​

จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า…ขอแล้วต้องให้

ขอแหวนทองแท้ให้น้องโซ่ใส่

ขอไอ้พอร์ชให้น้องโซ่ขี่

ขอตักอุ่นๆให้น้องโซ่นั่ง

ขออกกว้างๆให้น้องโซ่นอน

ขอให้พี่พอร์ชอย่าทิ้งน้องโซ่ ~

            เสียงท่องกลอนจันทร์เจ้ามั่วชั่วฉบับคนเมาดังอ้อแอ้ไปตามทางยาว ถ้าเป็นช่วงกลางวันผู้คนแถวนี้อาจจะพากันมองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ว่าทำไมไอ้เด็กแถบสองสีนี้ถึงแบกกันขึ้นหลังมาอย่างนี้ และบางคนก็อาจจะมีคำตอบในคำถามของตัวเอง ว่ามันอาจจะบาดเจ็บเพราะตีกันเองเหมือนอย่างเช่นปกตินั่นแหละ แต่หากพวกเขาก็ไม่ต้องเจอกับสายตามากคำถามแบบนั้น เพราะเวลานี้มันล่วงเลยมาถึงค่อนคืนแล้ว

            “เมาแล้วหมดสภาพเลยพี่โซ่คนแมน” บ่นใส่คนเมาบนหลังอย่างไม่จริงจัง

            “ม่ายมาว~ น้องโซ่ไม่มาว~ มั่ว! ไอ้หมาพอร์ชมั่ว!” คนเมาพูดเถียงคางยาน

            “เออไม่เมาก็ไม่เมา แค่แดกเหล้าไม่เป็นแล้วเดินไม่ไหวเท่านั้นเองตกลงไหม?” ตบตูดคนบนหลังแปะๆด้วยความหมั่นไส้ ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ ยังเสือกร้องจะขี่คอ แถมยังโยกตัวไปมา ไม่ยอมอยู่เฉยๆ เพิ่มภาระในการเดินให้เขาซะงั้น

            “ตก…ลง…เอิ้ก~ คึคึ” ก็อย่างที่เขาว่ากันว่าอย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา เพราะแค่ขนาดเสียงเรอของตัวเองมันก็ยังหัวเราะขำออกมาได้อย่างสนุกสนาน

            “รั่วฉิบหาย” บนกับตัวเองเบาๆ แต่คนเมาเสือกได้ยิน!

            “นิสัยไม่ดี! ไอ้หมาพอร์ชนิสัยไม่ดี! ชอบทำให้คนอื่นเขาปวดหัว!” ตะโกนด่าว่าคนที่เป็นม้าให้ขี่พร้อมทั้งขย่มตัวไปมาเหมือนเด็กโดนขัดใจ

            “อยู่เฉยๆ เดี๋ยวแม่งก็ล้มไปเจ็บตัวทั้งคู่นี่แหละ!” เขย่าตัวตบตูดให้คนเมาหยุดพยศ

            “นิสัยไม่ดี! เกลียด! เกลียดไอ้หมาพอร์ช!” ตะโกนว่าออกมาอีกครั้ง

            “เออ! อยากเกลียดก็เกลียดไป เดี๋ยวกูชอบมึงเอง”