...เมฆา...

พี่ชายสุดหล่อจอมบงการ
เขารู้ความจริงดีทุกอย่างแต่กลับปกปิดความลับไว้ไม่ยอมเปิดเผย ใช้ความร้ายกาจบงการเธอให้จำยอมทำตามใจเขาอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น ไม่อาจโต้แย้งหรือขัดขืน ไม่ยอมให้ต่อต้าน มีแต่ต้องยอมรับและตอบรับเท่านั้น!

..มีนา...

น้องสาวแสนซื่อน่ารักไร้เดียงสา
เธออ่อนหวานสวยสะพรั่งราวกับดอกไม้แรกแย้มส่งกลิ่นหอมเย้ายวนจนเขาอดใจไม่ไหว ยอมเป็นผู้ถูกกระทำตอบรับความต้องการและปรารถนาเร่าร้อนของเขาอย่างไม่รู้จะหลีกเลี่ยงอย่างไร แม้จะรู้ว่าไม่ถูกต้องแต่ก็ไม่อาจห้ามหัวใจไม่ให้จมสู่ความลุ่มหลง ปรารถนาที่จะถูกรักจากเขาเช่นกัน

...โปรย...

“พี่เมฆเข้ามาในห้องมีนทำไมคะ มาเพื่อต่อว่ามีนเหรอ” เสียงหวานเศร้าสลดพอๆ กับสีหน้าเอ่ยถาม คนตัวเล็กเม้มปากเป็นเส้นตรงรู้สึกน้อยใจและไม่ได้รับความเป็นธรรม

“วันนี้ไม่ได้มาต่อว่าอย่างเดียว จากนี้เป็นต้นไปพี่ขอสั่งไม่ให้เธอแต่งตัวเหมือนวันนี้อีก แล้วเธอลืมไปแล้วรึไงว่าตอนที่อยู่ข้างล่างฉันพูดอะไรไว้ ความจำสั้นจริงนะยายปลาทอง”

“คะ? พะ...พี่ชายกำลังหมายถึงอะไรคะ พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ จะ...จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง” มีนาเอ่ยเสียงสั่น ยังคงจำคำพูดประโยคนั้นได้ดีขึ้นใจ นี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้เธอนอนไม่หลับ กว่าจะข่มตาหลับได้ก็เกือบจะเที่ยงคืน แล้วตอนนี้ยังมาถูกปลุกอีก เธอแทบจะลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว

“ก็ฉันจะเอา ฉันอดทนมามากพอแล้ว อ้าขาออกเดี๋ยวนี้มีนา พี่จะเข้าไปอยู่ในตัวเธอเดี๋ยวนี้ เร็วเข้า! อ้าขา! นี่คือคำสั่ง!”

“พี่เมฆ! มีน...มีนทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ พี่เมฆ! อย่านะคะ! หยุดนะ พี่เมฆจะทำอะไร!! ปล่อยมีนนะ!!”

ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตระหนก ก่อนที่สองมือจะพยายามผลักไสร่างสูงให้ออกห่าง ใบหน้าแตกตื่นของคนใต้ร่างเรียกรอยยิ้มร้ายกาจของคนด้านบนได้เป็นอย่างดี เมฆาจัดการรวบสองมือน้อยของร่างเล็กขึ้นไปกดไว้เหนือหัว มือข้างหนึ่งเลื่อนลงมาบีบขยำก้อนเนื้อนุ่มหยุ่น ขณะครางเสียงต่ำในลำคออย่างพอใจ

“อืม...มีนา...”

“พี่เมฆ...ไม่นะคะ อย่าทำแบบนี้” มีนาร้องห้ามเสียงสั่น วันนี้พี่ชายเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้แกล้งเธอหนักนัก เธอจะร้องไห้อยู่แล้วนะ

“อย่างั้นเหรอ เดี๋ยวนี้เธอกล้าห้ามพี่? มีนาน้องรัก มันถึงเวลาที่เธอต้องตอบแทนพี่บ้างแล้ว ใหญ่ชิบ ครั้งแรกมันเจ็บหน่อยนะ แต่ถ้าโดนบ่อยๆ เดี๋ยวมันก็ดีเอง” เมฆาไม่สนใจน้ำตาอาบแก้มของน้องสาว เขาก้มลงดูดเม้มซอกคอเนียน ขณะที่อีกมือกระชากชุดนอนตัวบางจนฉีกขาด เสียงแควกยิ่งทำให้คนได้ยินขวัญเสีย มีนาถึงกับหวีดร้องตกใจ และเมื่อริมฝีปากร้อนครอบงับยอดอกเป็นไต ความกลัวก็ยิ่งเพิ่มขึ้นทวีคูณ

“พี่เมฆ พี่เมฆอย่า...มีนขอร้อง ไม่นะคะ ไม่...” ร่างเล็กบิดส่าย พร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดังระงม เมฆายังคงเดินหน้าต่อไปอย่างไม่สนใจ เขาบอกกับตัวเองไว้แล้วว่ายังไงวันนี้ก็จะไม่ปล่อยให้มีนารอดพ้นไปได้

อัพวันละนิดจิตแจ่มใส คริคริ >.<

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เด็กต่ำกว่าอายุสิบแปดอ่านได้แต่ต้องเข้าใจว่านี่คือนิยาย เป็นจินตนาการของนักเขียน อ่านไม่ได้เชิญค่ะ ไม่รับคอมเม้นท์แรงๆ

มีให้โหลด e-book

ลิ้งค์เมพ

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTEyNjM1OCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjU6IjY3NTAxIjt9

-พราวแสง พราวรตี-

Lee