บทที่ 1..เสียงลึกลับ
เสียงหัวใจเต้นดั่งกลองมโหระทึก...นาทีที่อากาศอันหนาวเหน็บ แต่เหงื่อใหลปานอาบน้ำ ตัวสั่นเทาใต้ผ้าห่มเก่าๆ
เสียงฝีเท้านิรนามจำนวนเป็นสิบ เสียงวัตถุเหล็กกระทบกัน เสียงชักลากอะไรบางอย่าง
เสียงพึมพัมดังแว่วมาจากราวป่า ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เสียงเหล่านั้นใกล้เข้ามาจนห่างกับผมที่นอนขดอยู่แค่เพียงฝากั้น
ย่ำบนพื้นดินอยู่ข้างนอกเพิงพักโทรมๆที่ทำแบบง่ายๆ ผมรู้ดีนั่นไม่ใช่คน แต่สิ่งเหล่าเคยเป็นคนมาก่อนเท่านั้น
ใช่...มันคือวิญญาณทหารของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย ซึ่งผมรู้ดี แต่ทำอะไรมากกว่านอนตัวแข็งไม่ได้
เสียงพวกเค้าเหล่านั้นแหวกรูข้างฝาเพิงพัก เพื่อมองเรา เสียงหัวเราะอันเยือกเย็นจากข้างนอกนั่น
ผมค่อยๆเอื้อมมืออย่างแผ่วเบาควานหาตัวเพื่อนที่นอนอยู่ข้างๆ หวังว่าอย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่โดดเดี่ยว
เช่นกันกับคนที่นอนอยู่ข้างๆ ก็สะกิดให้รู้ว่าตัวเขาเองก็กำลังเผชิญกับเหตุการณ์อยู่เช่นเดียวกัน...ต้องข่มใจอดทน
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป มีคาถาอะไรก็ท่องไว้ อย่างน้อยก็แค่ได้อุ่นใจ ดุจเข็มแห่งเวลาหยุดเดิน ความรู้สึกมันบอกว่านานแสนนาน
จนกระทั่ง.....บึ้มมมมม...ปัง! !ปัง เสียงระเบิด และ เสียงปืนดังคำรามบนเนินเขาห่างจากเพิงพักของผมไปประมาณ 300 เมตร
ความแตกตื่นและโกลาหลดังอยู่ข้างนอกเพิงพักทันที เสียงทหารทั้งหมดพากันวิ่งออกไปพร้อมกับเสียงสั่งการเป็นภาษาจีนปนไทย
เสียงเหล่านั้นค่อยๆห่างออกไป แต่เสียงสู้รบบนเนินเขาดังปานภูเขาจะถล่ม ยังคงดังอยู่ แต่ข้างนอกนั้นเงียบลงแล้ว
ผมเอาไฟฉายส่องดูนาฬิกาในขณะนั้นเป็นเวลา ตี 1 คืนนี้ผมนอนไม่หลับหรอก ไม่รู้ว่าต้องคอยระวังลูกหลงที่ไม่มีอยู่จริงยังใง.......
.....ย้อนไปก่อนหน้านี้ 7 วันก่อนที่จะตัดสินใจมาที่นี่......
ผมเพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในตัวเมืองสงขลา ยังหางานทำไม่ได้
บังเอิญเจอกับเพื่อนอีกสองคนที่เคยเรียนระดับมัธยมปลายที่โรงเรียนปอเนาะ(รร.เอกชนสอนศาสนาอิสลาม)ในจังหวัดปัตตานี
จึงได้พูดคุยทักทายสารทุกข์สุขดิบ จนได้ทราบว่าเพื่อนผมสองคนที่มาเจอผมกำลังหลบหนีคดีความมั่นคงในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้
แต่เค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แค่เพื่อนบางคนในกลุ่มหลงผิดไปเป็นแนวร่วมโจรก่อการร้าย
หลังที่ทางการได้จับตายเพื่อนผู้หลงผิดคนนั้นแล้ว เพื่อนในกลุ่มและเพื่อนสมัยเรียนปอเนาะของผมได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
หายไปทีละคน ทีละคน จนที่เหลือต้องหลบหนีจากเงามืดแห่งมัจจุราชออกนอกพื้นที่ทั้งๆที่เขาเหล่านั้นหลายคนเป็นผู้บริสุทธิ์
แต่จะอยู่รอเพื่อให้เราได้หายตัวไปเหรอ...ไม่มีทาง แล้วเราจะหนีไปใหนกันล่ะ ในเมื่อต้นทุนเราสามคนมีกันไม่ถึงพันห้าร้อยบาทด้วยซ้ำ หนีขึ้นเขากรีดยางได้แค่ทางเดียว เออแล้วที่ใหนล่ะที่ไม่ค่อยมีคน จนกระทั่งเราได้ข้อสรุปปลายทางที่เราจะไปด้วยกันจากความช่วยเหลือของเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเป็นนายพรานดักนกมาขายในตัวเมือง บอกว่ามีที่นึงนายจ้างกำลังมองหาใครก็ได้ที่กรีดยางเป็นมากรีดยางของเขา ค่าแรงจ่ายงามมากแบ่งค่าแรง คนกรีดได้ 80 นายจ้างเอาแค่ 20 เปอร์เซ็น บอกเท่านั้นแหละ.....ห๊าาาาาาา

เสียงพวกเราสามคนดังขึ้นพร้อมกัน อย่างนี้ก็มีด้วยเหรอ..."แต่ผมบอกไว้ก่อนนะว่า (นายพรานนกบอกพลางทำสีหน้าจริงจัง) มันไม่ได้สบายอย่างที่คิดนะ ที่ตรงนั้นมันเดินทางเข้าลำบาก ต้องข้ามเขาไปสองลูก

และต้องข้ามลำธารน้ำ ซึ่งรถเข้าไม่ถึง ไม่มีไฟฟ้าใช้นะ...และอีกอย่างเอ่อ..คือ"

แล้วพรานนกคนนั้นก็หยุดเล่า

เล่าต่อซิ..คืออะไรจะบอกว่ามีผีปอบเหรอ เราแซวกันขำๆ แล้วความจริงที่ไม่กล้าพูดของพรานนกคนนั้นก็พรั่งพรูออกมา ..."ฟังนะ..กูจะเล่าให้ฟัง