PROLOGUE

ส่วนประกอบสำคัญของความแค้นนั้นมีเพียงไม่กี่อย่าง เพียงแค่เจ้าเตรียมวัตถุดิบและเครื่องปรุงพร้อมเจ้าก็จะสามารถเนรมิตอาหารจานที่สมบูรณ์แบบที่สุดขึ้นมาได้ภายในชั่วพริบตา ส่วนวิธีทำก็ช่างง่ายแสนง่าย เจ้าต้องใส่ภาพมายาลงไปเป็นรากฐานของรูปทรงของอาหารเสียก่อน แล้วค่อยใส่กาลเวลาตามลงไปเพื่อให้รสชาติของความแค้นคงอยู่ตลอดไป จากนั้นเจ้าก็ต้องปรุงรสด้วยความสนุกเพื่อให้ผู้ลิ้มรสได้เคลิบเคลิ้มไปกับรสชาติของความแค้น รวมทั้งใส่ความสวยงามลงไปด้วยเพื่อดึงดูด ‘เหยื่อ’ ให้หลงใหลในจานอาหารอันสุดแสนวิเศษ จากนั้นก็ปิดท้ายด้วยการโรยความเงียบเพื่อเป็นการตกแต่งให้จานอาหารทรงคุณค่าด้วยความเรียบง่ายและเงียบเชียบที่สุด

เมื่อเหยื่อนั่งประจำที่โต๊ะอาหารแล้วเจ้าจำเป็นต้องดับตะเกียงไฟบางจุดลงเพื่อสร้างบรรยากาศให้น่าตื่นเต้น จากนั้นก็วางจานอาหารสุดวิเศษของเจ้าเสิร์ฟลงบนโต๊ะแล้วเดินอ้อมกลับไปนั่งประจำที่ของตัวเอง

มื้ออาหารชั้นเลิศมักเริ่มต้นด้วยการพูดคุยและการแลกเปลี่ยนเรื่องเล่าต่างๆ ที่น่าสนใจ แต่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล่าเรื่องใดก็คงไม่อาจเทียบเท่าเรื่องราวในนิทานเรื่องหนึ่งซึ่งเป็นที่กล่าวขานและรู้จักกันเป็นอย่างดี

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีสมิงดำสวมคัมภีร์เลือดตัวหนึ่งได้ขึ้นเป็นเจ้าป่าท่ามกลางเสียงสรรเสริญด้วยความยินดีของทุกสิ่งมีชีวิต ทั้งหมดต่างก็เห็นพ้องกันว่าเขี้ยวเล็บแหลมคมของสมิงดำนั้นน่าเกรงขามสมกับตำแหน่งเจ้าป่าเป็นอย่างยิ่ง แต่ผ่านไปไม่นานผืนป่าที่เคยอุดมสมบูรณ์ก็เหี่ยวเฉาลงอย่างฉับพลันและคัมภีร์เลือดของเสือสมิงได้ส่องประกายเจิดจ้ายิ่งกว่าอะไรทั้งปวง

จ่าฝูงกวางป่าสังเกตเห็นว่าคัมภีร์เลือดเปล่งแสงครอบคลุมไปทั่วทุกทิศและก่อให้เกิดเพลิงไหม้ทุกแห่งหนที่แสงนั้นตกกระทบ ดังนั้นเจ้ากวางป่าจึงนำฝูงของมันเข้าปะทะกับเสือสมิงเพื่อดับแสงมฤตยูนั้นเสีย แต่ทว่าเสือสมิงได้ถอดร่างแปลงของมันออกแล้วกลายร่างเป็นความมืดที่กลืนกลินทุกสิ่งทุกอย่างและคร่าชีวิตของเหล่าสัตว์ป่าไปมากมาย

การต่อสู้ดำเนินยาวนานกว่าสิบปีจนในที่สุดกวางป่าก็สามารถถอดเขี้ยวเล็บของเสือสมิงและดับแสงมฤตยูของคัมภีร์เลือดได้สำเร็จ เสือสมิงถูกกำจัดแลกกับชีวิตของสัตว์ป่านับหมื่น ฝูงกวางป่าที่เคยถูกกดขี่ได้รับเลือกให้เป็นผู้พิทักษ์ผืนป่า ส่วนจ่าฝูงของมันก็ได้รับการยกย่องให้ขึ้นเป็นเจ้าป่าแล้วปกครองต่อเนื่องมาอีกยาวนาน ผืนป่าที่เคยเหี่ยวเฉาจึงกลับมามีชีวิตชีวาอีกครา

ทันใดนั้นเองแสงจากตะเกียงไฟรอบโต๊ะอาหารก็ดับลงพร้อมกับที่ความมืดและความเงียบงันได้แผ่ครอบคลุมไปทั่วในบัดดล แต่ถึงอย่างนั้นผู้เล่าเรื่องกลับยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะเล่าขานเรื่องราวบทต่อไปในนิทานท่ามกลางความมืดมิดอย่างรื่นเริง