ท่อนแขนมังกร

กลิ่นคาวโลหิตคละคลุ้งในอากาศเคล้าเสียงร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด บุรุษหนึ่งเดียวที่ยืนอยู่บนซากศพพร้อมกระบี่ที่เปื้อนเลือด ใบหน้ามีรอยยิ้มที่มุมปากพอใจกับชัยชนะที่ได้มาแม้เบื้องล่างจะมีซากศพนับพันนับหมื่น กระแสลมแรงโหมพัดผ่าน เปลวไฟด้านหลังคล้ายปีกขนาดใหญ่กำลังกระพืออยู่ เสื้อผ้าหลุดรุยเผยแผงอกซีกซ้ายปรากฏลวดลายมังกรเกี่ยวรัดท่อนแขน หัวมังกรเกาะอยู่ที่หัวไหล่ มันคือมังกรเพลิงที่เดิมทีเป็นเทพมังกร สัตว์ชั้นสูงที่ปกป้องสวรรค์ชั้นฟ้า แต่เพราะถูกปิศาจนำพาชักนำให้เทพมังกรกลับกลายเป็นปีศาจร้าย สิงสถิตบนท่อนแขนของโอรสสวรรค์ที่ถูกเกลียดชัง เขาจึงกลายเป็นครึ่งคน ครึ่งปีศาจ

นั้นเป็นเรื่องเล่าที่ใครต่อใครพูดถึง “เฟยเทียน” อดีตรัชทายาท แต่เขายังเป็นจอมแม่ทัพใหญ่ผู้เชี่ยวชาญการศึก ไม่ว่าจะไปที่ใดจะมีแต่คนหวาดกลัวเขาเสมอ เรื่องเกิดขึ้นเมื่อคราวที่เขาอายุเพียงสิบเจ็ดปี เขาอยู่ในสนามรบที่เพลี้ยงพล้ำต่อข้าศึกจำนับครึ่งแสน เพราะเป็นรัชทายาท เพราะต้องการช่วงชิงความรักจากบิดาหรือฮ่องเต้ เขาออกศึกครั้งแรกก็เกือบได้ทิ้งชีวิตไว้ในสนามรบ ขณะที่ความตายคืบคลานมาทุกขณะ พลันประจักษ์ได้ว่า เพียงเพื่อกำจัดเขาจากบัลลังก์มังกร บิดาที่เขารักกลับส่งเขามาที่นี่ เพื่อให้ตายอย่างสง่างาม เขาเป็นเพียงลูกชายที่เกิดจากฮองเฮาที่พระองค์มิได้รักใคร่ แม้เขาจะเป็นรัชทายาทแต่ไม่เคยได้รับความรักจากพระบิดา ความโกรธแค้นชิงชังทำให้เขาร้องเรียกหาปีศาจ ยอมแลกทุกสิ่งเพื่อมีชีวิตกลับไปยืนดูหายนะของผู้อื่น

มังกรเพลิงตนหนึ่งปรากฏ มันเป็นมังกรที่มีดวงตาสีเพลิง

“เจ้าจะได้ในสิ่งที่ปรารถนา แต่ต้องมอบจิตวิญญาณของเจ้าให้ข้า”

“ข้ายินดี”

“ดี! เจ้าจะได้ในสิ่งที่ปรารถนา”

คราวนั้นเขาเพียงต้องการพลัง เพื่อครอบครองอำนาจ มังกรเพลิงกลืนกินแขนซ้ายของเขาและฝังตัวเองในนั้น ปรากฏรอยสักสีเพลิงรูปมังกรที่ท่อนแขนซ้าย เขาสลบไปและตื่นมาพร้อมกับรู้ว่าตนเองยังมีชีวิตและได้รับชัยชนะ นับตั้งแต่นั้นเขาจึงได้รับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ ทว่าการสู้รบแบบโหดเหี้ยมทำเขาถูดขับออกจากตำแหน่งรัชทายาทซึ่งเฟยเทียนไม่ได้สนใจอยู่แล้ว เป็นลูกที่พ่อไม่รัก ซ้ำฆ่ายังไงก็ไม่ต้อง ต้องเก็บเขาไว้เป็นเสี้ยนหนามตำหัวใจเช่นนี้ เฟยเทียนกลับรู้สึกสุขสำราญใจดี

ว่านหนิงเหมย ปีนี้นางอายุสิบแปดแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครกล้ามาสู่ขอนางไปเป็นภรรยา ไม่ใช่เพราะฐานะที่เป็นลูกอนุของเสนาบดีว่านเท่านั้น แต่เพราะรอยแผลเป็นที่แก้มขวาของนางอีกด้วย หากไร้รอยแผลอัปลักษ์นี้แล้ว ก็นับว่านางเป็นหญิงงามคนหนึ่ง

เมื่อครั้งที่นางอายุเพียงสิบสอง ก็ได้พบกับเฟยเทียนเป็นครั้งแรก นางไม่รู้ฐานะของเขา และไม่ได้หวาดกลัวเขาเหมือนผู้อื่น การพบกันครั้งนั้นเขาพลั้งมือทำให้ใบหน้าของนางมีบาดแผล แต่ก็ไม่สนใจจะหันไปมองด้วยซ้ำ ‘ลงมือได้แม้กระทั้งผู้หญิง’ ทำให้ผู้คนรังเกียจและหวาดกลัวเฟยเทียนมากขึ้นไปอีก แม้นางจะบอกทุกคนว่าไม่ใช่ความผิดของเขาก็ไม่มีใครเชื่อนาง แต่กระนั้น นางกลับพอใจที่ใบหน้ามีแผลเป็นเช่นนี้ ทำให้นางรอดพ้นการถูกบังคับให้แต่งงานได้ ขอเพียงใช้ชีวิตเรียบง่าย แม้ต้องอยู่เพียงลำพังนางก็ยินดี

ว่านหนิงเหมยเป็นคนโปรดของฮองเฮาองค์ปัจจุบัน ด้วยนางเป็น ‘มือเย็น’ ต้นไม้ดอกไม้ที่ผ่านมือนาง แม้ใกล้ตายก็ยังฟื้นกลับมาเบ่งบานได้อีกครั้ง แม้นางจะถูกเรียกว่า ‘คนโปรด’ แต่ดูแล้วไม่ต่างจาก ‘คนสวน’ เท่าใดนัก

‘เฟยเทียน’ เข้าวังหลวงตามคำสั่งของพระบิดา ด้วยความดีความชอบที่ทำศึกรวมแผ่นดินได้สำเร็จจึงประทานตำแหน่ง “ชินอ๋อง” และจะประทานคู่ครองให้ แต่เขาไม่ได้สนใจนัก เขาบังเอิญพบว่านหนิงเหมยอีกครั้ง ด้วยตัวเขามีพลังปีศาจอยู่ครึ่งหนึ่ง เมื่อเข้าใกล้ดวงจิตเทพมักอ่อนแรง และเมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงอัปลักษณ์ผู้นี้ เขากลับไม่อาจใช้พลังของตนกับนางได้ เขากลายเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาไร้พิษสง ความลับนี้ทำให้เขาหวาดกลัวยิ่งนัก เดิมทีหาวิธีกำจัดนางไปเสีย แต่ดูว่าการพยายามฆ่านางครั้งแล้วครั้งเล่านั้นไร้ผล ด้วยเหตุนี้เขาก็เปลี่ยนใจเก็บนางไว้ข้างกาย หากผู้อื่นรู้ความลับนี้ จะเอานางมาเป็นเครื่องมือสังหารเขาได้

“ถ้าจะประทานสมรสให้กระหม่อม กระหม่อมขอเลือกคนที่จะมาชายาด้วยตนเอง”

“เจ้ามีหญิงที่หมายปองอย่างนั้นรึ” ฮ่องเต้ทรงแปลกพระทัยนัก

“มี แต่เป็นคนของฮองไทเฮา ไม่ทราบว่าฮองไทเฮาจะมอบให้กระหม่อมได้หรือไม่”

“เป็นใครกัน” ฮองไทเฮาข่มความหวาดกลัว พระนางกลัวว่าเฟยเทียนหมายจะเอาองค์หญิงหรือท่านหญิงที่นางโปรดปรานไป

“ว่านหนิงเหมย”

เพียงเอ่ยชื่อนาง ในห้องประชุมถึงกับเงียบกริบ ใครเลยจะคาดคิดว่าปีศาจผู้นี้จะต้องการเพียงหญิงอัปลักษณ์ที่แทบไม่มีใครรู้จักผู้นี้

.................................