E-Book วางจำหน่ายแล้วที่ MEB สามารถอุดหนุนได้จ้า

วิ ว า ห์ เ ผ ด็ จ ก า ร

เขียน: หั น ห ร ร ( สิ น า )
เ ขี ย น ด้ ว ย หั ว ใ จ

ลืมงั้นหรือ...เธอจะลืมเขาได้จริงหรือ...เอื้ออารี
รักละมุนจักจี้หัวใจฉบับเผด็จการ

เ ผ ด็ จ ก า ร ( เ รี ย ล )

“ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ที่บริษัทผมก็เป็นแค่พี่เรียลของคุณ”
ประธานบริษัทที่ใครๆ ต่างเกรงใจในบารมี มักไปป้วนเปี้ยนใกล้ๆ เอื้ออารี
จุดประสงค์ยังคงเป็นปริศนา แต่ถ้าดูจากการกระทำก็คงเข้าใจว่าเขาคิดอะไร

เ อื้ อ อ า รี ( ปั น )

“พี่เรียลคะ...เลิกจ้องปันได้หรือยังคะ”
เลขาฯ สาวใจซื่อมือสะอาด ไม่เคยคิดร้ายกับใคร
กำลังประสบปัญหากลายเป็นของเล่นของผู้ชายชื่อเผด็จการ

เอื้ออารียืนยึกยักอยู่หน้าจักรยานในขณะที่เผด็จการนั่งรอตรงเบาะหน้ามือจับแฮนด์บังคับเฝ้ามองให้เธอซ้อนท้ายเสียที ซ้อนท้ายไม่ใช่ปัญหาเพียงแต่เกิดมาก็ไม่เคยซ้อนท้ายใครนอกจากพ่อตัวเอง

แล้วจะให้เธอเกาะเอวประธานบริษัทตัวเองเนี่ยนะ...

              “ให้ฉันขี่แล้วคุณซ้อนเถอะค่ะ” แก้ปัญหาแบบนี้น่าจะดีกว่า

              “ผมตัวหนักนะปัน”

              “ฉันแข็งแรงค่ะ!”

เห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของเอื้ออารีเผด็จการจึงไม่ขัด เขาตวัดขาออกจากเบาะหน้าผละปล่อยที่จับให้เอื้ออารีเป็นคนบังคับแทน เมื่อเธอจับทุกอย่างจนมั่นคงเรียบร้อยเขาจึงขยับไปนั่งซ้อนท้าย

มือยาวๆ เอื้อมไปกอดเอวคอด (วันนี้อาจมีพุงนิดๆ เพราะกินเยอะ) กายเอียงแนบชิดกับแผ่นหลังคนตัวเล็ก

เอื้ออารีสะดุ้งเฮือกตัวแข็งทื่อเมื่อถูกกอดจู่โจมจากด้านหลัง ทำเอาจักจี้ไปทั้งเนื้อทั้งตัว

              “เอ่อ...พี่เรียลคะไม่ต้องเกาะแน่นขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”

พอถูกห้ามคนตัวโตก็โน้มใบหน้ามาซบไหล่เธอย้ำไปอีก ทำเอาตัวคนถูกกอดจากตอนแรกตัวแข็งแค่ระดับท่อนไม้ตอนนี้ได้กลายสภาพเป็นก้อนหินเป็นที่เรียบร้อย แบบนี้เขาเรียกว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุชัดๆ