ย้อนไป 2 ปี ก่อนหน้า

"แกมันไร้ประโยชน์ ทำอะไรไม่ได้ ดีแต่สร้างปัญหา" คนเป็นพ่อเค้าพูดกับลูกตัวเองแบบนี้สินะ

"พ่อจะมารู้อะไรกับผมล่ะ!!" ลูชขึ้นเสียงอย่างสุดจะทนกับบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ

"อย่าขึ้นเสียงใส่ฉัน ไอ้ลูกไม่รักดี แกรู้มั้ยฉันจะมองหน้าใครไม่ติดแล้ว!" แคร์แต่คนอื่น แล้วผมล่ะ

"คนไม่มีเวลาให้ครอบครัวแบบพ่อมีสิทธิ์พูดด้วยรึไง" พูดพร้อมจ้องเขม็งอย่างไร้ซึ่งความเกรงกลัว "อ๋อ..นี่สินะเหตุผลที่แม่ทนไม่ได้ เลยหนีไปแต่งงานใหม่ หึ!รักแต่ตัวเอง"

เพี๊ยะ!!! เสียงตบหน้าดังก้องในโสดประสาท แรงตบนั้นทำให้หน้าของผมเจ็บจนชาไปครึ่งหนึ่ง ผมใช้มือวางทาบบนหน้าด้านที่โดนตบด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดเลยว่าพ่อจะทำถึงขนาดนี้

"สารเลว เลี้ยงให้ดีไม่ได้ดี หัดชื่นชมพ่อเหมือนที่ลูกคนอื่นเขาทำกันบ้าง" เรื่องนี้คงทำให้ไม่ได้หรอก

"ผมคงเป็นตัวเกะกะใช่มั้ย หายไปได้คงจะดีกว่าใช่มั้ย" ผมเงยหน้าสบตาบิดาผู้บังเกิดเกล้า ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

ไม่ว่าผมจะพยายามทำดีแค่ไหนไม่เคยเลย ที่พ่อจะเห็นมันเลย กลับมองเป็นเรื่องไร้ค่าไปซะหมด แต่พอคนอื่นมาทำดีเข้าหน่อยก็ยกยอว่าเลิศเลอ ทั้งๆที่ความจริงมันก็แค่ภาพลวงตาของสังคมนักการเมืองแท้ๆ

"เออไปได้ก็ดี ฉันจะได้ไม่ขายหน้าอีก ฉันก็ทนกับแกมามากแล้วเหมือนกัน"

พ่อเดินขึ้นห้องไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ผมกับคำพูดของพ่อ คุณอาจจะคิดว่าเป็นแค่การประชดประชันกันของพ่อลูกทั่วไป แต่เปล่าเลยมันไม่ใช่การประชด แต่เป็นการทอดทิ้งลูกอย่างผมแล้ว ผมปวดหนึบที่ใจเกินกว่าจะบอกขอโทษ เกินกว่าจะกลับมาคุยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี้คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ผมจะอยู่บ้านหลังนี้

นั่นคือการทะเลาะกันครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะหนีออกจากบ้านไป