หลังจากจบมัธยมปลาย ชีวิตของผมต้องเจอกับเรื่องวุ่นๆหลายอย่าง ทั้งการเตรียมตัวเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัย เรื่องครอบครัวที่ดูเหมือนจะไม่ลงตัวสักเท่าไหร่ เเต่ไอ้ที่หน่วงที่สุดคงจะหนีไม่พ้น การต้องจากลากับไอ้ "เน็ท" ถึงเเม้มันจะเป็นการจากลาด้วยดี ซึ่งบางทีมันก็ทำให้ผมว้าเหว่พอสมควร แต่เอาเถอะชีวิตมันต้องเดินต่อไปจะให้ย่ำอยู่ที่เดิมก็คงไม่ได้ และเพราะไอ้คำว่าย่ำอยู่ที่เดิมไม่ได้นี่เเหละครับที่ทำให้ลุงกับป้าต้องส่งผมไปอยู่กับญาติห่างๆของป้าตอนเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งเเน่ล่ะครับบ้านนั้นเอ็นดูนาย "ฟลุ้ค" อย่างผมอย่างกับหลานชายเเท้ๆ เเต่อย่าพึงยินดีกับผมนะ เพราะบนความเเน่นอนย่อมมีความไม่เเน่นอนอยู่เสมอ เหมือนอย่างเรื่องของไอ้ "พัตเตอร์" กับพี่ "เพลง" ที่ผมเคยเจอ....

เพราะหลังจากย้ายเข้าไปอยู่กับครอบครัวใหม่ได้อาทิตย์เดียว คุณลุงชาวญี่ปุ่นกับคุณป้าคนใหม่ก็ทิ้งบ้านหลังโตไว้ให้ผมอยู่สองต่อสองเป็นเวลาสามเดือนกับพี่ "ยู" หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นไทยหน้าตาดี คณะบริหารธุรกิจปีสอง มหาวิทยาลัยเดียวกัน แล้วไอ้ความไม่เเน่นอนชวนหงุดหงิดก็เริ่มต้นขึ้นเมื่อคุณชายลูกเจ้าของบ้านมาดเนี้ยบ

เเสนเย็นชา วางท่าใส่ผู้อาศัยอย่างผมราวกับเจ้าข้าวเจ้าของ เเถมยังยื่นกฏระเบียบในการอยู่ร่วมกันในฐานะคู่หูบัดดี้ที่ต้องดูเเลซึ่งกันเเละกัน รวมถึงข้อปฏิบัติประมาณหนึ่งหน้ากระดาษ ที่ดูยังไงๆ ก็เหมือนจงใจเเกล้งผมให้เข้าไปอยู่ใกล้ชิดสนิทสนมจนเกินขอบเขต เเล้วไอ้สายตากับท่าทางหวงเเหนพวกนั้นมันคืออะไรกัน ผมนี่สงสัยจริงๆ เพราะมันช่างสวนทางกับคำพูดคำจาที่ผมพยายามฟังเท่าไหร่ก็ไม่ลื่นหูสักที หรือจะหลอกใช้ผมเอาไว้เป็นไม้กันหมาเวลาสาวๆพวกนั้นมาเกาะเเกะ ผมล่ะหมั่นไส้จริงๆ คนหน้าตาดีนี่มันน่ารำคาญ น่าหงุดหงิด ไปหมดทุกคนมั้ยนะ เเต่ถ้าจะพูดถึงข้อดีของไอ้พี่ยูมันก็ยังพอมีอยู่ถึงจะนานๆครั้งก็เถอะ เเต่เรื่องนึงที่ผมสัมผัสได้คือ ตลอดเวลาที่ผมอยู่ใกล้ๆกับหมอนั่น สัมผัสที่หกในการได้ยินเสียงวิญญาณของผมมันดับวูบไม่ทำงานไปซะดื้อๆ

เเละถ้าจะมีสาเหตุหรือเเรงจูงใจที่ทำให้ผมอยากอยู่ใกล้ๆคนบ้าอำนาจนั่น ก็คงจะเป็นข้อดีข้อเดียวนี้เเน่ๆ

"โอ้ยเวลาสามเดือนทำไมมันยาวนานจังว่ะ ขืนเป็นเเบบนี้นานๆเข้า มีหวังหัวใจผมต้องสั่นไหวเเน่ๆ"