คืนนั้นใต้จันทร์สลัว

"คืนนั้นยามราตรีเยือน จันทราสลัว.......ม่านเมฆหม่นมัว ฟ้าหม่นหมอง.......ยามเมื่อสองคู่สายตา ประสานใจ.....ทุกสิ่งพลันแปรผันไป ตลอดกาล..."

ตัวละครหลัก

กวงจื่อเหยา (จื่อเหยา/เหยาเหยา องค์ชายรองแห่งแคว้นเลี่ย)

เสิ่นอู่หลาง (ต้าหวางแห่งเผ่าเสิ่น)

"ตัวอย่างเนื้อเรื่อง"

คืนนี้ยามราตรีเยือน...กวงจื่อเหยากำลังรอคอยลูกผู้พี่ที่ได้นัดหมายพบกันในโรงเตี๊ยม ในขณะนั้นเองก็มีสายลมหอบหนึ่งพับวูบผ่านเข้ามาจากบานหน้าต่างที่เปิดโล่ง พร้อมกับเงาดำสายหนึ่งเคลื่อนผ่านเบื้องหน้าไปในชั่วพริบตา

“อ๊ะ! จะเจ้า...” 

กวงจื่อเหยาร้องออกไปได้ไม่ถึงครึ่งคำ ร่างสูงใหญ่ดุจหมีที่หลุดออกมาจากป่าก็กระโจนโถมตัวเข้าใส่ร่างเพรียวบางที่อยู่ภายในห้องทันที ผู้บุกรุกอาศัยเรือนร่างกำยำไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นขนัดกักขังกวงจื่อเหยาลงบนพื้น มือใหญ่ร้อนระอุข้างหนึ่งปิดปากอวบอิ่มนุ่มนิ่มดั่งกลีบดอกบัวเอาไว้อย่างแน่นหนา ป้องกันไม่ให้เจ้าของห้องที่นอนอยู่ใต้ร่างส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือหลุดรอดออกไปยังภายนอกห้อง  

“ข้าขออภัยที่ต้องล่วงเกินเจ้าแล้ว...” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยรัวระคนหอบหายใจหนักหน่วง ลมหายใจผ่าวร้อนรดรินอยู่ชิดริมใบหู กวงจื่อเหยาชะงักงันเพราะเขาสามารถจดจำเสียงของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี    

เสียง...ที่เอ่ยวาจาในท่วงทำนองเหมือนกู่ฉินยามที่เล่นบรรเลงพลิ้วสายย้ำจังหวะผะแผ่ว ภาษาที่ใช้ก็เป็นภาษาเดียวกันกับชาวแคว้นเลี่ย แต่กลับสำเนียงแปร่งฟังแปลกหู หากเสียงทุ้มนุ่มนั้นยิ่งฟังก็เหมือนราวกับมีมนตร์สะกดชวนให้เคลิ้มลุ่มหลง มันเป็นลักษณะเสียงพูดของบุรุษผู้มีดวงตาสีแปลกในคืนนั้น

“ข้าจะปล่อยเจ้าให้เป็นอิสระ แต่มีข้อแม้ว่า...ถ้าเจ้ากล้าส่งเสียงเพียงนิดเดียว ข้าจะสังหารเจ้าทิ้งทันที”

กวงจื่อเหยานิ่งงันในความมืด ยินยอมทำตามคำขู่นั้นอย่างไม่บิดพลิ้ว

“ขออภัยด้วย...” เมื่อแน่ใจว่าคนใต้ร่างไม่ส่งเสียงร้องออกไปให้ความยุ่งยากมาเยือนแน่นอนแล้ว ฝ่ามือใหญ่ของผู้มาเยือนจึงได้ผละออกจากกลีบปากนุ่มนิ่มของอีกฝ่าย

“เจ้าบาดเจ็บอีกแล้วหรือ?” กวงจื่อเหยาทอดสายตามองอีกฝ่าย เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวโลหิต ยิ่งมองเห็นเสื้อผ้าที่ชุ่มชื้นไปด้วยรอยของเหลวสีเข้มเป็นวงกว้าง ก็ยิ่งมั่นใจว่าบุรุษผู้นี้ต้องมีบาดแผลอยู่บนเรือนกายอย่าง

“ใช่” ผู้บุกรุกตอบกลับมาเพียงถ้อยคำกระชับสั้น แต่กลับเต็มไปด้วยความสงสัยเคลือบแคลงที่แฝงมากับน้ำเสียงทุ้มสำเนียงแปร่งหู

“ถ้าเจ้าไม่ได้บาดแผลเพิ่มเติมมา บาดแผลเดิมก็คงปริฉีกออกซินะ” กวงจื่อเหยาเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบกับตัวเอง หากท่ามกลางความเงียบจึงดังมากพอให้อีกคนในห้องได้ยินถนัดชัด

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าเคยมีบาดแผลบนร่างกายมาก่อน...” น้ำเสียงทุ้มสำเนียงแปร่งหูเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ ดวงตาสีน้ำเงินครามเข้มจัดจนเกือบกลืนไปกับความมือสลัวของราตรีหรี่ลงอย่างระแวง

กวงจื่อเหยาตัดสินใจข่มความกลัว ขุดความกล้าแล้วเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างอาจหาญ

“ที่ข้ารู้ว่าเจ้าเคยมีบาดแผลบนร่างมาก่อน เป็นเพราะเราสองคนเคยพบกันแล้ว...ในคืนนั้น”

หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขียนขึ้นเอง เป็นนิยายแนว ชายรักชาย วายจีนโบราณ อาจมีฉากเรท 18+

ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะ แก้ไขคำผิด และการติดตาม โปรดรออ่านตอนต่อไปอย่างใจเย็นนะเจ้าคะ เตี๋ยหลานจะพยายามรีบกลับมาปั่นต่อ

ขอบพระคุณเจ้าค่ะ

蝶兰

เตี๋ยหลาน

20/ธ.ค./2562

http://cdn-th.tunwalai.net/files/member/1262785/1603302170-member.jpg

สามารถตามหา ตามทวง ติดตามความเคลื่อนไหว หรือ ติดต่อไรท์ได้ที่ เฟซบุคเพจ เตี๋ยหลาน-นักเขียน-蝶兰

(https://www.facebook.com/DielanWriter)