บนถนนที่แสนเงียบงันและมืดมนต์ ณ เวลาตีสองบนถนนสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ฉันขับรถอยู่บนถนนสายหนึ่ง มองไปรอบ ๆ ถนนเส้นนี้มันช่างเงียบเหงาเหมือนหัวใจฉันซะเหลือเกิน หรือเป็นเพราะฉันเองที่เพิ่งถูกคนรักทอดทิ้งมา ถึงได้รู้สึกเงียบเหงาหว้าเว้ใจเช่นนี้ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพรำนึกคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ใช่แล้วเด็กผู้หญิงนั่นก็คือฉันเอง " เห้ยมึงขับรถเร็วๆหน่อยดิวะ กูกลัว " คนซ้อนท้ายฉันพูด " เจน " เธอเป็นเพื่อนรักแสนรู้ใจของฉันเอง เวลาตอนนั้นประมาณ 02 : 20 น. ฉันขับรถอยู่บนถนนที่เงียบสงบเพียงคันเดียวในความมืดเพื่อที่จะกลับหอพักหอใหม่ของฉัน " เห้ยมึงทำไมคืนนี้มันเงียบแปลกๆวะ รู้สึกไหม เจนถาม " ก็ปกตินะเพราะนี่ก็ตีสองแล้วปะ ฉันตอบ " ฉันขับรถได้สักพักก็ถึงหอพักอย่างปลอดภัย กรี๊ง! กรี๊ง! กรี๊ง! เสียงโทรศัพท์ของเจดังขึ้น ฮัลโหลแม่ เพิ่งถึงหอพักค่ะ อ๋อ อ๋อ ค่ะ " เห้ยมึงวันนี้กูคงนอนกับมึงไม่ได้วะ กูต้องรีบกลับบ้านก่อน ไว้วันหลังกูจะมานอนเป็นเพื่อนนะ มึงอย่าคิดมากนะเว้ย นอนหลับพักผ่อนให้มากล่ะ อยู่คนเดียวได้นะ อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวเรื่องแบบนี้มันก็ผ่านไป ดูแลตัเองดีๆนะ " เจนขอลาฉันกลับก่อน พร้อมปลอบใจฉัน และเธอก็ขับรถออกไปทันที โดยที่ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ .. . .

ช่างเถอะ! เธอคงมีธุระสำคัญอะไรที่ต้องรีบไป ฉันกดลิฟท์ ขึ้นไปที่ชั้น 4 พรำคิดในใจ" เราเพิ่งย้ายมาอยู่หอนี้เป็นครั้งแรก วันแรก จะอยู่ได้ไหมนะ เนื่องจากฉันเพิ่งโดนหักอกมา เจ็บปวดรวดร้าวราวกับมีใครเอามีดมาแทงปักไว้กลางอกสี่ห้องหัวใจของฉัน จึงทำให้เราต้องออกมาจากหอเก่านั่น แน่นอนว่าโดนเขาเทรักจนพัง คงอยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้

หอนี้เป็นตึก 6 ชั้น ซึ่งฉันได้พักอยู่ชั้น 4 ปิ๊ง เสียงลิฟท์จอดดังขึ้น นั่นคือชั้นที่ห้องฉันอยู่นั้นเอง ฉันเดินออกจากลิทฟ์ทันที กวาดสายตาไปรอบๆ มันช่างเงียบมากจริงๆ ไม่แม้แต่เสียงคนพูดคุยกัน " เอ่อแต่ก็ดีเงียบๆแบบนี้ก็ดี เพราะฉันตั้งใจอยากอยู่ในที่ที่มันเงียบสงบ ทำใจให้สบาย เหมาะแก่การชำระชะล้างหัวใจที่ถูกทำร้ายทะลายลงจนพังเปื่อนเลือด" ฉันเดินอยู่ในความเงียบเพียงลำพัง แต่ลึกในใจก็แอบคิดแอบกลัวหวิวๆใจ ว่าทำไมมันถึงได้เงียบสงัดมากถึงเพียงนี้ " คนอื่นเขาคงนอนกันหมดแล้ว นี่มันตีสองเกือบตีสามแล้ว ใครที่ไหนจะมาทำอะไรดึกๆดื่นๆแบบนี้ เขานอนหลับกันหมดแล้ว " และฉันก็เดินมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่ง 426 มันคือห้องของฉันเอง

ฉันไขกุญแจห้องแล้วปิดประตู ปัง!!! ห้องนี้มันก็สวยดูดีมากๆเลย ถูกและดีอะไรเช่นนี้ผู้หญิงไทยอย่างฉันปราบปลืมปิติยินดีเป็นมากค่ะ

พึม! พัม! ฉันโยนกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าตู้ และตั้งใจจะรีบไปอาบน้ำและเข้านอนทันที เพื่อที่สมองของฉันจะได้พักผ่อน ไม่คิดมาก ไม่ฟุ่งซ่าน ไม่เพ้อเจ้อ! ฉันหยิบผ้าขนหนูเพื่อที่จะเข้าห้องน้ำ ห้องน้ำจะอยู่ฝั่งขวามือของประตู ตรงข้ามห้องน้ำเป็นตู้เสื้อผ้านั่นเอง

อีกสองก้าวก่อนที่ฉันจะก้าวเข้าห้องน้ำ

จำต้องหยุดชะงักสดุ้งตกใจเพราะเสียงของ ผู้หญิงคนหนึ่ง เสียงนั่นมันดังมาจากข้างบนหัวของฉัน . . ...​

" ขึ้นมาอยู่ด้วยกันสิ "

เสียงผู้หญิงที่ไม่สามารถรับรู้ได้ว่ามันเป็นเสียงใคร มาจากที่ไหน มันคืออะไร แค่คนคุยกันหรือเราหูแว้วไปเอง เกิดคำถามมากมายที่ฉันก็ไม่สามารถตอบสิ่งที่ตัวฉันเองอยากรู้ได้

" มาอยู่ด้วยกันนะ " สิ้นสุดคำพูดของหญิงสาวไร้ตัวตน

ปัง!ปัง!ปัง! เห้ย!! เสียงเคาะประตูหน้าห้องของฉันดังขึ้น ทำให้ฉันสดุ้งตกใจอย่างมาก

ใครหนะ? ใครค่ะ? ฉันถามออกไป

" เงียบ " และฉันก็ค่อยๆก้าวขาเพื่อที่จะไปส่องตาแมวดูที่ประตูว่าเป็นใคร

" และสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ " . . . ..​.

เขียนเป็นครั้งแรกผิดพลาดอะไรไปต้องขออภัยไว้ด้วยนะค่ะ .. .

เรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไปโปรดติดตามบทต่อไปด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ