ประวัติ vorapochmon

ชื่อจริงคือ นายวรพจน์ วสุวัต เกิดที่เชียงใหม่แต่มาโตกรุงเทพฯเมื่อปี 2504 ปัจจุบันทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายเทคนิคด้านคอมพิวเตอร์ของบริษัทเอกชนที่รับงานการแปลเอกสารสิ่งประดิษฐ์แห่งหนึ่ง เริ่มหัดเขียนหนังสือตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นวัยรุ่น

งานเขียนชิ้นแรกที่ได้พิจารณาตีพิมพ์ชื่อ “อาชีพแต้มสีตุ๊กตา” ลงในนิตยสาร “ฟ้าอาชีพ” เมื่อปี 2520 แต่ในตอนโน้นก็เขียนๆเลิกๆมาโดยตลอดไม่ได้จริงจังมากนัก จนกระทั่งตอนหลังมาเขียนอย่างจริงจังมีผลงานเผยแพร่หลายหลากแนวบนหน้านิตยสารหลายเล่มก็ตอนปี 2540 ไปแล้ว

โดยนิตยสารที่เคยได้รับการตีพิมพ์ผลงานก็มี “ฟ้าอาชีพ”, “ดาราไทย”, “ดารายุคใหม่”, “คลายอารมณ์”, “เรื่องผีและวิญญาณ”, “กรรมทันตา”, “แรงบุญแรงกรรม”, “ผี 48”, “กฎแห่งกรรม”, “บันทึกชีวิตรัก”, “โลกวิญญาณ”, และ “มรดกแห่งความขัดแย้งเขาพระวิหาร” ตามลำดับและอีกหลายเล่มจำไม่ได้แล้ว...

ปัจจุบันนอกจากทำงานประจำแล้ว ก็ยังส่งงานเขียนนวนิยายลงออนไลน์อยู่ในเว็ปไซต์ชื่อ Fictionlog โดยตลอด ต้องการติดต่อหรือมีข้อเสนอแนะตำหนิติติงอย่างใดก็สามารถติดต่อได้โดยตรง ที่โทร 085-117-1519 หรืออีเมล parmon 2504 @gmail.com หรือที่ ID line “mon_raya” หรือในแมสเซนเจอร์ของ เฟสบุ๊คชื่อ Vorapoch Vasuwat ครับผม...

นี่คือนวนิยายเรื่องที่ 4 ของผมที่ได้ทำการเขียนเผยแพร่ในเว็บไซต์ Fictionlog นี้ หวังใจว่าคงจะถูกใจบรรดาท่านนักอ่านที่ชมชอบการอ่านนวนิยายบนสมาร์ตโฟนทั้งหลายนะครับโดยเริ่มแรกนี้จะนำเสนอให้อ่านกัน 5 บทเลยครับซึ่งท่านทั้งหลายยังไม่ต้องจ่ายเงินแม้แต่บาทเดียว เพราะบทที่ 1 เปิดให้อ่านฟรีอยู่แล้วส่วนบทที่ 2-5 ก็เพียงแค่ใช้เหรียญเงินที่ทางเว็บไซต์มอบให้กับท่านทุกครั้งเวลาที่ท่านเข้ามาเยี่ยมชมเว็บไซต์โดยตลอดอยู่แล้วล่ะครับ ส่วนบทที่ 6 เป็นต้นไปถ้าท่านเกิดความรู้สึกชอบใจกับนวนิยายเรื่องใหม่ของผมเรื่องนี้ก็ช่วยกรุณาเติมเหรียญทองเพื่อติดตามอ่านกันด้วยนะครับ ขอกราบขอบพระคุณล่วงหน้า...

ในช่วงนำเสนอนี้ผมขอเสนอตัวอย่างบางช่วงของเรื่อง "ผ่าโลกชาวเหมียว" ให้ท่านได้ลองอ่านกันดังนี้ครับผม...

คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด ฟากฟ้าปราศจากดวงจันทร์คงมีแต่ดวงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับดารดาดอยู่เต็มท้องฟ้าซึ่งไร้เมฆบดบัง แต่ก็ยังแพ้แสงสว่างของดวงไฟภายในโรงงานแห่งนี้ที่เปิดสว่างโร่ราวกับมีงานมหรสพ

โรงงานแห่งนี้เบื้องหน้าคือโรงงานผลิตปลากระป๋อง แต่หน่วยข่าวกรองของ พ.ท.ม. ตรวจสอบดูแล้วว่าที่นี่คือ แหล่งรับและปล่อยปลาทูเถื่อนแหล่งใหญ่ที่สุดขององค์กรเหมียวดำ เพราะสถานที่ๆเหมาะสมมากโดยด้านหลังของโรงงานติดทะเล

หน่วยพิทักษ์เหมียวพร้อมเหมียวทหารกองประจัญบาน ต่างซุ่มกันอยู่รอเพียงคำสั่งเข้าทลายเท่านั้น

ป๊ะโทนกำลังใช้กล้องส่องทางไกลมองความเคลื่อนไหวภายในหลังรั้วของโรงงาน

“ทุกจุดพร้อมรึยัง?”

เขาใช้วิทยุสื่อสารติดต่อกับทุกจุดที่ซุ่มรอ เช็คอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“พร้อมครับ”

ทุกจุดตอบรับพร้อมกัน

“เอาล่ะลุยได้!”

สั่งเสียงเฉียบขาดแล้วออกวิ่งนำหน้าทันที

ทั้งหมดที่ซุ่มรอทีท่าอยู่นั้น พอได้รับคำสั่งต่างก็ดาหน้าเข้าลุยพร้อมกันทันที ประตูโรงงานด้านหน้าบานใหญ่ถูกทลายพังโดยหน่วยเหมียวทหารกองประจัญบานที่เหลือจึงบุกต่อไปไม่ยาก

แต่ที่นี่คือแหล่งใหญ่ของการทลายจึงทำได้ไม่ง่ายเหมือนที่ผ่านมา ผู้คุ้มกันของโรงงานยิงถล่มใส่ผู้บุกรุกทันที เมื่อฝ่ายหนึ่งยิงอีกฝ่ายที่บุกก็ยิงโต้ตอบอย่างไม่มีการยอมกัน ทั้งสองฝ่ายสาดกระสุนใส่กันอย่างเมามัน

เสียงร้องแป๊วๆป๊าวๆบอกความเจ็บปวดทุกครั้งที่ลูกกระสุนปืนปะทะเข้ากับร่างของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่พวกเจ้าหน้าที่ของป๊ะโทนจะโดนลูกกระสุนน้อยกว่าพวกที่คอยป้องกันในโรงงาน แม้โดนเข้าจังๆก็ไม่เป็นอะไรมากเนื่องจากได้ใส่เสื้อเกราะกันกระสุนไว้โดยถ้วนหน้าแล้ว

ในท่ามกลางสงครามย่อยๆ ที่กำลังเกิดอยู่นี้พลันก็มีเสียงดังผ่านลำโพงภายในโรงงานออกมาให้ได้ยินกันทุกเหมียว

“ขอให้หยุดยิง!”

ผู้คุ้มกันโรงงานหยุดยิงทันทีราวคำประกาศิต เมื่อฝ่ายตั้งรับหยุดฝ่ายบุกก็หยุดตาม

“แล้วนายก็บุกเราจนได้นะป๊ะโทน”

เสียงโกโก้ผ่านลำโพงมาถึงหัวหน้าของหน่วยพิทักษ์เหมียวเหมือนตัดพ้อ...