จิ๋วเติบโตมากับคุณยายในป่าในเขาไม่ค่อยมีผู้คน หมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่นั้นเป็นหมู่บ้านขนาดเล็กยี่สิบครัวเรือน บ้านเรือนแต่ละหลังแม้จะอยู่ห่างกันไม่น้อยกว่าครึ่งกิโลเมตร แต่ว่าทุกคนในหมู่บ้านต่างรู้จักหน้าค่าตากันและกันเป็นอย่างดีตามประสาคนป่าคนดอย

บ้านของจิ๋วนั้นอยู่ใกล้กับน้ำตกขมิ้นน้อย บ้านของเธอจึงไม่เคยเงียบเหงาเพราะได้ยินเสียงน้ำตกลอยมาแต่ไกลตลอดเวลา ช่วงหน้าฝนเสียงน้ำก็จะดังสักหน่อย ช่วงหน้าแล้งเสียงน้ำก็จะเบาลงบ้าง แต่ไม่มีวันไหนเลยที่เสียงนั้นจะเงียบลง มันเป็นเหมือนกับเสียงแห่งชีวิตที่จิ๋วคุ้นเคย