ผิดที่ใคร [Right or Wrong]

intro

ผมลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากรู้สึกมึนๆ หัวเล็กน้อย แต่แสงแดดที่ลอดผ่านม่านเข้ามาแยงตา ทำให้ผมต้องหรี่ตาพยายามปรับสายตาให้คุ้นเคย ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่ผมต้องเจอกับอาการเมาค้างอีกเป็นแน่ แท้เมื่อคืนคงดื่มหนักเกินไปอีกแล้ว และพอสายตาผมเริ่มคุ้นเคยกับแสง มันทำให้ผมต้องประหลาดใจเล็กน้อย ว่านี่มันไม่ใช่ห้องผม แต่ผมก็พอจะคุ้นๆ กับสภาพห้องว่าต้องเป็นที่ที่ผมรู้จัก ผมพยายามจะขยับตัวแต่กลับกลายเป็นยิ่งประหลาดใจมากกว่าเดิมเมื่อสัมผัสได้ว่า มีคนสวมกอดผมไว้จากด้านหลัง

“อืม”มีเสียงบิดขี้เกียจเบาๆ จากเจ้าของอ้อมกอด และดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่ตื่นเต็มตา สมองผมเริ่มประมวลข้อมูล แล้วก็ใจหายแว๊บ ภาวนาขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย ผมดีดตัวออกจากอ้อมกอดพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง สะบัดหัวไล่อาการมึนๆ ออกไปพร้อมกับจ้องมองอีกฝ่ายที่เพิ่งรู้สึกตัว เราสองคนประสานสายตา แล้วแทบจะอ้าปากค้างพร้อมๆ กัน สภาพผมและอีกคน ไม่น่าจะต่างกันมาก คือเราต่างไม่ได้มีเสื้อผ้าห่อหุ้มร่างกายสักชิ้น ผมรีบดึงผ้าห่มคลุมท่อนล่างตามสัญชาตญาน

แต่การดึงผ้าห่มของผมกลับยิ่งเป็นการย้ำในสิ่งที่ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้น นั่นคือ ถุงยางอนามัย ที่ผ่านการใช้งานมาแล้วอย่างแน่นอน กระเด็นออกจากผ้าห่มและร่วงสู่พื้นห้อง สายตาอีกฝ่ายแสดงอาการตกใจ ไม่ได้ต่างจากผม

ผมแทบอยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆสักที ทำไมผมปล่อยให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แล้วนี่ผมจะทำไงดีละทีนี้ ผมเบือนหน้าหนีไปอีกทางไม่กล้าสบตาตรงๆ กับคนข้างๆ นี้ ทั้งผมและอีกคนต่างฝ่ายต่างเงียบไปหลายนาที แล้วก็มีเสียงออกมาจากปากของอีกฝ่าย

“เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น”

คำถามที่ผมเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน ถ้าถามว่าเหตุการณ์เมื่อคืนมันเกิดอะไร จากสภาพเราสองคน ผมว่ามันแทบไม่ต้องถามก็เดาออก นอกเสียจากว่าไม่อยากจะยอมรับมัน เพราะยิ่งคิดภาพต่างๆ มันก็ยิ่งชัดขึ้นเรื่อยๆ ว่าผมทำอะไรกันไปบ้าง ผมไม่รู้จะโทษอะไรดีที่ทำให้เหตุการณ์มันเกิดขึ้น โทษความเมาที่ทำให้เราขาดสติ โทษตัวเองที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล โทษความเหงาของผมที่ไม่มีใครมานาน

“เรากลับก่อนดีกว่าแล้วกันเนอะ”ผมเอ่ยออกไปเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้อีกคนกำลังคิดอะไรอยู่ เขากำลังโกรธผม เกลียดผมไปแล้ว หรืออยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ แต่อย่างน้อยๆ เค้าก็ไม่ได้ลุกมาต่อยผม ก็แสดงว่าเรื่องราวมันอาจจะไม่ได้เลวร้ายไปเสียทั้งหมด ถ้าทั้งผมและเค้าแกล้งทำลืมๆ เรื่องนี้ไปซะ มันก็ไม่น่าจะมีอะไรแล้ว

“คิดเสียว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน เราสองคนไม่พูดเรื่องนี้ก็จะไม่มีใครรู้”ผมย้ำในสิ่งที่คิดว่าเค้าอาจจะกำลังกังวลอยู่ แม้ผมจะเป็นฝ่ายถูกกระทำแต่สำหรับผมที่เป็นเกย์อยู่แล้ว มันก็อาจจะไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร คิดเสียว่ามันคือ one night stand ที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ก็เท่านั้น

“อย่าคิดมากเลย”เมื่อเห็นอีกคนยังเงียบอยู่ ทำให้ผมต้องหาอะไรพูดอีก ก็ไม่รู้ว่ามันจะช่วยให้เค้ารู้สึกดีขึ้นรึเปล่า เอาจริงๆ ชีวิตที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดเลยว่าต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้ ตัวผมเองรับบทเป็นผู้ถูกกระทำตลอด แต่ตอนนี้บทบาทนั้นก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไป แต่กลายเป็นผมต้องมาพูดปลอบใจ คนที่เป็นผู้กระทำนี่สิครับ

แต่ก็นั่นแหละครับ ผมเป็นเกย์มีอะไรกับผู้ชายมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่อีกคนที่ไม่ใช่เกย์ แถมเพิ่งจับได้ว่าแฟนสาวสวมเขาให้ เรื่องนี้มันจะกลายเป็นว่าผมเข้ามาในจังหวะที่เค้าเสียศูนย์จนต้องมาเจอเรื่องนี้หรือเปล่า

“คงไม่ไปส่งนะ”หลังจากเงียบอยู่นานเค้าก็เปิดปากพูด ซึ่งก็ไม่รู้ว่าอารมณ์ในตอนนี้ของเค้านั้นอยู่ในโหมดไหนกันแน่ ตอนนี้ผมว่าทั้งเค้าและผมคงต้องให้เวลากับตัวเองในการปรับความความรู้สึก ให้มันกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือเดิม และลืมเรื่องนี้ไปซะ