจะหนีไปแบบนี้น่ะหรือ” กวินสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆผู้เป็นพ่อ

“ก็ได้หลังจากที่ผมแต่งงานแล้วผมจะออกไปจากบ้านหลังนี้ ผมจะไปอยู่กับพิมพ์สองคน” กวินสะพายกระเป๋าพาดบ่า

“แล้วนี่แกยังจะไปอีกหรือ” ชายหนุ่มหยุดพร้อมหันกลับมา

“ผมจะไปอยู่หอ ผมไม่มีวันอยู่ร่วมชายคากับผู้ชายที่นอกใจแม่อย่างพ่อหรอก แล้วก็เมียน้อยของพ่อ ผมอึดอัด ถ้าพวกมันไม่ออกไปผมจะไม่มีวันกลับมาบ้านนี้เด็ดขาด” ชายหนุ่มก้าวออกมาพ้นประตู ทั้งสามคนยืนนิ่งรออยู่เบื้องล่าง

“เป็นเมียน้อยคนอื่นไม่พอ ยังกล้าเสนอหน้ามาอยู่บ้านเขาทั้งที่เมียเขาเพิ่งตาย คนอย่างเธอนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ” เด็กหนุ่มทั้งสองคนแม้จะตัวเตี้ยกว่าเขาแต่ก็เหมือนจะยอมสู้ตายเพื่อแม่เลยทีเดียว

“อย่ามาว่าแม่เรานะ” กวินผลักศีรษะทั้งสองคนจนเซถลาไปชนแม่ตัวเอง

“พวกนายก็เหมือนกัน ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับพวกนายเป็นน้องหรอก ไอ้ลูกเมียน้อยหน้าไม่อาย” คินก้าวเข้ามาพร้อมชกกวินเต็มรัก เขากดผู้เป็นพี่ต่างมารดาลงไปใต้ร่าง

“แกอย่ามาว่าแม่ฉันแบบนี้นะเว้ย” กวินตวัดแขนมาที่ลำตัวร่างเล็กตรงหน้าเต็มแรง เขาถีบคินออกไปให้พ้นตาพร้อมสาดสายตาไปที่คนทั้งสามรวมทั้งพ่อของเขาที่เข้ามาพยุงหญิงสาว

“ฉันไม่มีเวลามาวุ่นวายกับพวกแก ไอ้พวกหน้าด้านไร้ยางอาย” ชายหนุ่มบึ่งรถออกไปอย่างรวดเร็ว เขากุมพวงมาลัยด้วยความรู้สึกโกรธแค้น ถ้าพวกนั้นยังอยู่เขาจะไม่มีวันก้าวเท้ากลับมาบ้านหลังนี้เด็ดขาด ชายหนุ่มมองรูปแม่ของตน เขาจะไม่เป็นอย่างพ่อเขาจะรักผู้หญิงที่เป็นภรรยาเพียงคนเดียว

ห้าปีต่อมา เหมือนเช่นทุกวันเธอมักจะตื่นมาทำอาหารที่ชอบให้กับเขา ผมยาวสลวย ริมฝีปากบางน่าจูบ ดวงตากลมมน ทั้งยังใบหน้าอันงดงาม เพศหญิงเป็นความสวยงามสำหรับเขา เขาชอบมองเป็นที่สุดโดยเฉพาะผู้หญิงที่กำลังตั้งครรภ์ ความเป็นแม่ในตัวเธอทำให้เธอดูสดใสและมีออร่ามากๆ แต่ทว่าภรรยาเขากลับไม่ยอมปล่อยให้มีลูกสักที เขาจึงต้องทำงานใกล้ๆเด็กเพราะเขารักเด็กนั่นเอง เป็นที่มาว่าทำไมเขาถึงกลายมาเป็นสูตินารีแพทย์

          “วิน วันนี้พิมพ์ต้องไปออกงานนะคะ คงกลับช้า เดี๋ยวพิมพ์จะให้คนครัวมาทำอาหารให้นะคะ” กวินโอบกอดเธอจากด้านหลังพร้อมประทับริมฝีปากลงบนต้นคอเนียนนุ่ม

          “ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมจะกลับบ้านน่ะ พอดีว่าคุณพ่อไม่สบาย”

          “ตายจริงพิมพ์ไม่ได้เตรียมของฝากเลย” กวินส่ายหน้าช้าๆ

          “ไม่เป็นไรครับ ผมเตรียมไว้แล้ว พิมพ์ตามสบายเลยครับเดี๋ยวผมบอกคุณพ่อให้”

"ว่าแต่คุณยอมกลับบ้านแล้วหรือคะ ไหนบอกว่าไม่อยากไปเหยียบบ้านนั้นอีกไงคะ" หญิงสาวถามขึ้นอย่างแปลกใจ

"คุณพ่อไม่สบายมากน่ะ ถ้าผมไม่กลับไปเยี่ยมบ้างเกรงว่าจะสายเกินไปเหมือนคราวที่คุณแม่ป่วย" เธอพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหอมแก้มสามีฟอดใหญ่แล้วไปจัดแจงอาหารเช้าให้สามีอย่างชำนาญ

          โรงพยาบาลแผนกของเขาช่วงนี้วุ่นวายอย่างมาก คนที่มาทำคลอดส่วนใหญ่อายุไม่ถึงสิบแปดก็มีมาก เขาพบเจอคนไข้มากมายหลากหลายช่วงอายุ มันทำให้เขานึกถึงครอบครัวของตัวเองที่ยังไม่มีลูกอีกทั้งที่ฐานะหน้าที่การงานก็มั่นคงแล้วแท้ๆ

          “เล ขอกอดหน่อย” กวินมักมาหาเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาอย่างเลรลัล ซึ่งเขามักมาปรึกษาเรื่องหัวใจกับเลเสมอๆ แม้บางครั้งเลจะให้คำแนะนำไม่ได้ก็เถอะเพราะตัวเลเองก็เพิ่งหย่ากับภรรยามาเหมือนกัน

          “จะบ้าหรือไง ฉันเห็นคนไข้แผนกแกเยอะนี่ นี่ว่างแล้วหรือ” กวินส่ายหน้า ทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจ

          “ไม่ว่างแอบหลบมา แม่งหัวหน้าเอาแต่บ่นๆ บ่นๆ ทำถูกก็บ่น ทำผิดก็บ่น สรุปว่าฉันควรทำถูกหรือผิดดีก็ไม่รู้” เลรลัลขำเพื่อนที่ตัวเองก็เอาแต่บ่นไม่แพ้หัวหน้าแผนก ไม่นานร่างบางตรงหน้าก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ส่งซองสีขาวซึ่งมีตราสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยให้กวิน

          “ศาสตราจารย์ที่เขามาหาฉันวันก่อนเห็นความสามารถนายเลยอยากเชิญไปเป็นวิทยากรที่มหาวิทยาลัย วันนี้ตอนบ่าย เตรียมตัวทันไหม” กวินรับมาอย่างดีใจ จะได้หนีจากหัวหน้าแผนกไปสักพัก

          “ทันทัน เดี๋ยวกลับไปเตรียมสไลด์เลย รอดไปอีกวัน”

          “เดี๋ยวฉันรายงานไปทางหัวหน้านายให้ โอเคนะ” กวินรับคำ รีบบึ่งกลับห้องเพื่อเตรียมตัวทันที