“ควบม้าศึกย่ำหนทางอันทอดยาว

หลังม่านป่าได้พบเจ้าหลบเร้นกาย

ท้องฟ้ากว้างใหญ่ ผืนแผ่นดินไร้ขอบเขต

ชีวิต สงคราม ความตาย

ล้วนไม่อาจพรากรักจากหัวใจ”

“แหวก-ว่าย-วน เงาลวง ดวงจันทรา

มัจฉาเขลา แรงอ่อนล้า เศร้าโศกศัลย์

รสน้ำตา ขมเท่าใด มิหลาบจำ

สุขหนึ่งค่ำ ช้ำระทม ชั่วบั้นปลาย”

“กาลเวลาโบยบิน ผ่านหมื่นอรุณรุ่ง

เด็ดเดี่ยวดั่งขุนเขา ท่ามกลางหมอกขาว

เบื้องหน้างามเด่น เคียงสายธารทอดยาว

เบื้องหลังมีเพียงเงา เปลี่ยวเหงาเดียวดาย”