หนังสือเล่มไม่ใช่คู่มือการจีบสาวนะครับ แต่เป็นไดอารีเล่มแดงของผมเองที่ไม่ประสาเรื่องความรักมันค่อนข้างพิลึกพิลั่นหน่อยๆ ความจริงแล้วผมก็ไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดนั้นหรอกครับเพียงแต่ว่าเรื่องของความรักสำหรับผมเป็นอะไรที่อ่อนเดียงสามากๆ

ผมเรียนจบมัธยมที่โรงเรียนชายล้วนครับไม่รู้ว่าผมรอดจากการสัมปทานระเบิดถ้ำทองมาได้อย่างไรเอาเป็นเป็นว่าผมรอด และยังคงความเป็นชายทั้งแท่งแน่นอนว่าผมยังเวอร์จิ้นทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง

ความบริสุทธิ์ของผม ผมจะเก็บไว้ให้กับแม่ของลูกครับแลดูมีความสุภาพเตี่ยวหลุดไหมล่ะ

ตอนเรียนอุดมศึกษาผมเรียนมหาลัยเปิดแห่งหนึ่ง ไม่ต้องเข้าเรียนขอให้สอบผ่านผมมีเพียงกลุ่มเพื่อนไม่กี่คน เพื่อนผู้หญิงน้อยมาก นั่นทำให้ประสบการณ์ความรักฉันชายหญิงของผมมีปัญหาขั้นวิกฤติ ผมกลายเป็นผู้ชายที่เขินอายต่อหน้าหญิงสาว ขอให้เป็นหญิงเหอะผมเขินดะ เอาเป็นว่าถ้าสาวใดมองเห็นความเป็นช้างเผือกของคนอย่างผม แล้วจีบเล่นๆ ดูผมจะติดเลยนะจะบอกให้

โปรดส่งใครมาร๊ากฉานที ... (ร้องเพลง)

ข้อได้เปรียบเดียวของผมก็คือผมหน้าตาดีครับโหย... เขินตัวเอง... ถถถถ แต่โชคร้ายก็คือด้วยความหน้าตาดีของผมนี่แหละ ที่ไม่มีสาวใดๆมาจีบเพราะคิดว่าผมก็คงมีแฟนแล้ว ไอ้ครั้นจะให้ผมไปจีบสาวๆก่อนซึ่งควรจะเป็นอย่างนั้น ... ผมก็ไม่กล้านี่สิ ... 

อายครูบ่รู้วิชา อายภรรยาบ่มีบุตร แล้วขี้อายผู้หญิงอย่างผมจะมีแฟนกับเขาได้ยังไงเล่า

“… ป๊อดว่ะ ....”

คือคำที่เพื่อนชอบว่าผม ...ไม่เป็นไรผมชินล่ะ T T

 ... ผมเป็นชายหน้าตาดีวัย 24 ปีที่ยังเวอร์จิ้น .... ในขณะที่เพื่อนของผม สิบสี่พวกมันก็พากันเบิกเนตรไปทีละคนสองคน แล้วมาอวดโชว์เหนือใส่ผมอย่างกับว่าพิชิตเทือกเขาอัลไต

ผมทำงานที่บริษัทโฆษณาแห่งหนึ่งใจกลางเมืองใหญ่และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด

ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ