โชคชะตาใดกันที่ชักนำให้เขามาพานพบเจอสตรีเช่นนาง เดิมคิดไล่ตามมาล้างแค้น กลับเป็นเขาที่ถูกนางปั่นหัวจนแทบคลุ่มคลั่ง ตกลงเป็นเขาหรือนางกันแน่ ที่กำลังเป็นผู้ถูกกระทำ!
-----------------------------------------------

“ท่านบอกว่าติดหนี้หนึ่งครั้ง ต้องประทับรอยบนคอ เช่นนั้นหากข้าเป็นหนี้บุญคุณผู้อื่น ข้าก็ต้อง…”
“หากไม่ใช่ข้า ห้าม!”
ซวางฉินเหลาใบหน้าดำคล้ำ ฟังนางพูดยังไม่ทันจบ เขาก็ตวาดสั่งเสียงดังราวฟ้าผ่า
“แล้วหากท่านช่วยสตรีอื่น ท่านก็จะ…” เยว่หยายังคงเว้นถ้อยคำในท้ายประโยคไว้ ยิ้มถามด้วยแววตาสุกใส
“ข้าไม่ทำกับสตรีอื่น” คำตอบกลับรวดเร็ว…หนักแน่นยิ่ง นางฟังแล้วยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ยิ้มจนซวางฉินเหลาเริ่มหายใจติดขัด หลุบนัยน์ตาลงต่ำ สั่งเสียงเฉียบ “ออกเดินทางได้แล้ว”
“ยังเดินทางมิได้” เยว่หยาส่ายหน้าปฏิเสธ มือนางดึงสาบเสื้อของตนออก เผยให้เห็นลำคอระหง เรื่อยลงจนถึงไหล่เนียนขาว ยิ้มบอกเขาจนนัยน์ตายิบหยี
“ข้ายังติดค้างบุญคุณ ที่ท่านช่วยแบกข้าเดินและหาอาหารให้ข้ากินเมื่อวาน ท่านจะมิประทับรอยเพิ่มก่อนหรือ?”
เคร้ง!
ถ้อยคำของนาง ทำกระบี่ในมือซวางฉินเหลาหล่นลงกระทบพื้น ไม่ต่างจากหัวใจแข็งแกร่ง ที่พยายามปฏิเสธคนงามแสนซื่อมาตลอด

(นิยายเรื่องนี้แต่งจบและจัดทำเป็นอีบุคขายในเว็บ Meb แล้ว จะอัพลงสองวันต่อบทนะคะ)