เวณิกา หรือ น้ำหวาน

สาวน้อยหน้าหวานที่กิริยาอาจจะไม่ได้หวานเหมือนชื่อ ผู้หญิงที่ภายนอกดูห้าวหาญทว่ากลับซ่อนบางสิ่งบางอย่างไว้ข้างใน หลายคนบอกว่าเธอเก็บความรู้สึกเก่งชนิดที่ว่าแม้แต่โกรธยังดูไม่เหมือนโกรธ

ต่างจากความรู้สึกในเรื่องของ 'ความรัก' ที่ไม่สามารถปิดบังใครได้เลย..

ปัณณ์ นายสกุล

ผู้ชายที่มีครบทุกอย่างในคนเดียวกัน… สุภาพบุรุษ แสนดี ขี้เล่น เพอร์เฟค รวมไปถึงมุมงี่เง่าที่ไม่เคยมีใครเห็น นอกจากเพื่อนสนิทอย่างเวณิกา ผู้ชายอย่างเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้แต่มีแฟนมานับไม่ถ้วนเพราะเสน่ห์นั้นเหลือล้น

--------------------------------------

“ถ้ารู้ว่าการห่างกับแกแล้วทำให้เราเป็นแบบนี้ฉันจะตัวติดกับแกทั้งวันเลย มันไม่เหมือนเดิม ฉันไม่โอเค” 

เวณิกาถอนหายใจยาว...เหนื่อยใจนักหนากับนิสัยของเพื่อนคนนี้ เขาไม่ได้เป็นคนงี่เง่า ออกจะดูเป็นผู้ใหญ่ด้วยซ้ำแต่พออยู่กับเธอเขาจะทำตัวเหมือนเด็ก งอแงได้ตลอดเวลา

“ไอ้บ้าปัณณ์เอ้ย อย่ามางอแงแถวนี้นะ”

“ก็มันไม่เหมือนเดิม แกทำเหมือนไม่อยากคุยกับฉัน ทั้งที่เมื่อก่อนแกจะถามฉันตลอดว่าหิวไหม ไปไหนมา ชวนไปโน้นไปนี่ แต่ตอนนี้แกไม่ถามฉันสักคำ” 

          ไม่มีใครพูดอะไรต่อจากนั้นเหลือเพียงแต่ความเงียบที่เกิดขึ้น เวณิกาครุ่นคิดอะไรมากมายอยู่ในหัว เธอยอมรับว่าตลอดเวลาหลังจากที่เผชิญอะไรมามากมายทำให้อยากจะเว้นระยะห่างจากปัณณ์บ้าง อย่างน้อยก็เพื่อตัวของเขาเอง ปัณณ์มีนิสัยอย่างหนึ่งคือไม่คิดมาก ไม่ค่อยแคร์คำใคร แต่สำหรับเวณิกา ถ้าเกิดมีใครพูดอะไรเข้าหูหน่อยก็เริ่มจะรู้สึกไม่ดีแล้ว ปัณณ์กับเธออาจจะบริสุทธิ์ใจที่คบหากันเป็นเพื่อนแต่คนอื่นเขาอาจจะไม่ได้คิดเช่นนั้น

“เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะปัณณ์ แล้วทำไมแก....”

            “ฉันเข้าใจหวาน ฉันยอมรับว่าเห็นแก่ตัว ยอมรับว่างี่เง่ามากที่พูดกับแกแบบนี้ ฉันเป็นอะไรไม่รู้ ฉัน...”

“แกแค่เหงา...แกแค่ชินกับการได้คุยกับฉัน แกแค่ชินกับการมีฉันอยู่ตรงนี้”