ในห้องที่มืดมิดมีเพียงแสงจากทีวีที่ไม่มีใครแยแสสว่างโร่ขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อใครบางคนกดเปิดสวิทช์ไฟ...ดวงตากลมโตที่ปราศจากเครื่องสำอางกวาดมองรอบๆ ห้องรับแขกที่กินอาณาบริเวณไม่ได้กว้างขวางนักก็นึกรู้ว่างานเข้าตัวเสียแล้ว เธอพลาดที่ไว้ใจว่าเขาจะกลับตามกำหนดการซึ่งได้บอกเอาไว้

"เกิดอะไรขึ้น...คุณหมอดื่มเบียร์ไปเยอะขนาดนี้เลยเหรอ" เท่าที่นับด้วยตาก็น่าจะประมาณเกือบโหล!

ซึ่งปกติแม้อัศม์เดชจะดื่มเบียร์เป็นประจำทุกวันจนเคยชิน แต่ไม่เคยหนักขนาดนี้ อย่างมากของเขาก็แค่สองหรือสามกระป๋องแคน หรือไม่ก็ขวดเล็กพอเป็นกษัย แต่นี่ล่อขวดใหญ่ไปเกือบครึ่งลัง! ไม่รู้ว่าป่านนี้ชายหนุ่มจะยังมีชีวิตรอดอยู่อีกไหม

"ทำยังไงดี...หมอต้องโกรธจัดแน่ๆ ดื่มไปเยอะขนาดนี้" อัญญดาจับสายกระเป๋าที่สะพายไหล่แน่นพลางขบคิดหาทางเอาตัวรอด อย่างน้อยก็มีเหตุผลมากมายสามารถเอามาอ้างเรื่องที่กลับบ้านดึกคืนนี้เพราะอัศม์เดชคงไม่รู้ว่าเธอหายไปไหนมา

ถ้าเขารู้...รับรองบ้านแตก! ชายหนุ่มค่อนข้างอคติการหน้าที่การงานประเภทนั้น เขาเคยพูดว่ามันไม่งาม ถึงจะได้เงินดี ได้แต่งตัวสวยๆ แต่ต้องโชว์เนื้อโชว์ตัว ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น เขาไม่ชอบ...

"คุณหมอ...ทำไมกลับมาเร็วจัง หนู เอ่อ...ไปปาร์ตี้งานวันเกิดเพื่อนมาค่ะ"

"ใครมาส่ง..." ถามทั้งที่รู้และเห็นผ่านหน้าต่างห้องครัวเมื่อครู่ไปแล้ว เขาไม่ได้มองไปยังร่างสะโอดสะองที่ยืนกระสับกระส่าย เดินพ้นไปนั่งตรงโซฟาที่เดิม แล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มทั้งขวด

"เพื่อนค่ะ...แพรว..." ตอบไปอย่างนั้นเพราะตั้งใจจะตัดปัญหา เธอเหนื่อยมากๆ และไม่อยากทะเลาะอะไรกับเขาตอนนี้ เธอเหลือบมองร่างเปลือยท่อนบนที่เต็มแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแล้วก็ให้รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า หญิงสาวจึงเลือกที่จะเดินอ้อมเข้าไปในบ้านเพื่อจะขึ้นไปชั้นบนห้องนอนของตัวเอง

ปัง! "ดูซะ!"

อัญญดาตกใจนิดหน่อยที่จู่ๆ เขาก็ดึงโทรศัพท์ออกจากสายชาร์ตและโยนลงบนโต๊ะ มันเปิดไฟล์คลิปบางอย่างค้างอยู่บนหน้าจอด้วย เธอกระพริบตาหายใจไม่ทั่วท้อง กลืนน้ำลายลงคอเฮือก

"คือ..."

"ไปปาร์ตี้ผู้ชายมาเหรอ ฮึ..." อัศม์เดชประชดประยันพร้อมแสยะยิ้มเยาะ มิวายยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกตามเคย ไม่ได้สนใจเลยว่าร่างเล็กจะเจ็บชาแค่ไหน

"หนูไปทำงานค่ะ แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรต่ำๆ เหมือนที่คุณคิด" เพราะคำดูถูกเย้ยหยันผนวกกับปมด้อยที่มีอยู่เป็นทุนเดิมแล้วทำให้อัญญดาตอบโต้กลับไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวบ้าง

"อวดดี พร้อมจะออกไปอยู่กับมันทุกเมื่อเลยสินะถึงกล้าต่อปากต่อคำกับพี่แบบนี้" น้ำเสียงของชายหนุ่มยังทุ้มลึกและรักษาระดับไว้คงมั่น แต่ถึงกระนั้นอัญญดาก็ยังรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจมากๆ ของเขา

"คุณหมอเมาแล้ว...เราค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ หนูง่วง..."

หมับ! "จะไปไหน...คุยกับพี่แค่คำสองคำก็เดินหนี แต่ไปอยู่กับมันมากี่ครั้งกี่หนกลับชอบใจ ฮึ ฮึ มันมีดีอะไรนักหนาเหรอน้ำมนต์" ชายหนุ่มคว้าข้อมือเล็กไว้ทันควันและยังไม่หยุดซักฟอก ภาพที่เห็นขณะเดินเข้าไปหยิบเบียร์ในครัวผ่านหน้าต่าง มันทำสร้างความปั่นป่วนร้อนรุ่มใจไม่น้อย

เพียงแค่คิดว่าเด็กในอุปการะของตัวเองไปคบหากับผู้ชาย ทำอะไรๆ ลับหลังเขาแล้วกลับมาโกหกมดเท็จเพื่อเอาตัวรอด ไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่นิ่งๆ เฉยๆ ไม่ค่อยแสดงออกจะกล้าถึงเพียงนี้

เธอกล้า! มากกว่าที่เขาคิดเอาไว้มากมายนัก