คำเตือน Mpreg(ผู้ชายท้องได้),มีฉากรุนแรง, มีฉากขืนใจและทารุณ, วิญญาณกับมนุษย์, animalism, เรื่องผีๆ, รักต่างวัย, มีความไม่สมเหตุสมผล เตือนแล้วนะ ใครไม่ใช่รสนิยมดังกล่าว ผ่านได้เลยจ้า เพื่อสุขภาพจิตที่ดี

เกริ่นเรื่อง....

บนดาดฟ้าใจกลางเมืองใหญ่ยามค่ำคืน เงาของใครบางคนยืนอยู่เคียงข้างกันมองออกไปเบื้องนอก อีกคนอยู่ในร่างมนุษย์ แต่กลับมีผมที่รูปร่างคล้ายอสรพิษเคลื่อนไหวไปมา ส่วนอีกร่างนั้น ใบหน้าว่างเปล่า ไร้ซึ่งอวัยวะใดๆ

       ทำไมถึงอยากเป็นมนุษย์นัก

      ผู้ไร้ซึ่งใบหน้าถามคนข้างๆ

       “เพราะข้าไม่อยากเป็นอมนุษย์ครึ่งๆกลางๆแบบนี้ และที่สำคัญ ข้าไม่อยากทนดูคนที่ข้ารักสิ้นลมไปต่อหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้าอยากตายบ้าง” ดวงตาสีเหลืองอร่ามจ้องมองร่างไร้ใบหน้าเขม็ง

       การคิดอยากเป็นมนุษย์ ช่างเป็นความคิด...ที่โง่งมเสียจริง

       มันพูดขึ้นก่อนปล่อยร่างกายตนให้ลอยละล่องไปตามสายลมท่ามกลางความมืดมิดบนฟากฟ้ากว้างใหญ่

       โรงเรียนซึ่งมีอาคารหลากหลายสีท่ามกลางเมืองหลวง แบ่งโซนฝั่งซ้ายขวาเป็นแผนกประถมและมัธยม แต่ก็ยังมีบ่อยครั้งที่เด็กประถมจะแอบปีนรั้วมาจีบพี่มัธยม และพี่มัธยมปีนรั้วไปหาน้องประถม จนถูกทำโทษไปตามๆกัน บางคนที่ทำติดต่อกันก็ติดทันฑ์บน

        บนทางเดินย่ำไปด้วยผืนซีเมนต์โดยเบื้องล่างพรมไปด้วยหญ้าสีเขียวขจี ลากยาวไปยังสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของแผนกประถม ในตอนเย็นพอสมควรทำให้สระว่ายน้ำเต็มไปด้วยเด็กเล็กและเด็กโต รวมทั้งผู้บุกรุกเพียงหนึ่งเดียว ยูตะ ชายหนุ่มผู้มีมานะพยายามปีนป่ายจนไปถึงห้องอาบน้ำประจำสระว่ายน้ำแผนกประถมเป้าหมายสำคัญนั้นไม่ใช่การมาจีบรุ่นน้องแต่อย่างใด แต่มันเป็นอะไรที่มากกว่านั้น...

        ทำไมกูต้องทำขนาดนี้ด้วยเนี้ย

        มือที่ถือสมาร์ทโฟนเริ่มสั่นเทา ร่างบางปีนป่ายจนถึงสุดขอบผนังหนา สายตากลับต้องสะดุดเข้ากับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังเปลือยกายอาบน้ำอยู่ห้องอาบน้ำอับแคบคับ มือหนาลูบไล้ไปทั่วทั้งศีรษะของตนเอง กลิ่นแชมพูลอยละล่องมาแตะจมูกร่างบางเต็มรัก

        หอมจัง

        เฮ้ยไม่สิ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาทำเรื่องอย่างนี้

         “หลิน เห็นไหม” เขากระซิบถามคนที่ถือสายรออยู่ ใบหน้าของคนผู้นั้นจากปลายสายยิ้มแฉ่ง

        /เห็นชัดเลย หุ้ยเด็กสมัยนี้มันน่ากินสุดๆ/

         “ชู่วว เบาๆหน่อยสิหลิน”

          /จ้า จ้า/

        แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อคนเบื้องล่างสบตากับยูตะพอดี ดวงตาสีมรกตอมทองเหมือนกำลังสะกดเขาให้อยู่ในภวังค์

         แย่แล้วกู

        เขาค่อยๆยกโทรศัพท์หนีแต่ก็พลาดท่าทำให้ตกหัวคะมำไปทางร่างสูง เหมือนโลกทั้งใบหมุนเคว้งคว้าง ดำมืด ดวงตาของร่างบางมองไม่เห็นสิ่งใด นอกจากเสียงพูดคุยกันและแรงดึงรั้งที่ ดึงแขนและขาของเขา ยูตะพยายามลืมตาแต่ไม่เป็นผลสิ่งที่กลับกลายเป็นเพียงสุญญากาศสีขาวโพลน

        มาแล้ว

         น้ำเสียงอันแหบพร่าดังขึ้น

        เพื่อนใหม่

        ออกมาสิมาอยู่กับเรา

        ช่วยกันดึงเร็ว

          ยูตะดิ้นทุรนทุราย บางอย่างหนักๆพยายามกดเปลือกตาของเขาให้หลับ แต่ยูตะขัดขืน เสียงร้องโหยหวนอย่างไม่พอใจดังลั่น ยูตะเองก็ไม่ยอมให้ถูกดึงไปที่ใดเช่นกัน

          “นี่ โรคจิต ตื่นสิ โรคจิต” เสียงอีกเสียงดังเข้ามาในโสตประสาท ยูตะพยามเพ่งมองให้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากกว่าการได้ยินแค่เสียง

         ไม่ใช่ยมทูต เจ้าของวิญญาณ

         เราไม่ต้องกลัว

         รีบดึงมันออกมา

           เสียงหลายเสียงเริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง ยูตะสั่นหัวระริก มือและแขนขาถูกดึงรั้งอย่างแรง เหมือนสายใยบางๆที่ต่อติดกับร่างกายเริ่มขาดสะบั้นไปทีละน้อย ทีละน้อย

           “อึก” อยู่ๆดวงตาเขากลับปรากฏเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าชัดเจนขึ้น และมันชัดเจนมากที่สุดคงไม่พ้นใบหน้าของคนที่เขากำลังแอบถ่ายอยู่ใกล้เพียงคืบแถมริมฝีปากคนตรงหน้ายังบดจูบอยู่บนริมฝีปากของเขาแน่นขนัด ยูตะเกือบเคลิ้มไปถ้าไม่ติดว่าเบื้องรู้สึกถึงบางอย่างของคนตรงหน้าทิ่มแทงลงมา

           “อึก...อื้อ อื้อ อื้อ” ร่างบางทุบเด็กหนุ่มให้ผละออกไปจากร่างของตน

           “เฮ้ย อะไรเนี้ย จะมาจูบทำไม” เสียงยูตะร้องลั่นรีบเช็ดปากของตนอย่างแรง ก่อนจะลุกพรวดจนลื่นหกล้มทับร่างสูงอีกครั้ง ดวงตาเล็กเห็นนัยน์ตาสีมรกตของร่างสูงชัดเจนก็ชะงักไป

          “คนที่ควรถามควรเป็นผมมากกว่านะ” เด็กหนุ่มหันไปทางโทรศัพท์ของยูตะที่ยังคงไลฟ์สดอยู่ แต่ใบหน้าของหลินได้หายไปจากจอเสียแล้ว

          ไม่ใช่

          ยังไม่ได้เอ่ย ร่างบางก็เลื่อนสายตาลงมาระหว่างขาที่ตนทับ พบว่ามันเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ใดๆปกปิด ทุกสิ่งทุกอย่างเปิดเผยอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน แถม....มันใหญ่กว่าของเขาอีก

          นี่หรือเด็กประถม?