เขา " ตฤณ คาร์ล " ต้องมาสูญเสียคนรัก " ฟ้าลดา " ไปโดยไม่มีวันกลับความทรมานนี้ทำให้เขากลายเป็นซาตานที่ไม่มีหัวใจ ค้ายาเสพติด ค้ามนุษย์ ทำให้ตอนนี้เขาไม่สามารถออกจากวงการเลวทรามนี้ได้แล้ว

"นายครับผู้หญิงที่นายให้เอาตัวมามาถึงแล้วครับ" "หึ!พาตัวมา" ลูกน้องของเขาโค้งรับแล้วไปเอาตัวผู้หญิงมา "เธอมาแล้วครับ" เขาหันไปเห็นหญิงที่มีในตาเศร้าหมองแต่ไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืนเหมือนคนอื่นๆ

"เธอชื่ออะไร" เขาถามเธอ "อัลค่ะ.." เธอตอบเขาแต่สายตานั้นเหม่อลอยตลอดเวลาเขาจึงเอามือไปดันคางเธอมาสบตากับเขาเธอจ้องตาเขาอย่างเรียบๆไม่มีทีท่าหวาดกลัวใดๆ "อ่อ!สงสัยอยากขายตัวมากล่ะสิ..ไม่ต้องเป็นห่วงนะยังไงๆเธอก็ได้ทำอยู่แล้ว" "ฉันยินดี...แต่ขอแค่อย่างเดียว...เลิกยุ่งและทำร้ายน้องชายนะคะ" จากที่สายตาเรียบๆตอนนี้กลับมีน้ำตามาคลอเขารุ้สึกสงสารจับใจเพราะเธอกตัญญูต่อคนที่เลี้ยงดูเธอมา

"หึ!ทำไมฉันต้องทำในสิ่งที่เธอขอในเมื่อน้องเธอติดหนี้ฉัน.." น้ำตาของเธอไหลลงมาบ่งบอกว่าเธอเสียใจกับสิ่งที่เขาพูด "ฉันของร้องเถอะนะค่ะคุนตฤน..นะค่ะ" น้ำตาที่ไหลออกมาของเธอทำให้เขาหน้าซีดและทวีความสงสารให้สาวที่อยู่หน้าเขาเขาจับแขนเธอทั้งสองข้างแล้วพาเธอลุกขึ้นมา "เอางี้มั้ย...เธอไม่ต้องไปขายตัว.." "คะ?..." หญิงสาวงุนงง?กับสิ่งที่เขากำลังจะพูด "แต่มาเป็นนางบำเรอฉัน.."

"แต่นายครับ..." เขายกมือปรามลูกน้องก่อนจะมาโฟกัสที่เธอก่อน "ตกลงมั้ย?"

"ฉัน...ตกลงค่ะ..แต่คุณสัญญากับฉันนะว่าจะปล่อยครอบครัวฉันไป" "อืม.." เขาดึงเธอมานั่งที่ตักของเขาก่อนจะคิดอะไรสนุกๆขึ้นมา "พวกแกออกไปกับฉันไป" เขาพูดจบแล้วก็ดึงตัวเธอออกไปโดยมีลูกน้องของเขาตามหลังมา เขาเรียกการ์ด100คนแม่บ้าน20คนคนขับรถ10คยคนสวนอีก4คนมาที่ลานหน้าคฤหาสน์

"เอาล่ะๆในเมื่อมาครบแล้วฉันมีเรื่องจะบอกพวกแกทุกคน...ต่อจากนี้ไปผู้หญิงคนนี้คือเมียฉันหรือนายหญิงของพวกแก!" "ฮฺิ้วววว/ว้าววว" ทุกคนต่่างดีอกดีใจที่มีนายหญิงคนใหม่สักที

"ฝากตัวด้วยนะคะทุกคน..." หลังจากที่เขาสะกิดเธอทำให้เธอพูดออกมา...