ข้าเคยคิดจะฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้งด้วยเหตุผลที่คำว่า ปีศาจ มันจารึกทุกอย่างไว้ที่ร่างกายของข้า มันช่างอัปลักษณ์จนทุกสายตาพากันเหยียดหยัน ด่าทอ และใช้สิ่งของปาเข้าใส่ข้าจนเจ็บตัวมานับครั้งไม่ถ้วน โลกใบนี้ไม่ต้อนรับปีศาจอย่างข้าแถมซ้ำเติมด้วยการให้ข้ามาอยู่ท่ามกลางเหล่าเทพผู้สง่างามเฉกเช่นมหาเทพบนสรวงสวรรค์ คงมีเพียงท่านพ่อและท่านแม่เท่านั้นที่สวมกอดข้าด้วยความรัก ปลอบใจทุกครั้งที่ข้าล้ม ประโลมใจทุกครั้งที่ข้าเหงา และซับน้ำตาหลายครั้งที่ข้าเจ็บ แต่นั่นเป็นเพียงอดีตที่ทำให้ปีศาจตัวน้อยอย่างข้ายิ้มได้ ท่านพ่อและท่านแม่สิ้นใจด้วยดาบอันคมกริบของผู้ที่ได้ชื่อว่าพี่ชาย ด้วยเหตุผลที่ว่า คิดการณ์กบฏ ขุนทหารพาตัวข้าหนีตายอย่างหัวซุกหัวซุนและย้อนถามตัวเองอยู่เสมอว่า มีเหตุผลอะไรที่ท่านพ่อต้องทำเช่นนั้นจนต้องจบชีวิตลงแบบนี้และเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ตัวข้าเองต้องอยู่ต่อเพื่อไขปัญหาข้อนี้

ขุนทหารผู้ซื่อสัตย์สิ้นใจด้วยธนูอาบยาพิษหลังจากพาข้ามาหลบซ้อนในถ้ำที่สลักภาษาโบราณไว้ตามแผ่นหิน เสมือนต้องการให้ข้าได้รับรู้อะไรบางอย่างหรือจะหวังให้มีเทพมามอบสิ่งวิเศษจนน่าอัศจรรย์แต่คงทำได้แค่ฝันไปวันๆ

หากถามว่าทำไมข้าต้องทนอยู่ในถ้ำที่สลักภาษาบ้าบออะไรเหล่านี้คงอาจตอบได้คำเดียวว่า จนปัญญาที่จะพาหน้าตาอันอัปลักษณ์เฉกเช่นปีศาจไปสู้หน้าชาวโลกได้แต่ข้าจะไม่ยอมจนใจตนเองจนกว่าจะทำให้โลกได้รู้ว่า

“ปีศาจอย่างข้าก็เป็น HERO ได้เหมือนกัน”