บาปใดๆ ไหนเล่าจะหอมหวานเท่า

บาปสวาท......

“อืม...หงส์ ผมรักคุณ อย่าทิ้งผมไปแบบนี้อีกนะ” เสียงทุ้มพร่าเครือครางในลำคอพร่ำออกมาไม่ขาดปาก ใบหน้าคมสันซุกไซ้ซอกซอนไปตามผิวเนื้อหอมนวลเนียนนุ่ม กิริยาพิศวาสต่อเนื้อหนังมังสาที่กำลังดื่มด่ำอยู่นี้เหลือเกิน

‘เกิดอะไรขึ้น...ปล่อยนะ ใคร...’ เสียงประท้วงที่ไม่อาจเปล่งเอ่ยออกมาได้ หวีดร้องอยู่ด้วยความหวาดกลัว หัวใจของร่างเล็กที่กำลังถูกนัวเนียลูบไล้สั่นสะท้าน ชาวาบปลาบแปลบไปทั้งตัว

มันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมหล่อนขยับตัวไม่ได้เลย

กระนั้นหล่อนก็ยังมีความรู้สึกรู้สา เพียงแต่อ่อนล้าจนไม่อาจกระดิกส่วนใดได้เท่านั้นเอง

‘อือ...’ เสียงอือออเล็ดรอดเบาหวิว ไม่อาจยั้งหยุดความกักขฬะจากชายหนุ่มผู้มีแต่ความปรารถนาอันเหลือล้น เขาต้องการครอบครองหล่อน เขาคิดถึง...และโหยหิวลุ่มหลงในผิวเนื้อละมุนนี้จนไม่อาจถอนตัวได้

ริมฝีปากหยักหนาประทับจูบหอมไปตามพวงแก้มละมุน กรุ่นกลิ่นสาบสาวคลอฟุ้งอยู่ไม่เลือนหาย มือใหญ่ลากเลื้อยถลกเสื้อผ้าอาภรณ์ไปตามแรงอารมณ์ เนื้อผ้าเสียดสีกับผิวกายละอ่อน ค่อยๆ ครูดและถูกกระชากดึงออกจากตัวผ่านศีรษะในเวลาอันรวดเร็ว

‘ช่วยด้วย...ช่วย! อื้อ!!’ ความหนักอึ้งสัมผัสแนบสนิทถึงผิวเนื้อ หล่อนทำได้แต่เพียงส่งเสียงสะท้านต่อต้านอยู่ในหัว ไม่อาจมองเห็นทางรอดต่ออาเพศในครั้งนี้

“หงส์จ๋า....หงส์ของพี่...” พร่ำเพ้อพรรณนาไปพลางก็นัวเนียนวดเฟ้นร่างแบบบางเกือบเปลือยด้วยความเสน่หา ลมหายใจอุ่นๆ รินรดรอยทางที่ริมฝีปากหยักหนาดูดเม้มจนเกิดรอยห้อเลือด

หล่อนแน่นิ่งไม่ไหวติง...แต่หัวจิตหัวใจนั้นดำดิ่งคร่ำครวญเหมือนจะขาด ร้าวรานร้อนรุ่มด้วยความรู้สึกผิดชอบชั่วดี เมื่อสำนึกรู้ถ่องแท้แล้วว่าผู้ชายที่กำลังล่วงเกินร่างกายของหล่อนนั้นเป็นใคร หล่อนจำน้ำเสียงของเขาได้...

‘พี่เดล...อย่าทำแบบนี้นะ นี่หนูนา...ไม่ใช่พี่หงส์...’ แต่บทประโยคนั้นก็ได้แต่ดังก้องอยู่ข้างใจ ไม่อาจเอ่ยเอื้อนออกมาให้ชายหนุ่มได้รับทราบ

หล่อนได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้งร่วมกับลมหายใจอุ่นร้อนของเขา ความรู้สึกในยามที่จมูกและริมฝีปากแตะต้องผิวเปลือยมันทำให้ความรู้สึกสั่นไหวไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย

ทั้งกลัว...

ทั้งหวาดระแวงสับสน

“อืม...”

‘พี่เดล!!’ พรึ่บ! แม้ร่างกายไม่อำนวยต่อการขัดขืน แต่หล่อนก็ยังมีความรู้สึกแทบครบถ้วน น้ำตาหยดชื้นไหลรินอาบขมับทั้งสองข้างเป็นทางเปียกปอนไปถึงหมอนที่รองหนุนเมื่อปราการซึ่งโอบอุ้มทรวงอกอวบเอาไว้ขาดผึงหลุดปลิวหายไปจากร่าง...

“อา...หงส์จ๋า หอมหวานเหลือเกิน” อุ้งปากอุ่นร้อนครอบครองความงดงามที่ชูช่ออยู่ตรงหน้านั้นอย่างขาดสติ เรียวลิ้นสากตวัดช้อนยอดเกสรที่เกร็งเครียดให้ตอบสนองต่ออารมณ์ปรารถนา

เขาลุ่มหลงหล่อนเกินกว่าจะล่าถอยออกห่างแม้เพียงคืบ คิดถึงสุดหัวใจจนไม่อาจควบคุมความหยาบช้าที่กบดานดำดิ่งให้สำนึกรู้ผิดชอบชั่วดีว่ากำลังทำอะไรอยู่

ไม่เหลือเลยแม้แต่เศษสติจะใคร่ครวญให้ละเอียดว่าหญิงสาวที่นอนนิ่งให้เขาสำรวจร่างตามแต่ใจอยู่นี้ ไม่ใช่ภรรยาที่เขาพร่ำเพรียกร้องหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อยาม

แต่กลับเป็นใครบางคน...ที่เขาไม่เคยนึกฝันปรารถนา

และเป็นบุคคลต้องห้ามในเรื่องหยาบช้าเช่นนี้...

“ไม่เจอกันตั้งเกือบเดือน อืม...พี่จะทำให้หงส์เข้าใจ...ความคิดถึงที่พี่มี” ชายหนุ่มกล่าวกระท่อนกระแท่นสลับกับการอมกลืนปทุมถัน หล่อนหายใจแรงจนอกอิ่มกระเพิ่มเป็นจังหวะ อำนวยให้อุ้งปากร้อนผ่าวสำรวจครอบครองได้เต็มที่

มือใหญ่สองข้างที่ลูบคลำไปตามทรวดทรงที่เต็มแน่นของวัยแรกสาว แล้วเคลื่อนมาประกบแล้วนวดเคล้นก้อนเนื้ออวบเต็มกำมือ กระตุ้นกำหนัดป่าเถื่อนให้พุ่งทะยาน

สัตตบงกชได้แต่ส่งเสียงอือออที่แทบไม่ได้ยินในขณะที่ถูกกระทำ หากรอดพ้นจากความบัดสีนี้ไม่ได้หล่อนคงต้องถูกตราบาปสาปแช่งไปชั่วชีวิต

“ที่รัก...คุณสวยไม่มีที่ติ...” ใช่...ทุกอย่างที่เขารู้สึก ทุกสิ่งที่เขากำลังเข้าใจอยู่ในขณะนี้คือจิตสำนึกในส่วนลึกที่มีต่อหญิงสาวอันเป็นที่รัก ไม่ใช่เพราะรู้สึกพิศวาสต่อตัวตนแท้จริงของคนใต้ร่างนี้แม้แต่น้อย

เพียงแต่เขาไม่รู้...เท่านั้นเอง

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินอาบเอ่อในขณะที่หล่อนถูกทาบทับจนหนักอึ้งหายใจติดขัด มือของเขาควานคว้าลงไปดึงร่นชายกระโปรงสั้นจนถลกขึ้นถึงไหนต่อไหน

แล้วชั้นในสีดำตัวบางหลุดลุ่ยออกจากตัว

“!!” หล่อนเจ็บ...และหวาดกลัวเหลือคณา

บางอย่างที่แปลกปลอมกำลังกดกระแทกเป็นจังหวะเสียดสีอยู่ตรงหน้าขากลางลำตัว เขาเน้นนาบรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และแทรกสู่ความบอบบางทีละน้อย

‘พี่เดลอย่าทำ ฮือๆ พี่หงส์จะเสียใจ...’

สองขาถูกจับผลักให้ออกห่างในขณะที่หล่อนร่ำให้เหมือนใจจะขาดอยู่นั้น ไม่ได้รู้สึกคล้อยตามไปกับครรลองอารมณ์ของเขาเลยแม้แต่น้อย ขาข้างหนึ่งถูกยกขึ้นสูงขนาบกับลำตัวคนเบื้องบนซึ่งเปล่าเปลือย...ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

แล้วความเลวร้ายที่สุดในชีวิตก็กดแทรกเข้ามา

หล่อนกรีดร้องอยู่ในใจแต่น้ำตาไหลปริ่มท่วมเอ่อ

เจ็บปวด...แสบระบมทุกๆ จังหวะการขยับของเขา เสียงทุ้มครางกระหึ่มอยู่เหนือร่างในขณะที่ขยับโยกตัวจนหล่อนไถลไปกับที่นอนทุกๆ ครั้งตามอารมณ์ของเขาที่ไม่ลดหลั่นลงเลย มีแต่จะเพิ่มความรุนแรงขึ้นทุกขณะจิต

หล่อนสูญสิ้นทุกอย่างแล้ว...

ความดีงาม...

ความสาว...

ความจงรักภักดีและความเชื่อใจที่มีต่อการในสายเลือด

เขาพรากทุกสิ่งโดยไม่นึกปราณี

แล้วต่อไปนี้หล่อนจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไรกัน