ความประทับใจของผมเมื่อได้อ่าน กามนิต วาสิฏฐี ที่ประพันธ์โดยท่าน คาร์ล แอดอร์ฟ เกลเรอโรป กวีและนักประพันธ์ชาวเดนมาร์ก ที่ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม ในปี 1917 โดยมีชื่อเรื่องว่า Der Pilgrim Kamanita

ในปี พ.ศ. 2473 สองนักประพันธ์ราชสำนักชาวไทย คือ ท่านพระยาอนุมานราชธน ( ยง เสฐียรโกเศศ ) และท่านพระสารประเสริฐ ( ตรี นาคะประทีป ) หรือที่เรารู้จักทั้งสองท่านในนามปากกา เสฐียรโกเศศ - นาคะประทีป ได้แปลมาเป็นฉบับภาษาไทยจนโด่งดัง และเป็นหนังสือ 1 ใน 100 เรื่องที่คนไทยควรอ่าน

ผมเป็นคนที่ชอบในการอ่านเขียนโคลงกลอน เมื่ออ่านกามนิต วาสิฏฐีจบ จึงตี้งใจไว้ว่าจะเขียนหนังสือเล่มนี้เป็นภาษาร้อยกรอง หรือกวีนิพนธ์ ในมุมมองของตน ที่ได้ตีความเป็นจินตนาการส่วนตัวผสมผสานลงไป มาเป็นฉันทลักษณ์ทางภาษาตามความสามารถอันอ่อนด้อยของตน แต่อาศัยใจที่มีแรงผลักดันในการอยากเขียนที่มีมากกว่าจนล้น จึงพยายามจนจบภาคแรก

หากสิ่งหนึ่งประการใดที่ผิดพลาดหรืออ่อนด้อยไปในมุมมองของท่านผู้อ่าน ผมขอน้อมยอมรับแต่เพียงผู้เดียว แต่หากสิ่งใดที่เป็นความดี เป็นคำชมเป็นคติกุศล ผมขออุทิศให้ท่านผุ้ประพันธ์ และผู้แปลทั้งสามที่ได้กล่าวข้างต้นแล้วด้วยความรู้สำนึกคุณ และมอบให้กับผู้เป็นแรงบันดาลใจของผม " วาสิฏฐี "

เรื่องราวของกามนิต วาสิฏฐี เป็นเรื่องราวของความรักความพลัดพรากของหนุ่มสาวคู่หนึ่ง ที่ให้คำมั่นสัญญาต่อกันว่าจะรักกันไม่ว่าภพชาติใด และความรักที่มีความสุข ความทุกข์นี้ นำพาทั้งสองไปสู่หนทางแห่งความหลุดพ้น คือพระนิพพาน ได้อย่างไร ผมอยากให้ผู้อ่านได้เข้ามาติดตาม เผื่อจะได้ข้อคิด สติเตือนใจจากเรื่องนี้

นี่คือหนังสือที่คนหนุ่มสาว ไม่ว่ายุคสมัยใดควรได้อ่านครับ ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจ