Intro

คุณเชื่อไหมว่าพ่อบ้านยังมีจริงอยู่ในโลกใบนี้ พ่อบ้านที่หล่อระดับกระชากวิญญาณคนมองแถมแต่งตัวเหมือนพ่อบ้านที่ราวกับหลุดมาจากการ์ตูนตาหวานทั้งๆที่นี่มันไม่ใช่ประเทศญี่ปุ่นแต่กลับกันเมื่อผมกลับมาบ้านในตอนเช้าหลังจากไปเที่ยวกับเพื่อนๆด้วยความง่วงทำให้ผมไม่ทันฟังคุณแม่กับพี่สาวพูดด้วยใบหน้าเคลิ้มฝัน ผมก็ตรงเข้าห้องนอนทันทีเพื่อที่จะพักผ่อนให้หายจากความเหนื่อยล้า แต่เมื่อผมเปิดประตูห้องก็ต้องเจอพ่อบ้านสุดหล่อลากกำลังจะใส่เสื้อผ้าเรียกได้ว่าหล่อแม้กระทั่งตัวเปียกน้ำ เอ้ย! ผมรีบปิดประตูห้องแล้ววิ่งไปหาแม่กับพี่สาวอย่างไว

"แม่!!!!" เสียงหวานแผดลั่นห้องรับแขกอารมณ์นี้ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นละโว้ย!!

"หยุดแหกปากแล้วนั่งลงซะไอ้สวย!" ผมนั่งลงพลางทำหน้าบึ้งที่พี่สาวสุดโหดเรียกผมว่าไอ้สวย

"จะมาพูดเรื่องของเกรย์สินะมิ้นท์"

"ครับ" ผมพยักหน้าตอบคำถามแม่สั้นๆ อ่อ ไอ้โรคจิตในห้องชื่อเกรย์นี่เอง

"เดี๋ยวมินเล่าเองคะแม่ คืองี้วันนี้ฉันกับคุณแม่ไปซื้อของกันอยู่ดีๆคุณแม่ก็ถูกโจรล้วงกระเป๋าบังเอิญเกรย์เขาผ่านมาเห็นเลยช่วยไว้" พี่มินเล่าพร้อมละเลียดชาในถ้วยดุจนางพญาบอกเลยหมั่นไส้วะ - -

"แล้วเกี่ยวอะไรกับไอ้โรคจิตชอบโชว์ที่อยู่ในห้องของผมละ"

"ก็พอดีแม่อยากตอบแทนเกรย์เขานะเกรย์เขาไม่มีที่จะไปแม่เลยนึกขึ้นได้ว่าแม่กับมินต้องเดินทางไปทำงานตั้งหลายเดือนน่าจะมีใครมาคอยดูแลลูกด้วย" คุณแม่ส่งยิ้มหวานมาให้จนผมอดใจอ่อนไม่ได้แต่มันคนละเรื่องกัน!

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกันอ่ะ"

"ก็แม่ให้เกรย์มาเป็นพ่อบ้านส่วนตัวแกไงไอ้สวย อ่อ เขาจะนอนห้องเดียวกับแกเตียงเดียวกันไปกับแกทุกที่จบนะแม่คะเตรียมตัวเถอะคะเดี๋ยวไปขึ้นเครื่องไม่ทัน"

ห๊ะ!! พ่อบ้านส่วนตัว นอนห้องเดียวกัน เตียงเดียวกัน ไปด้วยกันทุกที่ เฮือก!! แม่กับพี่คงไม่ได้อำผมเล่นใช่มั้ยครับ ผมนั่งอ้าปากค้างกับเรื่องราวที่ได้ยินเรื่องอะไรที่ผมจะต้องใช้ชีวิตร่วมกับคนโรคจิตพันธุ์นั้นด้วยไม่มีทางไอ้มิ้นท์ขอคัดค้านครับ ผมลุกขึ้นจากโซฟาหลังจากที่เรียกสติกลับมาสมบูรณ์ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวไปยังห้องนอนอย่างรวดเร็ว ประตูห้องนอนถูกเปิดขึ้นพร้อมกับร่างเพียวที่เตรียมจะเอาเรื่องผู้บุกรุก แต่เพียงแค่ก้าวเข้ามาในห้องมิ้นท์ก็มองไม่เห็นร่างของเกรย์ซะแล้ว

"หายไปไหนวะ?"

หมั่บ!!!

"จับได้แล้วคุณหนูมิ้นท์คนสวย"