Prologue

ฉันยังไม่ตาย…

เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วทุกบริเวณ เสียงปืนสาดกระสุน ดังประสานไปกับเสียงร้องกรีดครวญของผู้คน เป็นบทบรรเลงเพลงโศกนาฏกรรมแห่งสงคราม

ท่ามกลางเมืองซึ่งได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติและสงคราม

ภายใต้อาคารเรียนแห่งหนึ่งที่บางส่วนได้ถล่มลงมาเพราะแรงระเบิด มีร่างกายซึ่งเต็มไปด้วยบาดแผลของหญิงสาวคนหนึ่งนอนราบไปกับพื้นที่ถูกทับถมด้วยเศษซากเพดาน

" ฉันต้องไม่ตาย"

เศษหินเศษปูนกลิ้งตกจากร่างของเธอเมื่อหญิงสาวพยายามลุกยืนขึ้น...แต่มันกลับไม่สำเร็จ เธอจึงทรุดร่างเอนตัวลงกับพื้นเพื่อหลับตาทำสมาธิเรียกพละกำลังให้ฟื้นคืนกลับมา

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง...เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังแว่วกระทบโสตประสาท และมันดังชัดเจนพอที่จะจำแนกได้ว่าเป็นเสียงฝีเท้าของคนเพียงคนเดียว…เธอลืมตาขึ้นสำรวจมองไปรอบๆ ห้อง มันเป็นห้องทรงแปดเหลี่ยมขนาดใหญ่ที่อาจจะเคยหรูหรา และสวยงามไม่น้อยก่อนจะพังทลายด้วยแรงระเบิด

"ต้องรีบซ่อนตัว" เธอคิดพร้อมกับตั้งสติรวบรวมสมาธิผ่อนคลายสภาพจิตใจ แล้วใช้เรี่ยวแรงที่ยังเหลืออยู่นำพาร่างกายที่บาดเจ็บไปซ่อนตัวในตู้เหล็กข้างทางเข้า

ตูม !!!

เสียงระเบิดดังขึ้นภายในไม่กี่วินาทีหลังจากที่เธอซ่อนตัวเสร็จ เศษไม้เนื้อดีที่เคยเป็นประตูกระจายว่อนพร้อมกับเงาร่างสายหนึ่งที่พุ่งทะยานเข้ามาในห้อง ผู้มาเป็นชายสวมชุดคลุมสีดำยาวตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า เพราะความมืดทำให้มองใบหน้าเขาได้ไม่ชัดเจนนัก แสงอาทิตย์ยามเย็นที่ลอดผ่านหน้าต่างห้องเข้ามาก็ไม่ช่วยให้เธอมองเห็นรายละเอียดของชายผู้มาได้ชัดเจนขึ้นเท่าไร

ชายชุดคลุมดำเดินสำรวจไปรอบๆ ตั้งแต่กระจกหน้าต่างที่แตก เพดานที่ถล่มลงมา…จนมาหยุดยืนหันหลังให้เธอที่กลางห้อง

"รอยเลือด!!" หญิงสาวฉุกคิด เมื่อมองเห็นทางเลือดลากยาวมาจนถึงบริเวณที่เธอซ่อนตัว หญิงสาวตื่นตระหนกจนชีพจรเต้นรัว มันดังชัดเจนจนนับครั้งได้

ทันใดนั้น! เธอก็ได้รับรู้ถึงจิตสังหารที่น่าตระหนกที่แผ่พุ่งออกมาจากคนชุดคลุมดำ

"มัวหลบอยู่ทำไม รีบๆ ทำให้มันจบเถอะ" คนชุดคลุมดำพูดด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไร้ความรู้สึก

มันล้วงปืนออกมาจากชุดคลุมสีดำสนิทก่อนจะหันหน้ามายังตู้เหล็ก หญิงสาวตื่นเต้นจนแทบจะหยุดหายใจเมื่อมองลอดผ่านรูตู้เหล็ก มันยื่นแขนยกมือเล็งปากกระบอกปืนดำหม่นมายังศีรษะของเธอราวกับมองเห็นก่อนจะเผยอปากพูดออกมา

" สงครามไม่เคยให้ความสุขแก่ใคร"

ทันทีที่พูดจบ แสงอาทิตย์ก็ส่องลอดหน้าต่างเผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มชุดคลุมดำ ใบหน้าที่ปรากฏต่อสายตาของหญิงสาวทำให้เธอถึงกับตื่นตะลึง นาตาลีผลักประตูตู้เหล็กที่ซ่อนตัวออกมาด้วยความยินดี

" นาตาลี...ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเธอ" ชายชุดคลุมดำพูดขึ้น ใบหน้าภายใต้หมวกคลุมเผยให้เห็นถึงริมฝีปากที่กำลังเผยอยิ้ม

หญิงสาวยิ่งไม่คาดฝันว่าจะได้พบกับคนที่เธอคิดว่าต้องสูญเสียไปแล้วตลอดกาล น้ำตาแห่งความดีใจไหลรินออกมาจากดวงตาคู่งาม แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากไถ่ถามเรื่องราว ชายหนุ่มก็พูดขึ้นก่อน

" น่าเสียดายที่เธอเป็นคนขององค์กรนั้น...ลาก่อน นาตาลี "

แล้วชายชุดคลุมดำก็ลั่นไก