"ฟ้า!!!! ตื่นขึ้นมาสิ! อย่าทิ้งไวท์ไปอย่างนี้!! ฟ้า!!!!!!" สิ้นเสียงครำครวญของชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงผิวกายขาวซีดนัยต์ตาสีดำที่แดงก่ำและน้ำเสียงสั่นเครือโอบร่างบางที่สิ้นลมหายใจไว้ อย่างอาลัยรัก...

2ปีต่อมา...

~สุดเส้นทางปลายขอบฟ้าชิดตาได้กำหนด ไม่อาจได้พบกันแต่ตัวฉันไม่เคยจะลืมเธอ~~ เสียงเพลงที่ถูกบรรเลงจากเจ้าของร่างสูงสีผมดำสนิทนัยต์ตาไร้แม้แต่ความรู้สึก เขากำลังดำเนินเพลงอย่างไร้จุดหมายในห้องสี่เหลี่ยมที่มีแต่ความมืดเป็นเพื่อนคู่กาย...

"นานแล้วนะฟ้าใส...ที่เธอไม่อยู่..."

ชายหนุ่มพึมพำในลำคอเพียงลำพัง