บทนำ

“นี่..เมฆ เราเลิกกันเถอะ..” เสียงของหญิงสาวผมสีน้ำตาลยาวกลางไหล่บ่ากล่าวขึ้น 2 ต่อ 2 กับชายผมสีดำที่หน้าตาก็พอไปได้

“ทำไมล่ะ? ริน ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ? ทำไมถึงบอกเลิกผมล่ะ!” ชายที่ชื่อ เมฆ กล่าวด้วยสีหน้าเริ่มเครียดเล็กน้อยกับการที่โดนคนที่เขารักบอกเลิกแบบนี้

เขากับรินนั้นคบกันมาได้ 2 เดือนกว่าๆ แต่ทำไมเธอดันมาบอกเลิกกันล่ะ? แถมเขาก็ไม่น่าจะทำอะไรผิดด้วยนิ

“เธอไม่ต้องรู้หรอก จากนี้ไปไม่ต้องทำมาเป็นเหมือนเรารู้จักกัน เข้าใจไหมเมฆ?” เสียงของรินกล่าวก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ เมฆที่กำลังยืนอยู่หลังโรงเรียนที่มีแสงของดวงอาทิตย์สีส้มอ่อนๆส่องผ่านมาเล็กน้อย

“อึก” เสียงการกลืนน้ำลายของเขาร้องออกมา และพยายามจะข่มไม่ให้ตนร้องให้ เขาค่อยๆก้าวเท้าเดินออกจากโรงเรียนอย่างช้าๆ ตอนนี้ก็เป็นเวลา 5 โมงเย็นแล้วทำให้คนในโรงเรียนก็มีน้อย จะมีเฉพาะคนที่มาเตะบอล กับ ภารโรง

เขาใช้เวลาไม่นานก็เดินกลับมาถึงบ้านเขา บ้านของเมฆนั้นไม่ได้อยู่ไกลจากโรงเรียนที่ตั้งอยู่สักเท่าไหร่ บ้านของเขาเองก็ไม่ได้หรูอย่างที่ใครคิด พออยู่ได้ไปวันๆ ตอนนี้เขาก็อยู่ ม.3 หรืออายุ 15 ปี เขานั้นอยู่กับพ่อของเขาที่ต้องทนทำงานในแต่ละวันอย่างยากลำบาก

เนื่องจากแม่นั้นได้ตายจากไปตั้งแต่เขายังเล็ก ทำให้พ่อต้องทำงานมากกว่าคนอื่นหลายเท่า ทั้งทำงานบ้าน หาเงิน เลี้ยงดูเมฆ ตอนที่เขายังเล็กพ่อเขาก็บอกว่าเขานั้นต้องจ้างแม่นมมาให้เขาอีกด้วย เพราะแม่เขานั้นได้ตายไป

“สวัสดีครับพ่อ” เมฆกล่าวสวัสดีพ่อเขาไปที่กำลังทำงานขายกับข้าวอยู่ด้วยสีหน้าที่มีเหงื่อไหลจากการทำงานหนัก.. เมฆเองเดินไปเอากระเป๋านักเรียนไปเก็บก่อนจะเดินไปช่วยพ่อเขาไปเสิร์ฟอาหารกับเก็บจานและล้างจานเพื่อทำงานช่วยพ่อของเขาเอง

ตกดึกขึ้นมาเขาก็ดูโทรทัศน์เพื่อพยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเย็น แม้ว่าจะทำไงเขาก็ไม่สามารถที่จะลืมได้สักที และสุดท้ายเขาก็เริ่มง่วงก่อนจะเดินเข้านอนในเวลา 21:00

“จิ๊บๆ จิ๊บๆ”

เสียงนกร้องยามเช้าร้องขึ้น เสียงของนกเริ่มออกไปหากินในตอนเช้า

เปลือกตาของเมฆนั้นค่อยๆตื่นขึ้นจากเสียงนาฬิกาปลุกของเขาที่ดังขึ้น เขาลุกไปปิดนาฬิกาก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำไป..

ไม่นานเขาก็อาบน้ำจนเสร็จและแต่งตัวจนเรียบร้อยในเวลาต่อมา เขาก็เดินไปที่ห้องครัวของเขา ซึ่งบ้านของเขานั้นเป็นชั้นเดียว ด้านหน้าบ้านจะเป็นโต๊ะอาหารกับที่ทำอาหารพวกแก๊สหรือกระทะ

กลางบ้านจะเป็นที่รับแขกกับห้องนอนที่จะมีกำแพงกั้นเล็กน้อยเอาไว้ ส่วนหลังบ้านจะเป็นห้องครัว ห้องอาบน้ำกับที่ล้างจาน

“เฮ้ออ..” เสียงบ่นของเมฆดังออกมา ในห้องครัวของเขาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม.. มีจานข้าววางเอาไว้กับตังที่ถูกจานทับไว้.. เขาไม่รู้ว่าพ่อเขาไปไหนตอนกลางคืนจนเช้าตลอดทุกวัน พอเขาถามพ่อเขาก็จะตอบว่าไปทำธุระตลอดจนเขาเบื่อที่จะถาม

“เอาไงดีนะ วันนี้? ไปเรียนตามปกติก่อนละกัน” เมฆบ่นพลางๆแล้วเดินไปหยิบจานข้าวผัดขึ้นแล้วหาที่เหมาะๆนั่งแล้วลงมือรับประทานจนหมด พร้อมยัดเงิน 50 บาท เข้ากระเป๋ากางเกงนักเรียนของเขาแล้ววิ่งออกจากบ้านไปโดยไม่ลืมที่จะล็อคบ้านเอาไว้ด้วย พร้อมเก็บกุญแจเอาไว้ที่ลับสำหรับให้พ่อของเขาได้รู้