ฉัน มิคาเนะ โมโมะ ทุกคนรอบข้างมักจะเรียกฉันว่า โมจัง แม้ฉันจะอายุกว่า 12 ปีแล้วก็ตามแต่ทุกคนรอบตัวฉันมักจะทำเหมือนฉันเป็นเด็กถึงแม้ส่วนสูงของฉันจะ 141 เซนติเมตรก็เหอะพ่อกับแม่ของฉันยอมแพ้กับส่วนสูงของฉันไปนานแล้วแต่ก็ยังคงพูดเหมือนเดิมทุกครั้ง

"ดื่มนมทุกวันแล้วลูกจะโตขึ้นนะ"

ฉันก็พยายามดื่มแล้วดื่มอีกแต่ผลที่ได้คือเมื่อปีที่แล้วส่วนสูงฉัน 140 เซนติเมตรแต่พอมาวันเกิดปีนี้ขึ้นมาตั้ง 1 เซนติเมตรมันทำให้ฉันดีใจมากแต่พอเพื่อนข้างบ้านมาหาทีไรมักจะทำให้ฉันเสียใจเป็นอย่างมากตอนที่เรายังเด็กส่วนสูงของเราไม่ต่างกันเท่าไรแต่พออายุเริ่มมากขึ้นส่วนสูงของเธอกับทิ้งห่างฉันจนฉันดูเหมือนเด็กเวลาอยู่ใกล้เธอนึกแล้วน้ำตาก็ไหลขึ้นมาทันที

"โมจังร้องไห้ทำไมเอานี่ฉันซื้อลูกอมรสช็อคโกแลตของโปรดเธอมาฝาก"

"งืม งืม ขอบคุณนะ"

"เธอนี่น่ารักจังเลยนะมานี่มาฉันจะอุ้มเธอไปนั่งกินดีๆยืนกินแบบนี้เดี๋ยวไปสดุดล้มลูกอมจะติดคอเอา"

"เอานี่อย่าปล่อยตุ๊กตาหมีของเธอไว้แบบนี้สิ เธอนี่น๊า"

วันนี้ก็เหมือนอย่างเคยมีเพื่อนสาวข้างบ้านมาคอยดูแลฉันทำกับข้าวให้ฉันกินพาฉันอาบน้ำและเข้านอนเหมือนกับทุกวัน

รุ่งขึ้นวันนี้เป็นวันที่ฉันจะต้องไปโรงเรียนตอนนี้ฉันเรียนอยู่ ม.ต้นปี 1 แล้วแต่ชุดที่ฉันแต่งไปเรียนนั้นกลับเป็นชุดโกธิคโลลิเพราะว่าฉันไม่สามารถใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนได้ตัวฉันเล็กเกินไปแม้จะสั่งตัดได้ก็ตามแต่ ผอ.โรงเรียนกลับให้ฉันใส่ชุดโกธิคโลลินี้แทนทำให้ฉันรู้สึกตัวเองแตกต่างจากเพื่อนๆ

"โมจังมาแล้วหรอวันนี้ก็ยังพาคุณหมีที่โมจังชอบมาด้วยนะเนี่ย พอดีเลยมีขนมที่ซื้อมาอยู่ด้วยโมจังมากินสิโมจังต้องชอบแน่ๆเลย"

พอฉันเปิดประตูเข้าห้องมาเพื่อนสาวข้างโต๊ะก็เริ่มทักทายฉันเหมือนทุกครั้งพอทุกคนเริ่มรู้ว่าฉันมาแล้วก็เริ่มทักทายด้วยการเอาขนมมาให้ฉันกิน

"ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะฉันแค่ตัวเล็กกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง"

"แย่แล้วโมจังจะร้องไห้แล้วพวกผู้ชายอย่าเข้าใกล้โมจังนะเห็นไหมว่าเธอกลัว"

"โอ้ โอ้ อย่าร้องนะโมจังเดี๋ยวเราป้อนขนมให้เอง อ้าม โมจัง อ้าม"

แม้ฉันจะบอกว่าตัวเองไม่ใช่เด็กแล้วก็เหอะแต่ไม่รู้ทำไมร่างกายมักขยับตามคนพวกนี้พอบอกฉันอ้าปากก็อ้าตามพอบอกให้ฉันกินก็กิน

ถึงช่วงเวลาเรียนคาบเช้าทุกคนเริ่มที่กลับไปนั่งที่ของตัวเองแต่ที่นั่งของฉันกลับหายไปที่นั่งเสริมสุดพิเศษสำหรับคนตัวเล็กมันหายไปแล้ว!!

"เอาละทุกคนเปิดหนังสือหน้าที่ 72 วันนี้เราจะเรียนเรื่องประวัติศาสตร์กรีกกัน"

"อาจารย์คะอย่าเพิ่งเริ่มค่ะ ที่นั่งของโมจังหายไปค่ะ"เพื่อนสาวข้างโต๊ะรีบยกมือเบรคอาจารย์ทันทีที่เห็นว่าฉันกำลังน้ำตาซึมยืนมองเก้าอี้ที่ฉันฝืนนั่งไปก็มีโต๊ะบังสายตาอยู่ดี

"ตายจริงภารโรงนี่ใช้ไม่ได้เลยมีใครพอให้โมจังนั่งตักบ้างไหม"

เหมือนทุกคนพร้อมใจกันเป็น 1 เดียวไม่มีใครไม่ยกสักคน

"พวกผู้ชายเอามือลงให้โมจังนั่งตักหัวหน้าห้องละกันเผื่อโมจังไม่เข้าใจตรงไหนก็อธิบายให้เธอด้วยนะ"

"เข้าใจแล้วค่ะมานี่มาโมจังมานั่งตักเรา"

การเรียนก็ได้เริ่มต้นอีกครั้งทุกคนดูเหมือนจะตั้งใจเรียนคงมีแต่หัวหน้าห้องเท่านั้นแหละมักจะเอามือมาลูบหัวไม่ก็กอดฉัน

"เอาละนี่คือข้อสุดท้ายแล้วข้อนี้โมจังต้องออกมาทำครูจะเขียนไว้ต่ำๆให้"

เมื่ออาจารย์เขียนโจทย์เสร็จแล้วฉันก็ลุกออกจากตักของหัวหน้าห้องเดินตรงไปยังกระดานพร้อมกับหมีปั๊ปโปะที่อยู่ในอ้อมกอดฉันหยิบช็อคเพื่อที่จะเขียนคำตอบฉันมั่นใจว่าข้อนี้ฉันจะตอบถูกแต่อุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ตอนนี้คือฉันเอื้อมเขียนไม่ถึง ถึงแม้อาจรย์จะบอกว่าเขียนต่ำๆก็เหอะแต่มันก็ยังสูงอยู่ดีทันใดนั้นก็ปรากฏวงแหวน 6 แฉกที่ใต้เท้าฉันแสงที่มันส่องออกมามันงดงามจนฉันไม่สามารถละตาจากมันได้ฉันรู้สึกได้ว่ารอบข้างตัวฉันนั้นเงียบลงฉันลองมองไปที่เพื่อนๆแต่ฉันกลับไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากปากที่ขยับของพวกเขาส่วนอาจารย์ดูเหมือนจะรีบวิ่งมาหาฉันมือของเขาเหมือนจะพยายามเอื้อมมาหาฉัน ฉันก็ตอบสนองกลับด้วยการเอื้อมมือไปหาเขาเหมือนกันแต่แล้วภาพตรงหน้าของฉันกลับมืดไปซะก่อนที่มือของฉันจะเอื้อมไปถึงอาจารย์