“รับอะไรดีครับคุณลูกค้า”

คนที่ยืนดมกลิ่นคาเฟอีนมาตั้งแต่เช้าเอ่ยทักคุณวิศวกรผู้ทำงานในไซต์ก่อสร้างแถวนี้ที่ผลักประตูร้านเข้ามา ที่นี่เป็นร้านกาแฟหนึ่งในร้อยหรืออาจจะเป็นหนึ่งในพันของร้านกาแฟแถวนี้ แต่เพราะพื้นที่แหล่งธุรกิจใจกลางเมืองมีตึกและออฟฟิศแออัดกันอยู่มาก ทำให้ร้านกาแฟตั้งแต่ขนาดเล็กจนถึงใหญ่มากที่กำลังแข่งกันโตไม่ได้ลำบากอะไรนัก ร้านนี้ถูกตกแต่งด้วยโทนสีครีมและน้ำตาลตามความชอบของเจ้าของร้าน ทั้งปลูกไม้พุ่มรอบๆร้านทำให้มันดูเย็นตาและน่าแวะเวียนเข้ามานั่งพักผ่อน

“เหมือนเดิม”

คนที่พึ่งจะเดินเข้ามาบอกพลางถอดหมวกเซฟตี้ที่รูปร่างคล้ายหมวกกันน็อคออกจากหัว เผยให้เห็นใบหน้าคล้ำแดด จากแต่ก่อนที่ผิวเคยขาวจนซีด อย่างกับว่าเป็นคนละคน

“แก้วไหนดี”

คุณเจ้าของร้านหันไปถาม ใครคนนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ที่ประจำตรงหน้าเคาท์เตอร์บาร์ วายุผู้ที่รับหน้าที่เป็นทั้งเจ้าของร้านและเด็กเสริฟในเวลาเดียวกันยื่นผ้าเย็นไปให้ลูกค้าคนสุดท้ายของวัน

“แก้วเล็ก”

ใครคนนั้นตอบส่งๆพลางถอดเสื้อช็อปที่ชุ่มเหงื่อออกให้เหลือเพียงเสื้อเชิ๊ตแขนยาวตัวบางข้างใน

“ผมหมายถึงแก้วที่มาจากดาวพลูโตตอนที่ยังไม่หลุดวงโคจร หรือแก้วที่มาจากดาวหางใน”

วายุถามกลั้วหัวเราะเมื่ออีกคนค้อนมองด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจ อันที่จริงเขากับลูกค้าคนนี้รู้จักกันมาสักพัก นับตั้งแต่โครงการก่อสร้างคอนโดตรงถนนฝั่งตรงข้ามเริ่มขึ้น และคุณวิศวกรคนนี้ก็มักจะแวะมาที่นี่ทุกวันตอนบ่ายแก่ๆซึ่งเป็นเวลาที่คนธรรมดาไม่ดื่มกาแฟกันแล้ว จากวันแรกก็เกือบปีและดันบังเอิญที่พึ่งได้รู้ว่าพวกเขาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมสถาบันเดียวกันและเรียนคณะเดียวกัน แม้จะต่างสาขาและห่างกันอยู่สองถึงสามปีแต่คงเพราะเคยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ใกล้เคียงกันมาก่อน ทำให้ก็คุยกันถูกคอเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

“อะไรที่ใส่แล้วไม่รั่วก็เอามาเถอะครับ”