***นิยายจีนโบราณ ไม่อิงประวัติศาสตร์ ไม่มีกฎเกณฑ์***

ตำหนักวิจิตรงดงามส่องแสงระยิบระยับล่องลอยท่ามกลางหมู่เมฆนอกฝั่งฟ้าอันเงียบสงบ สองบุรุษงามสง่า หนึ่งขาว หนึ่งแดง ร่ำสุราชมดาว ณ ทางช้างเผือก

“นานเหลือเกินที่ท่านกับข้าไม่ได้มาดื่มสุราชมดวงดาราเช่นนี้” บุรุษในชุดขาวกล่าวพร้อมแต้มยิ้มน้อยๆที่มุมปาก

“ล้วนเป็นเพราะศิษย์ไม่เอาไหนของข้าแท้ๆ ช่างทำให้ข้าปล่อยวางไม่ได้จริงๆ... น่าอิจฉาท่านนักเทพชะตา ลูกศิษย์ของท่านล้วนมีฝีมือทั้งนั้น” บุรุษในชุดแดงกล่าวพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่

แน่นอนว่าบุรุษผู้สุขุมงดงามในชุดขาวสะอาดนี้คือเทพชะตา ผู้ดูแลชะตาของเหล่าเทพเซียนยามผ่านด้านเคราะห์ ทั้งยังมีเทพดาราที่อยู่ในสังกัดราวหกสิบองค์ค่อยผลัดกับดูแลโชคชะตาของมวลมนุษย์

แทนที่เทพซะตาจะเห็นใจบุรุษในชุดแดงแต่กลับหัวเราะร่าแล้วจึงกล่าว “จะเป็นไรไปเล่า ท่านยังจำตอนที่ข้ากับเจ้าเป็นเทพฝึกหัดไม่ได้หรือ เฒ่าจันทรา”

ถูกต้องแล้ว บุรุษหนุ่มรูปงามที่อยู่ในชุดแดงนั้นคือเฒ่าจันทรานั่นเอง นี่คือร่างจริงๆของเทพจันทรา เทพทุกองค์ในชั้นฟ้าล้วนมีรูปกายงดงามเป็นหนุ่มเป็นสาว แต่ร่างที่ปรากฏบนโลกมนุษย์แก่ชรานั้นคล้ายเป็นเพียงเครื่องแบบเสียมากกว่า

เฒ่าจันทราถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำกล่าวของสหายที่บางครั้งยังเป็นผู้ร่วมงานกันอีกด้วย “นั่นสินะ ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องสะเทือนฟ้าสะท้านสวรรค์ทั้งนั้น”

เทพชะตายกจอกขึ้นแตะที่ริมฝีปากลิ้มรสสุราหมื่นปีนุ่มคอ แล้วกล่าว “ยังจำเรื่องเยี่ยนกู่และฮ่องเต้หงเทียนได้หรือไม่”

เทพจันทราเผยยิ้มกว้างก่อนจะตอบ “ใครจะไปลืมลงกันเล่า”

ลึกลงไปใต้เมฆผ่านหมู่หมอกหนา เรื่องราวของมนุษย์ ปีศาจ และเหล่าเทพเซียน ได้ถูกกำหนดขึ้น แต่บางครั้งฟ้าหรือจะสู้คนลิขิต ปณิธานแน่วแน่อาจจะทำให้แม้แต่สวรรค์ยังต้องเห็นใจ