ปิ้บ! เสียงในโทรทัศน์หายไปเหลือแต่ความเงียบงัน ชลนาถึงได้รู้สึกตัว เงยหน้ามองคนที่ยืนค้ำหัวอยู่อย่างเคร่งเครียด

“ไปนอนกันเถอะ” นอน…ชลนาขมวดคิ้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้ตกลงกับเขาเรื่องนี้!

“นอน!”

“อืม นอน” ชลนามองหน้านิ่งๆเดาไม่ออกของสิงห์แล้วพยักหน้าเนิบนาบอย่างตัดสินใจ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วบิดขี้เกียจหนหนึ่งซึ่งอยู่ในสายตาของสิงห์ทั้งหมด ก่อนที่หญิงสาวจะเดินนำเขาขึ้นไปที่ห้องนอนที่เธอหมายตาไว้แล้ว

“นั่น คุณจะไปไหน” สิงห์ถามอย่างสงสัย เมื่อคนเดินนำ เดินเลยห้องนอนของเขา ไปเสียดื้อๆ

“ไปนอนไงฉันเดินดูเมื่อกี้ เห็นว่ามันว่างอยู่” เธอจับลูกบิดประตูเตรียมเปิด แต่ก็ถูกท้วงเสียก่อน

“นี่ห้องนอนแม่ผม นานๆท่านจะมานอนที แต่ท่านหวงห้องมาก” คนฟังทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ เพราะตอนอยู่ที่บ้านของเขา เขายังให้เธอนอนห้องมารดาของเขาได้เลย แต่จะให้เถียงก็ขี้คร้าน ชลนาจึงเดินตรงไปอีกห้องหนึ่งแทน

“งั้นห้องนี้ก็ได้ ว่างเหมือนกัน” เธอชี้ไปที่ห้องข้างๆห้องเขา และเมื่อตัดสินใจบิดลูกบิดประตู มือหนาๆก็พาดมาทับมือเล็กของเธอไว้เสียก่อน ชลนาพยายามสะบัดมือเขาออกในทันทีแต่มีหรือที่นายสิงห์จะยอมง่ายๆเลยกลายเป็นว่าจากที่เธอจับลูกบิด เขาจับมือเธอ กลายมาเป็นคนสองคนกำลังจับมือกันอยู่เสียอย่างนั้น เธอถลึงตาขู่เขาแต่นั่นช่างไม่ได้ผลเอาเสียเลย

“คุณจะเอาอย่างนั้นจริงๆเหรอ”

ชลนาเม้มริมฝีปากอย่างยุ่งยากใจนิดๆ ก่อนจะตอบ “งั้นสิ”

“ก็ได้ ถ้าคุณจะนอนห้องนี้…” ชลนาขมวดคิ้วไม่คิดว่าเขาจะยอมง่ายๆ จนประโยคถัดมาของเขาก็ทำให้เธอคิดได้ว่าไม่สมควรตั้งความหวังอะไรไว้กับผู้ชายคนนี้ เพราะเขาจะไม่มีวันตามใจเธออย่างแน่นอน… ‘ระยะเวลาดูใจของเราก็จะเปลี่ยนจากหกเดือนเป็นหนึ่งปีไปเลยแล้วกัน’

“หนึ่งปี! สัญญาของเราก็คือหกเดือนต่างหาก คุณจะเพิ่มง่ายๆไม่ได้นะ! แล้วอีกอย่างฉันแค่ไม่นอนห้องเดียวกันกับคุณเอง” ชลนาคิดหนัก อะไรนิดหน่อยเขาก็เอามาต่อรองกับเธอไปเสียหมดเขาช่างไม่มีเหตุผลที่ดีเอาเสียเลย

“มันไม่ใช่แค่คำว่า แค่ …ความสัมพันธ์ของคนเรามักจะเริ่มต้นที่ห้องนอน”