...     

        เขาเกลียดฉัน...แต่ก็พุ่งเข้าหาฉัน

        เขาเกลียดฉัน...แต่ก็ทำเหมือนว่าต้องการฉัน

        ทั้งหมดเพียงเพราะฉันเป็นสิ่งของ เป็นของเล่นเป็นเครื่องระบายอารมณ์สำหรับเขา

...

“ฉันเกลียดเธอกับแม่เธอมากข้าวของ” น้ำเสียงทุ้มต่ำของพี่โซ่ทำให้ฉันกลั้นหายใจ “ฉันบอกตัวเองว่าต้องเกลียดเธอกับแม่ของเธอให้มากๆ”

            ถ้าฉันไม่ได้คิดไปเอง...เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงของพี่โซ่กำลังสั่นไหว

            “ฉันบอกตัวเองว่าห้ามให้ใครเข้ามาอยู่ในหัวใจแทนที่แม่เด็ดขาด” ฉันรู้สึกว่าคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของฉันกำลังสั่นสะท้าน แรงบีบรัดจากวงแขนก็แน่นขึ้นด้วย “แต่เธอกำลังกะเทาะเปลือกหัวใจที่หนาแน่นของฉันแทรกเข้ามา”

            แรงมหาศาลของพี่โซ่กอดรัดร่างกายของฉันแน่นขึ้น…แน่นขึ้นอีก จนฉันหายใจติดขัด

            “เพราะแบบนี้ฉันถึงต้องเกลียดเธอให้มากๆ” พี่โซ่กดริมฝีปากลงบนใบหูข้างซ้ายของฉันอย่างแผ่วเบา

            “ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดเธอ” น้ำเสียงของพี่โซ่กระซิบดังขึ้นต่อจากนั้น “ฉันเกลียดเธอข้าวของ”

            พี่โซ่ปล่อยท่อนแขนออกจากร่างฉันและเดินลิ่วออกจากห้องครัวทันทีหลังจากที่พูดว่าเกลียดฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

            ฉันยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างไม่เข้าใจ...หัวใจที่เต้นอยู่ในอกก็เดี๋ยวแผ่วเดี๋ยวเต้นแรงอย่างสับสน

            พี่โซ่บอกว่าเกลียดฉัน...เขาพูดว่าเกลียดฉันได้ยินไม่ผิดแน่

            แต่ทำไมก็ไม่รู้ ฉันกลับสัมผัสไม่ได้ถึงความเกลียดชังของคำคำนั้นเลยแม้แต่น้อย...