“ไอ้สารเลว! ฮือออ...” ‘ศิรดา’ ปล่อยโฮเสียงดังลั่นจนคบขับรถ พ่วงตำแหน่งน้องรหัสอย่าง ‘กันภัทร’ ต้องยกนิ้วชี้ข้างซ้ายขึ้นมาอุดหูเอาไว้

“เจ๊ อย่าร้องไห้เลย” ชายหนุ่มพยายามปลอบประโลม ไม่ใช่เพราะเขารู้สึกสงสารเธอหรอก เพียงแค่หูซ้ายมันทนฟังเสียงร้องไห้คร่ำครวญไม่ได้อีกแล้วต่างหาก “เดี๋ยวคืนนี้ผมพาเจ๊ไปซื้อผู้ชายหล่อๆ กินแถว...”

กันภัทรแค่เพียงอยากทำให้เธออารมณ์ดี โดยไม่ได้รู้เลยว่าอย่าริแหย่ชะนีที่กำลังเศร้าเสียใจเพราะอกหักจากผู้ชาย ยังพูดไม่ทันจบประโยคนิ้วเรียวยาวซึ่งมีเล็บแสนคมก็ขยุ้มเข้ากับผมของเขาในทันที

“ฮือออ! อะ... ไอ้ปูน ตายซะเถอะ!”

“โอ๊ยๆ อย่าดึงสิเจ๊! ผมขับรถอยู่” คำขอร้องจากปากของชายหนุ่มคงส่งไปไม่ถึงพี่รหัส ที่บัดนี้ค้นพบว่าการทำร้ายร่างกายคนอื่นก็เป็นวิธีผ่อนคลายอารมณ์เศร้าเสียใจทางหนึ่ง มือเล็กเพิ่มแรงขยุ้มแล้วสะบัดหัวกันภัทรอย่างแรง

“ฮึ่ก! ไอ้ปากเสีย”

“พอได้แล้วโว้ยเจ๊น้ำค้าง!” สุดท้ายเจ้าของเรือนผมดำขลับก็ทนไม่ไหวเผลอผละมือจากพวงมาลัยเพื่อจะปลดพันธนาการออก “ปล่อยปู๊นนน!”

เมื่อรถกำลังเคลื่อนตัวส่ายไปมาลงจากสะพาน ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ศิรดาสาแก่ใจแล้วจึงยอมปล่อยมือตามคำขอ

“เล่นอะไรบ้าๆ วะเจ๊ เดี๋ยวก็ไปชนคันอื่นตายห่า... เฮ้ย!” พอกันภัทรร้องเสียงดังลั่นศิรดาจึงรีบหันไปมองทาง ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าผู้ชายคนหนึ่งกระโจนออกจากรถเก่าคร่ำคร่าที่จอดอยู่ตีนสะพานเพื่อหนีตาย

“กรี๊ดดด” เธอหวีดร้องเสียงดังลั่นราวกับคนเสียสติ มันเหมือนภาพในหนังที่ทุกอย่างถูกปรับเป็นโหมดสโลโมชัน... ช้าจนเห็นน้ำตาหยดโตเคลื่อนที่ออกจากหางตาตัวเอง ก่อนจะลอยขึ้นไปอยู่กลางอากศ

เอี้ยดดด เสียงเบรกลากล้อดังลั่นตามมาด้วย...

โครม!

ผลกระทบจากการกระแทกทำให้เธอมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งกระจกฝั่งคนขับถูกทุบอย่างแรงโดยผู้ชายที่สวมเสื้อยืดย้วยๆ เปรอะคราบน้ำมัน ผมเผ้าของเขายาวรุงรังแถมหนวดก็ขึ้นรกครึ้มไปหมดอย่างกับโยคี!

“เฮ้ย! อะไรของมึงวะ” ท่าทางของเขาทำศิรดาขนลุก “ขับรถแบบนี้ไปขี่ควายไถนาดีกว่า อย่ามาขับบนท้องถนนให้เป็นภาระสังคมเลย!”

ปึง ปึง ปึง! กำปั้นหนักๆ ทุบลงตรงประตูเหล็กจนน่ากลัวว่าจะบุบเข้ามาด้านใน

“ไอ้น้อง! ลงจากรถเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าหาว่าเฮียไม่เตือน!”