"แม่หนูไปทำงานแล้วนะ นอนไปเลยนะ ไม่ต้องรอ" 

 พิมผกาสาวร่างบางราวกับใบอ้อย ผิวขาวเนียน

ผมยาวเกือบถึงบั้นเอว มัดหางม้าไว้แบบหลวมๆ สูงราวร้อยหกสิบ

สวมกางเกงยีนส์ขายาวแบบพอดีตัวท่าทางทะมัดทะแมง

กำลังนั่งผูกเชือกรองเท้าผ้าใบอยู่ที่บันไดหน้าบ้าน

เตรียมตัวไปทำงานพิเศษที่ผับหรูใจกลางเมือง

 "เออ ฉันไม่รอแกหรอกนังพิมพ์  หาทิปให้ได้เยอะๆล่ะ

พรุ่งนี้ฉันจะเอาไปจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ"

"ค่าน้ำ ค่าไฟไรแม่ เพิ่งขอไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไม่ใช่เหรอ

นี่แม่แอบเอาเงินไปเล่นหวยอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย?"

"เอ่อ คือ......"ปรานีหญิงสาววัย42พูดอะไรไม่อออกเมื่อผู้เป็นลูกพูดแทงใจดำ

"แม่......นี่แม่เอาเงินค่าน้ำ ค่าไฟไปหมดกับ....."

พิมพ์ถึงขั้นหมดคำพูดกับผู้เป็นแม่

"เออ เล่นแล้วจะทำไมวะ นี่แม่เอ็งนะเว่ย เงินนิดๆหน่อยๆอย่ามางก"

"โธ่แม่ เดือนหน้าหนูเปิดเทอมแล้วนะแม่ ประหยัดหน่อย

ทั้งหวยทั้งไพ่น่ะเพลาๆลงหน่อย พิมพ์หาเงินไม่ทันแล้วเนี่ย" 

 " ไพ่เพ่ย ที่ไหนไม่เคยเล่นโว้ย แกอย่ามาใส่ร้ายชั้นนะ
นี่เอ็งเป็นลูกหรือเป็นแม่กันเนี่ยนังพิมพ์ห้ะ หนอยย"
"ไม่เล่น ก็ไม่เล่นสิแม่ ดีซะอีก เผื่อวันไหนหนูไม่มีตังค์กินข้าว

จะโทรไปแจ้งตำรวจว่ามีวงไพ่ที่บ้านป้าพวง เผื่อได้ค่านำจับสัก4-500"
"นี่แก แก ไปเลยไปทำงานของแกเลยไป ไม่ตัองมาขู่ฉันหรอกไม่กลัวโว้ย"
"ไปล่ะแม่ ขี้เกียจทะเลาะด้วย"

พิมพ์กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากบ้านไม้สองชั้น ซึ่งเป็นบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เด็ก

พร้อมกับหันหลังไปมองอย่างผวา เผื่อแม่ของเธอเขวี้ยงอะไรมาจะได้หลบทัน

คุยกันเรื่องเงินกับแม่ทีไร วันดีคืนดี กระถางดอกไม้ลอยมาบ้างล่ะ ครกบ้าง

รองเท้าบ้าง แล้วแต่ว่าอะไรจะอยู่ไกล้มือแม่ของเธอที่สุด

พิมเดินมายังป้ายรถเมล์ใกล้บ้าน เพื่อรอขึ้นรถไปทำงานพิเศษ

โดยเป็นเด็กเสริฟร์ที่ผับหรูแห่งหนึ่งในย่านธุรกิจใจกลางเมือง

ถึงแม้จะไกลไปหน่อย แต่ยอมเหนื่อยเพราะที่นี่รายได้ดีมากสำหรับเธอ

บางคืนเธอได้ทิปหลายพันบาท ซึ่งผับนีัส่วนใหญ่จะเป็นลูกค้ากระเป๋าหนัก

รวมไปถึงเศรษฐี นักธุรกิจชาวต่างชาติ จึงใช้ภาษาอังกฤษ

เป็นภาษาหลักทำให้พิมผกาได้เปรียบในส่วนนี้ เพราะเธอเป็นเด็กเรียนดี

ได้ทุนมหาลัยชื่อดังตั้งปี1จนตอนนี้ปี4แลัว  แต่เธอก็ไม่ได้บอกปราณีผู้ซึ่งเป็นแม่

กลัวว่าถ้าบอกไปแม่เธอจะใช้จ่ายเงินที่หามาได้แบบสุรุ่ยสุร่าย

เพราะแค่ค่าหวยปาไปเดือนนึงก็หลายพันบาทแล้ว

นี่ยังไม่นับรวมเงินที่แม่แอบเอาตั้งวงเล่นไพ่กับข้างบัานอีก

แค่คิดพิมผกาก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ เพื่อระบายความกลัดกลุ้ม

สองตามองไปเห็นรถเมล์สายที่ต้องขึ้นเธอเพื่อไปทำงาน

ร่างบางลุกขึ้นพร้อมยกมือโบก เมื่อรถเมล์จอดสนิทเจ้าตัวก็ดินขึ้นไปหาที่นั่งที่ว่าง

เมื่อได้ที่นั่งก็หลับตาพักสายตา

โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าการไปทำงาพิเศษวันนี้จะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นกันกับตัวเธอ