สำหรับคนที่ไม่ต้องการ นายอาจเป็น ‘ของเหลือใช้’

แต่สำหรับคนที่เฝ้ารอนายทั้งหัวใจ นายจะเป็น ‘ของสำคัญ’

ต้น ชอบมองไปที่บ้านตรงข้าม เขาไม่ได้ชื่นชอบอะไรบ้านที่วังเวงดูไร้ผู้คนหลังนั้น แต่เขา ‘รัก’ เด็กคนนั้น เด็กที่อาศัยอยู่เพียงลำพังในบ้านหลังใหญ่อย่างเปล่าเปลี่ยว

จากโดดเดี่ยว...เด็กคนนั้นก็เริ่มมีคนรัก

เห็นว่าคนที่ตัวเองรักมีคนอื่นมันก็เจ็บ แต่ต้นก็ยังคงเฝ้ามองมันแม้ว่ามันจะทำร้ายจิตใจตัวเองสักแค่ไหน เพราะการตัดใจจากเด็กคนนี้มันยากยิ่งกว่าทนมองเขากอดคนอื่น

ดิว ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเหงามากขนาดนี้ ทำไมเขาต้องมาอยู่คนเดียว พ่อล่ะ แม่ล่ะ กี่ครั้งที่ต้องนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้อยู่ในมุมห้องมืดๆ บ้านหลังใหญ่แต่มีเขาคนเดียว มันมีค่าอะไร

ทำไมล่ะ...ทำไมถึงไม่มีใครรักเขา เขาต้องทำยังไง ต้องเป็นแบบไหนเขาถึงจะได้รับความรักจากคนอื่นบ้าง ใครก็ได้...ใครก็ได้เข้ามาโอบกอดเขาทีเถอะ

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่เคยเขียนจบไปแล้วและนำกลับมารีไรท์ใหม่นะคะ ยังไงก็ฝากผลงานด้วยค่ะ ^^