สตรีวัยเจ็ดสิบอย่างข้าพเจ้านั้นใช้ชีวิตมาอย่างคุ้มค่าแล้ว ควรรอพญามัจจุราชมานำพาดวงวิญญาณที่เหี่ยวเฉาออกไปจากร่างที่โรยราในสักวันหนึ่ง

ก่อนวันที่ ๒๔ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๔๗๕ ข้าพเจ้ามีเพียงความปราถนาเดียวคือการจากไปอย่างสงบ

พร้อมหนังสือเล่มโปรดและชาดีๆสักถ้วย.....

อาจมีหลานตัวน้อยอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ ให้ข้าพเจ้าได้คอยเหลือบมองให้อบอุ่นหัวใจอยู่บ้าง ซึ่งเขาคงไม่ได้สังเกตว่าข้าพเจ้าได้หมดลมหายใจแล้ว

จนกว่าเขาจะมาพยายามลบเล้าให้ข้าพเจ้าอ่านหนังสือนิทานของ Jonathan Swift ฉบับพิมพ์ครั้งแรกให้ฟัง...

...แต่บางครั้งโชคชะตามนุษย์ก็เหนือจะคาดเดาได้...

เรื่องราวเก่าๆที่ข้าพเจ้าอยากกลบฝังได้ย้อนกลับมาอีกครั้ง

พร้อมกับกับการจากไปตลอดกาลของชายที่ข้าพเจ้าได้มอบทั้งหัวใจให้แก่เขา

นั้นเป็นที่มาของภาระหน้าที่อันหนักหนายิ่งกว่าครั้งใด

และดูจะหนักเกินกว่าหญิงวัย ๗๐ อย่างข้าพเจ้าจะแบกรับไหว...

แต่แล้วอย่างไร ข้าพเจ้ายังมีบุตรชายและหลานชายที่รักยิ่ง

ในเมื่อข้าพเจ้าอาจจะนอนหลับไปในสักวันหนึ่งและไม่สามารถตื่นขึ้นมาพบกับแสงอาทิตย์อันอุบอุ่นได้อีก

ข้าพเจ้าก็ขอตายอย่างคุ้มค่าเพื่อพวกเขาเสียหน่อยแล้วกัน 😌