จากจารชนฝึกหัด สู่ชายาอ๋องผู้ถูกละเลย

จากความผิดพลาดของยมทูต

นำไปสู่การค้ำจุนแคว้นหานให้คงอยู่

เวียนว่ายตายเกิดอย่างที่ควรเป็นหรือใช้ชีวิตต่อ

เพียงนางเท่านั้นที่เป็นผู้เลือก!

------------------------------------

“ตะ…ตามหมอให้ที ฉันถูกยิงที่หัวจะ…อะอ้าว แผลหายไปไหนแล้วล่ะ!”

ลินจงหลับตาเตรียมรอรับแรงกระแทก แต่เมื่อคลำที่อกเบื้องซ้ายแล้วไม่รู้สึกถึงเลือดหรือรูกระสุน นัยน์ตาหงส์พลันลืมโพลงขึ้นสบเข้ากับนัยน์ตามืดดำเปื้อนยิ้มของบุรุษหล่อเหลาที่พลิ้วตัวมารับร่างเธอเข้าสู่อ้อมกอด รวดเร็วและนุ่มนวลจนคนทิ้งตัวจากขื่อไม่แม้แต่จะรู้สึก

“ตรงนี้น่ะหรือ”

เซินถูเฟิงหยางไม่แยแสสายตาคนรอบข้าง ยกมือขึ้นจับกุมเนินเนื้ออวบอิ่มของเถาฉิงหรูที่ใบหน้ามืดดำไปทั้งแถบ นางอ้าปากพะงาบๆ เบิกตามองเขานิ่งค้าง

เสี่ยวชุนเองก็มีอาการอ้าปากค้าง หน้าแดงก่ำไม่แตกต่างกัน จนเมื่อคืนสตินางก็รีบก้มหน้าก้มตาคลานออกจากห้องไปพร้อมเหล่าองครักษ์ที่ทำกระบี่พกร่วงตกพื้นเป็นทิวแถว

น่าอาย…การกระทำน่าอายถึงเพียงนี้ ท่านอ๋องผู้ถูกขนานนามว่า ‘สายลมเยือกแข็ง’ ก็กระทำเป็น!

ประตูถูกงับปิดลง มีเสียงคนแข้งขาพันกันสะดุดล้มดังห่างออกไปเรื่อยๆ ต่างจากภายในห้องที่ถูกความเงียบเข้าฉาบคลุมไว้ไม่ต่างจากน้ำแข็งแผ่นบางรอการถูกกะเทาะแตก

“อะ…ไอ้เวรนี่ กล้าดียังไงมาจับนมมารดา!” อกถูกลูบคลึงอยู่อึดใจ ลินจงค่อยคืนสติ กรีดเสียงแหลมตวาดใส่

ความโกรธมีผลให้คนเพิ่งผ่านความตายจนร่างกายอ่อนล้าไร้กระดูกไม่ทราบไปเอาขุมกำลังมาจากไหน จับข้อมือหนาที่กุมอกซ้ายตนไว้บิดออกอย่างแรง แล้วหมุนตัวคิดกลิ้งออกจากอ้อมแขนแกร่ง กลับถูกเขาจับยึดตัวไว้แน่นจนไม่อาจดิ้นหลุด

“เปิ่นหวางเพิ่งทราบว่าชายาตัวน้อยของเปิ่นหวางนิยมชมชอบการละเล่นโลดโผนบนเตียง”

แววตามืดดำดุจน้ำหมึกฉายชัดถึงความสนุก ราวกับได้พบเจอของเล่นชิ้นใหม่แทนชิ้นเก่าที่แสนน่าเบื่อ

“โลดโผนบ้านแกสิ!”

ถูกยึดจับมือไว้จะหนีก็หนีไม่ได้ ลินจงแม้เกรี้ยวกราดมากโทสะก็พยายามเรียกสติ ใช้ความเร็วพุ่งถอยกลับเข้าศอกสับใส่เบ้าตาไอ้หน้าหล่อแต่งตัวประหลาดเหมือนหลุดมาจากกองถ่ายละครย้อนยุค

ผลแห่งการไม่ทันระวังตัว และไม่คาดคิดว่าคุณหนูสามผู้บอบบางแห่งจวนราชครูจะเป็นวรยุทธ์ ซ้ำยังเป็นวรยุทธ์แปลกใหม่ไม่เคยพบเห็นในแคว้นมาก่อนคือการถูกศอกนางตีเข้าเบ้าตาซ้ายจนเขียวช้ำ

นางกล้าลงมือกับเขา!

โทสะไร้ที่ไปที่มาพวยพุ่งสู่กลางอก เรือนร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์สีมงคลไม่คิดอ่อนข้อให้นางอีก

เซินถูเฟิงหยางโถมตัวรัดเอวคอดกิ่วพุ่งลงจับกดไว้บนเตียง ยื่นใบหน้ามืดครึ้มเข้ากระซิบชิดติดใบหู

“เจ้าทำให้เปิ่นหวางเปิดหูเปิดตาแล้ว”

“เปิ่นบ้าเปิ่นบออะไรของแก!” เสียงหวานตวาดสวนกลับ

นี่มันเรื่องบ้าอะไร? ยังไง? แกกำลังฝันไปใช่ไหมลินจง ตื่น…แกตื่นเดี๋ยวนี้นะ!

หญิงสาวหลับตากรีดร้องในใจ แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้ง กลับพบว่ายังคงเจอหน้าหล่อเหลาลอยเด่นหราอยู่ห่างไปเพียงลมหายใจเป่ารด และเขายังคงยิ้มเย็นชากวนบาทาเบื้องล่างส่งมาให้เหมือนเดิมไม่ได้หายตัวไปไหน

เธอระบายลมหายใจยาว ช่าง…ไม่ตื่นก็ไม่เป็นไร หลับลงไปใหม่ก็ได้ คร่อก!

นางถึงกับกล้าแกล้งหลับแล้วกรนต่อหน้าเขา มันช่างน่า…

ยิ่งนานรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลายิ่งฉายแววรื่นรมย์ เขาใช้ร่างกายตนทับตัวนางไว้ ค่อยๆ ยื่นมือใหญ่ล้วงเข้าสาบเสื้อด้านใน พุ่งจู่โจมเอี๊ยมตัวบาง กล่าวเสียงกลั้วหัวเราะ

“ชายารัก เจ้าหลับอย่างไรหน้าตาถึงยังงดงาม แก้มแดงดุจผลอิงเถา ชวนให้เปิ่นหวางนึกอยากลิ้มลองสัก…หลายๆ คำนัก” ประโยคท้ายจบลงด้วยการงับลงบนแก้มนุ่ม เลียไล้ไปเสียทีหนึ่ง