ดวงตากลมโตกะพริบสองสามครั้งเพื่อไล่อาการตาพร่าเนื่องจากแสงสว่างสาดเข้ามากระทบ แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อพบว่าใบหน้าคมเข้มหลับตาพริ้มอยู่ไม่ห่าง ลมหายใจของเขาสูดเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

‘ฝันบ้าอะไรกันเนี่ย?’ ‘กนิดา’ ยกมือขึ้นมามองก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนปลายนิ้วเรียวไปแตะเข้ากับปลายจมูกโด่ง พลันต้องสะดุ้งเฮือก... เธอถูกตัวเขาได้! ‘ฝัน... แน่เหรอ!’

เหมือนคนถูกลอบสัมผัสจะรู้ตัวจึงลืมตาโพลงขึ้น แม้ว่าแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างกระจกด้านหลังเขาจะแรงแค่ไหนแต่ก็เป็นอุปสรรคต่อการระลึกภาพเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น คนๆ นี้คือ ‘อธิป’ ผู้ชายที่เธอเกลียดขี้หน้าจับใจ!

“กรี๊ดดด!” ร่างบางกรีดร้องเสียงดังลั่นแล้วถีบคนตัวโตกว่าอย่างแรงจนเขาร่วงลงไปจากเตียงสูง เมื่อมือเล็กถลกผ้าห่มเปิดขึ้นอาการของคนขวัญเสียก็เปลี่ยนเป็นเสียสติแทนตอนพบว่ามีเลือดสีน้ำตาลอมแดงติดอยู่บนผ้าปูที่นอน แถมตรงขาอ่อนยังมีคราบขาวๆ เปรอะจนทั่ว

“อย่าโวยวายสิ” ชายผู้พรากพรหมจรรย์ไปจากเธอค่อยๆ หยัดกายเปลือยเปล่าขึ้นมาเต็มความสูง ขณะที่เขากำลังจะอ้าปากพูดอีกคนตัวเล็กก็ไม่รอช้าดีดกายขึ้นยืนบนที่นอน จนระดับความสูงของทั้งคู่เท่ากันพอดี

“ไอ้บ้ากาม!”

พลั่ก! ท่อนขาเรียวเล็กตวัดเข้าไปฟาดกับลำคอหนาอย่างแรงจนเจ้าตัวเซถอยหลังหลายก้าว อาการมึนงงฉายชัดผ่านทางแววตาคมเข้ม

ปึง! ประตูถูกผลักเข้ามาอย่างแรง เมื่อเห็นสภาพด้านในผู้ชายสามคนก็ยืนตกตะลึงอยู่กับที่ก่อนจะยกมือขึ้นปิดตาโดยไม่ได้นัดหมาย

“ไอ้เฉื่อย! มึงทำอะไรลงไปวะ...” หนึ่งในนั้นถามด้วยน้ำเสียงติดเกรี้ยวกราดนิดหนึ่ง ทำให้ ‘ไอ้เฉื่อย’ รีบคว้าผ้าห่มกระโจนเข้าชาร์ตผู้หญิงคลุ้มคลั่งมาแบกไว้บนไหล่ แขนของเธอปัดป่ายไปทางประตูเพื่อขอร้องใครคนหนึ่ง น้ำตาทะลักออกจากดวงตากลมโตเมื่อได้สติ

“ปล่อย! ช่วยหนูด้วยจ้า ฮือออ...”