ฉันเคยสงสัยมานานแล้วว่า คนเราจะสามารถรักคนที่ไม่เคยแม้จะเห็นหน้า ไม่เคยแม้จะได้ยินเสียงกันได้หรือไม่ แล้วเราจะจินตนาการใบหน้าของเค้าคนนั้นได้อย่างไรกัน จนมาถึงวันนี้ฉันได้เรียนรู้แล้วว่า ฉันสามารถรักคนที่ไม่เคยพบหน้ากันเลยสักครั้งจนหมดหัวใจ เธอคนนั้นที่อยู่ไกลออกไปกว่า 200 ปี เธอคนนั้นที่เส้นเวลาไม่มีทางที่จะมาบรรจบกันได้ อดีตและปัจจุบันที่สวนทางกันดั่งเส้นขนาน ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน...แม่พลอย

"คล้ายดั่งภาพความฝันอันเหลือเชื่อ"

เกิดเป็นเยื่อใยรักปักใจฉัน

ล้านคำหวานเรียงร้อยถ้อยรำพัน

ขีดเขียนมันเป็นลายลักษณ์ "อักษรา"

"วาดจันทร์" หญิงสาวข้าราชการกระทรวงการต่างประเทศ เธอได้รับมรดกเป็นบ้านเรือนไทยโบราณหลังใหญ่ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยาจากคุณย่าผู้ล่วงลับ ในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา ความบังเอิญทำให้เธอได้พบกับสมุดบันทึกเก่าๆเล่มหนึ่งที่อยู่ซุกซ่อนไว้ในกำปั่นโบราณภายในห้องเก็บของที่ถูกทิ้งร้าง โดยในสมุดเล่มนี้มีเพียงประโยคที่ถูกเขียนทิ้งเอาไว้ว่า

"รอคอยผู้เป็นเจ้าของ...แม่วาดจันทร์"

"พลอยพรรณ" แม่หญิงชนชั้นสูงในสมัยปลายกรุงศรีอยุธยา เธอได้สมุดบันทึกมาจากบาทหลวงชาวฝรั่งเศล โดยที่เธอไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า สมุดบันทึกเล่มนี้จะนำพาให้เธอมาพบกับหญิงสาวที่เป็นผู้กุมหัวใจของเธอทั้งใจ....

ความรักที่ก่อตัวขึ้นผ่านเพียงตัวอักษรจะเป็นอย่างไร บทพิสูจน์รักแท้แห่งกาลเวลาจะเป็นไปได้หรือไม่ ติดตามได้ใน ภพรัก...อักษรา