หากชีวิตคือการเดินทางค้นหาอะไรบางอย่าง สิ่งแรกที่คุณต้องทำคือ การลองใช้ชีวิตในแบบที่ชาตินี้คนอย่างคุณไม่มีทางจะทำแบบนั้น ข้อแนะนำการใช้ชีวิตข้อแรกที่คุณไม่จำเป็นต้องทำตาม แต่ฉันจะลองทำให้คุณดู นี่คือบันทึกการเข้าไปปฏิบัติธรรมในวัด 8 วัน ฉบับวัยรุ่น!(ถึงคนเขียนจะเลยวัยรุ่นมาแล้ว ...นิดหน่อย) หนังสือเล่มนี้เป็นบันทึกฉบับสั้นๆ ในการเข้าวัดปฏิบัติธรรมในวัดร่ำเปิง(ตโปธาราม) จังหวัดเชียงใหม่ของฉัน ผู้หญิงวัย 35 ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างโชกเลือด ไม่ใช่ว่าฉันเจอเรื่องทุกข์ใจ สับสน และไม่รู้ว่าชีวิตควรไปทางไหนดี ตรงกันข้าม ฉันไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตฉันดีเท่าช่วงเวลานี้มาก่อนด้วยซ้ำ ฉันมาที่นี่เพราะต้องการทำอะไรบางอย่างเพื่อคนอื่น มาเพราะต้องการเรียนรู้และเข้าใจว่าหลายคนที่คุ้นเคยกันและคอยชักชวนให้ฉันมาปฏิบัติธรรมพวกเขาคิดอะไร ได้อะไรจากการปฏิบัติธรรม .... ฉันคนที่เข้าวัดเพื่อเสพงานสถาปัตยกรรมเท่านั้น คนที่มองคนนุ่งขาวปฏิบัติธรรมแล้วอินกับมันว่าบ้า คนที่มองคนกินเจว่าจอมปลอม คนที่พนมมือกราบพระประทานเพราะเห็นว่าใครๆ ก็ทำกัน คนที่ไม่นับถือศาสนาใดๆ .....

แล้วเดินออกจากวัดด้วยความรู้สึกว่า ครั้งหนึ่งในชีวิตการได้มาปฏิบัติธรรมเพียงวันเดียวแล้วได้อะไรบางอย่างนั้นช่างคุ้มค่าแล้วที่ได้เกิดมา

พวกคุณควรมีโอกาสสักครั้งในชีวิตที่จะได้รับรู้เรื่องราวเหล่านี้

1. แมวตัวนั้นมันตายไปแล้วจริงๆ

2. ทันตแพทย์วุฒิ

3. รูมเมทที่เหมือนได้เจอกันมานาน

4. อะไรคือการปฏิบัติธรรม

5. กิจวัตร ทำวัตร

6. ธรรมชาติ คือ ธรรมมะ

7. สอบอารมณ์

8. ความก้าวหน้า

9. วันที่เกิดปัญญา

10. คำสอน

11. วัดร่ำเปิง (ตโปธาราม)

12. แด่มิตรภาพของพวกเรา

ปล. อย่างไรก็ตาม.... สายมารก็ยังเป็นสายมาร