“เธอหวังอะไรงั้นเหรอ?” เขาเหลียวหน้ามาถาม น้ำเสียงเยาะหยันเช่นทุกที รอยยิ้มชั่วร้ายยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน “เธอก็แค่ของชั่วคราวเท่านั้นแหละ เมื่อไหร่จะจำได้ซักที”
กี่ครั้งกันนะ? กี่ครั้งที่เธอ ‘ยอม’ ให้เขา กี่ครั้งที่เขาไม่เคยเห็นค่าของเธอเลย ถึงอย่างนั้น...ความเจ็บปวดเหล่านี้กลับไม่ทำให้เธอสะทกสะท้านซักนิด
เธอหัวเราะ “หวัง?” มองผู้ชายปลายเตียงทั้งน้ำตา “ฉันน่ะเหรอ หวัง?”
เขาหันกลับมา ใบหน้าแข็งกระด้างยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าเขาไม่ได้สนใจเลยซักนิด ใช่ซิ...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอร้องไห้หรอก เพียงแต่เป็นครั้งแรกที่ร้องไห้ต่อหน้าเขา เพราะมันมากเกินทนแล้ว!
“ผู้ชายอย่างนายมีอะไรให้หวังงั้นเหรอ? นอกจากความเลวร้าย นายมีอะไรที่ฉันควรคาดหวังอีกล่ะ!”