เจ้าจะรักกันไม่ได้นะพรรณนาราย !!!

เสียงดุจากข้างหลังของพรรณนารายดังขึ้น

พรรณนารายหันหลังกลับแล้วน้อมคำนับท่านแม่ของเธอ

"ท่านแม่ ท่านแม่มาตั้งแต่เมื่อใดเจ้าคะ" พรรณนารายกล่าว

"ข้ามานานพอที่จะได้ยินว่าเจ้ากับยาจกบอกรักกัน" พรรณนารายก้มหน้าไม่พูดอะไร

"เจ้าเป็นถึงเจ้าหญิงสูงศักดิ์แห่งเมืองล้านนา มีเจ้าชายให้เจ้าเลือกมากมาย เหตุใดเจ้าถึงปันใจให้กับชายผู้นี้"

"ท่านแม่เจ้าขา ความรักมันไม่ควรเกี่ยวข้องกับเรื่องของศักดิ์นะเจ้าคะ"

"จะไม่เกี่ยวได้เยี่ยงไรหากเจ้าแต่งงานกันชายผู้นี้ไปจะพากันนินทาเจ้ากันถ้วนทั่ว เจ้าไม่อายรึ" แม่ของพรรณนารายไม่พอใจกับการกระทำของลูกสาว

"พรรณนารายเจ้าโปรดจงเข้าใจท่านแม่ของเจ้าเถิด อย่าเถียงท่านเลย" ทองภพลูกพ่อค้าชาวจีนกล่าว

พรรณนาได้แต่ยืนร้องไห้ พูดอะไรไม่ออกไม่เข้าใจในโชคชะตาของตัวเอง

หลังจากนั้นแม่ของนานก็ได้พานางกลับบ้าน พร้อมกับว่ากล่าวตักเตือนนางไปหลายคำ

พรรณนารายเป็นบุตรสาวของ เจ้าเมืองล้านนา นามว่า ท่านอัมรินทร์เทวา และเป็นทายาทคนเดียวของวัง เพราะแม่นางพรรณวาลัย แม่ของนางได้คลอดบุตรมาสามคนซึ้งเป็นหญิงทั้งสิ้น พรรณนารายเป็นคนสุดท้องลองมาจาก พรรณนารา และ พรรณนารินทร์ ลูกคนโตกับคนกลางของนางได้แต่งงานกับชายยาจกเช่นกัน ทำให้กรรมมาตกที่พรรณนารายเพื่อที่จะได้สืบทอดวงศ์สกุลสืบไป

"ข้าไม่เข้าไม่เข้าใจเลยแม่ขมิ้น เหตุใดท่านแม่ถึงหวงห้ามข้าเรื่องความรักนัก ชีวิตของข้า ข้าขอใช้เองไม่ได้ฤา" เสียงสั่นเครือจากกานร่ำไห้กล่าว

"โถ่ แม่นางเจ้าคะ แม่นางอย่าร่ำไห้ไปเลยเจ้าค่ะ ที่ท่านหญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะจะรักษาวงศ์สกุลของแม่นางไว้นะเจ้าคะ"

"รักษารึ แล้วทำไมต้องเป็นข้า ขนาดพี่ข้าทั้งสองยังได้ครองรักกับชายที่ตนรักแล้วเหตุใดข้าถึง...."

"โถ่ แม่นาง"

พรรณนารายได้แต่ร่ำไห้ไม่กิน ไม่นอน จนทองภพทราบเรื่อง แล้วอดเป็นห่วงนางไม่ได้ จึงปลอมตัวเป็นหมอชาวจีน เข้าไปในบ้านของพรรณนาราย อ้างว่าตนชื่อหมอทอง แล้วตนมียาดีสามารถช่วยพรรณนารายได้

ด้วยความรักของแม่ที่มีต่อลูกจึงยอมให้หมอทองหรือทองภพไปรักษาลูกของตน

"ข้าจะทำพิธีเสกยา ในระหว่างที่ข้าทำพิธี อย่าให้ผู้ใดเข้ามาโดยเด็ดขาด" หมอทองกล่าว

เมืองทองภพเข้าไปข้างในห้องของหญิงสาว ก็พบว่าหญิงสาวซูบผอม ขอบตาดำคล้ำ นอนร้องไห้อาลัยาวรอยู่

ทองภพเอื้อมมือไปจับมือของพรรณนารายเบาๆ อย่าทนุถนอม

"พรรณนารายน้องพี่ เหตุใดเจ้าถึงปล่อยตัว เอาแต่ร่ำไห้เช่นนี้เล่า"

เสียงนุ่มๆของทองภพทพให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมาทันใด ความโศกเศร้าหายไปชั่วขณะ

"ทองภพ ข้าจำเสียงท่านได้"

พรรณนารายยิ้ม ดีใจทั้งน้ำตาที่ได้พบกับชายที่ตนรักอีกครั้ง

"ทองภพ ท่านเข้ามาได้เยี่ยงไร เจ้าจะมาพาข้าไปด้วยใช่หรือไม่"

"ช้าก่อนพรรณนาราย ข้าได้ยินข่าวของเจ้า ข้าอดห่วงเจ้าไม่ได้ ยิ่งรู้ว่าเจ้ากินไม่ได้เช่นนี้แล้ว"

"ข้าคิดถึงท่าน ข้ากินอะไรไม่ลงเลย"

"ข้าก็เช่นกัน ข้ามาพบเจ้าในครั้งนี้ ข้าจะมาบอกกับเจ้าว่าให้เจ้าดูแลตัวเองให้มากๆ ข้าจะสร้างตัวแล้วมารับเจ้านะ"

"ข้าจะรอนะทองภพ"

พรรณนารายยิ้มดีใจที่ทองภพพูดกับตนแบบนี้ นางจึงหยิบปิ่นปักผมสีทองจากใต้หมอนแล้วมอบให้ทองภพไป เป็นคำมั่นสัญญา โดยกล่าวว่า ถ้าทองภพมีเงินพอที่จะมาขอตนได้แล้วนั้น ให้ทองภพนำปิ่นมาปักผมให้ตนในวันแต่ง

ทองภพรับปิ่นนั้นจากมือนางแล้วสัญญาว่าจะมาหานางบ่อยๆ

หลังจากที่หมอทองมาหาพรรณนารายก็ทำให้อาการของนางดีขึ้นจากเดิมมาก นางกินได้นอนหลับ กลับมายิ้มแย้ทแจ่มใสดั่งเดิม