การเล่นเกมส์ร้ายที่ดึงคนที่ไม่รู้เรื่องเข้ามาเกี่ยวข้องมันทำให้เรื่องบานปลายไปใหญ่ โดยเฉพาะความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีคือขาดอีกคนไม่ได้แล้ว หากหายไปก็ต้องตามกลับมา...

"อากูไปทำอะไรให้มึง" ชายหนุ่มที่พยายามหนีหน้าอีกคนถามขึ้นเสียงดัง

"มันเลว!" ร่างสูงตอบกลับด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

"ถ้ามึงยังว่าอากูอยู่แบบนี้ มึงกับกูเลิกเป็นเพื่อนกันเหอะว่ะ"

"เอาสิ กูรอเวลานี้มานานแล้ว..จะได้เรียกตัวเองว่าผัวเต็มปากสักที" ซาตานร้ายยกยิ้มมุมปาก คำว่าเพื่อนอะไรเขาไม่เอาก็ได้แต่ต่อไปนี้เขาจะใช้คำว่าผัวแทนก็แล้วกัน

"ไอ้เหี้ย กูไม่ใช่เมียมึง" อีกคนว่ากลับอย่างโมโหและกำหมัดแน่น

"โอ้โห โมโหอะไรขนาดนี้เมียรัก" การยั่วโมโหเป็นสิ่งที่เขาถนัดนัก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับสายตาเย้ยหยันส่งไปหาคนที่กำลังโกรธ

"กูเกลียดมึง อื้อ...."

/โว้ยยย มึงจะให้กูคิดแต่เรื่องมึงให้ได้เลยใช่ไหม/ กลับเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นที่กำลังหงุดหงิดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงตัวเขาจะตอบได้อย่างชัดเจนว่าไม่ได้รู้สึกดีแต่เขากลับอยากเห็นหน้าอีกคนตลอดเวลา