ภาคปลายออก e-book แล้วนะคะ

**โปรยปราย**

‘บัดซบ!’ ข้าร้องเสียงดังลั่นในใจ ข้าไม่คิดว่านางจะอัปลักษณ์ถึงเพียงนี้ ใบหน้าของนางมีรอยเย็บไปทั่วคล้ายใครเอาหนังมาแปะติดกันแล้วเย็บเป็นหน้านาง

จะพูดก็พูดเถิด ตัวข้าไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ล้วนหล่อเหลาโดดเด่น ไฉนสวรรค์จึงทำต่อข้าเช่นนี้

นางเห็นสายตาตะลึงงันของข้าแต่กลับไม่โกรธเคืองทั้งยังส่งยิ้มน้อยๆให้ คล้ายนางเจอเหตุการณ์เช่นนี้บ่อยครั้งแล้วจึงไม่ใส่ใจ

และดูเหมือนว่าเวลาที่นางยิ้ม ใบหน้าของนางก็ไม่น่าเกลียดถึงเพียงนั้นแล้ว

ข้ารู้สึกผิดในใจและคิดได้ว่า รอยเย็บมากมายถึงเพียงนี้นางคงเคยประสบเหตุการณ์ร้ายแรงมาก่อน นางโชคร้ายมามากพอแล้ว เหตุใดข้าจึงต้องซ้ำเติมนางอีกเล่า คนเราไม่ควรตัดสินผู้คนที่ภายนอกใช่หรือไม่

ข้าจึงหลับตาปรับอารมณ์ แล้วจะเริ่มสนทนากับนางใหม่อีกครั้ง แต่เมื่อข้าลืมตาและจ้องไปที่ศีรษะของนาง

‘สาระเลวเอ้ย!!!’

ข้าโกรธจนไฟลุกท่วมศีรษะ หน้าตานางอัปลักษณ์ถึงเพียงนี้อนาคตยังจะมีสามีถึงหกคนเชียวรึ! ข้าโยนตะเกียบไม้ในมือใส่ผ้าปูของนางแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดจากไปทันที

คืนนั้นข้าก่นด่าสวรรค์และบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของเฒ่าจันทรา ลิขิตสวรรค์ไม่อาจฝืนบ้าบออันใดกัน ข้าจะทำให้พวกเจ้าดูว่าข้านี่แหระจะลิขิตชีวิตตัวเอง อย่างมากก็ไม่แต่งงานชั่วชีวิต!