“ข้าขอสาปท่านองค์ฟาริส.ท่านผู้ซึ่งเลือดเย็นและไร้ซึ่งหัวใจ คนที่ท่านรักจะต้อง555555“ สาวงาม ใบหน้าเปรอะเปื้อนด้วยน้ำตา มองชายหนุ่มสูงศักดิ์ตรงหน้าด้วยใจร้าวราน. นางไม่ได้ท ำนางไม่ได้คบชู้. นางพร่ำบอกร่างสูงตรงหน้าตลอดสองวันที่ผ่านมา. จนกระทั่งวันนี้วันตายของนางวันที่ชายที่นางรักและเคารพตัดสินชีวิตนางด้วยการยื่นความตายมาให้ นางก็ได้รู้ซึ้งทันทีว่า. ความรักที่นางให้ไปนั้นมันไม่เคยถึงเลย ร่างสูงมองสาวงามตรงหน้าด้วยสายตาเรียบเฉยไร้ซึ่งอาการหวาดกลัวต่อคำสาปนั้น. ราวกับมัน้ป็นเรื่องไร้สาระ

“พานางไปลานประหาร“ร่างสูงหันไปสั่งองครักษ์ข้างกาย ร่างบางมองช่ยหนุ่มสูงศักดิ์ตรงหน้าอีกครั้งก่อนที่จะถูกคุ้มตัวไปยังสถานที่สุดท้ายของนาง

“มีอะไรอยากพูดก่อนตายไหม“ ทันทีที่ทหารพานางมาถึงยังลานประหารและเอาเชือกคล้องคอนางก็หันมาถามร่างบาง. นางพยักหน้าก่อนจะมองตรงไปเบื้องหน้าอย่างเคลียดเเค้นสายตาจับจ้องเพียงบุรุษผู้นั่งมองมาจากบรรลังค์เท่านั้น

“ฟ้าดินจงเป็นพยาน ตัวข้าพระสนมเรเน่ข้ามิได้คบชู้.ข้าถูกใส่ร้าย แต่สามีข้ามิเชื่อข้าเจาหยิบยืนความตายให้ข้า. ข้าขอสาป…“ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบร่างของเธอก็ถูกเชือกรั้งคอขึ้นสู่เบื้องบนนำเธอไปสู่ความตาย ตาเบิกโพล่งมองจดจ่อที่เดิมก่อนจะกรีดร้องในใจ

‘ข้าขอสาปท่านขอให้ท่านรักใครใครคนนั้นก็ต้องตาย ส่วนท่านก็จงอยู่รับความปวดร้าวนี้ไปชั่วกัปชั่วกัล. จะตายก็ไม่ตาย อยู่อย่างตายทั้งเป็น กลางวันเป็นคนกลางคืนเป็นผี ฮึก’ลมหายใจเริ่มขาดห้วงความตายเริ่มคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ

‘รักจาก. ฮึก. ข้าเท่านั้น. ฮึก ที่จะถอดสาปนี้ได้’ เปรี้ยง!!!!ทันทีที่ลมหายใจของนางหมดลงฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมายังลานประหารราวกับตอบรับคำสาปนั้น แม้ลมหายใจนางจะหมดลงแล้วแต่ ดวงตาของนางก็ยังคงมองอยู่ที่เดิมไม่ยอมปิดลง….ท่านต้องชดใช้. เสียงที่ลอยเบาๆมาตามสายลมไร้คนได้ยินมีเพียงชายบนบันลังค์เท่านั้นที่รับรู้เสียงนั้น.