เขาออกมายืนล้างมืออยู่ที่อ่าง ปากยังสบถก่นด่าคนที่หน้าเหมือนตัวเอง กระทั่งมีใครบางคนวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ ท่าทางรีบร้อนเหมือนกลั้นหนักไม่อยู่ ผ้าโพกศีรษะสีดำเหม็นสาบปลิวมาแปะอยู่บนไหล่ของกาวิน

“เฮ้ย จะขโมยผ้าพันคอกูรึไง!”

กาวินงุนงงก่อนจะหันไปตอบโต้

“นี่คุณ ผมก็ยืนอยู่เฉยๆ นะ แล้วคุณก็วิ่งเข้า...มา...”

ทั้งสองเสียงหยุดชะงักราวกับมีมือที่มองไม่เห็นอุดปากไว้ทั้งคู่!

เมื่อคนทั้งสองคนสบหน้ากันเท่านั้น ต่างคนรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน และต่างฝ่ายต่างก็ยกมือเลื่อนขึ้นไปลดกรอบแว่นกันแดดลงช้าๆ สบตากันและกันด้วยความรู้สึกตะลึงเพริด!

“กะ...กาวิน!” ชายผู้วิ่งเข้ามาในห้องน้ำตาโพลงอย่างตระหนก!

“นะ...นี่...แก...!” กาวินทิ้งริมฝีปากอ้ากว้าง ชี้นิ้วเข้าหาคนตรงหน้า “แกคือคนที่อยู่ในข่าวนั่นใช่มั้ย ใช่มั้ย!”

“ฉิบหายแล้ว!”

ชายผู้มีใบหน้าเหมือนกาวินสวมตีนม้าแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำทันใด ขณะที่กาวินมัวเรียกสติของตัวเองกลับมาแล้ววิ่งตามออกไปอย่างบ้าคลั่ง ปากก็ตะโกนเสียงเรียกผู้ชายคนนั้นไม่ขาดเสียง!

“หยุดนะไอ้บ้า! แกหนีฉันไม่พ้นหรอก ฉันจะเอาเรื่องแกให้ถึงที่สุด หยุดนะ! ฉันสั่งให้แกหยุดเดี๋ยวนี้!”