หยุดแต่งนิยายเรื่องนี้มา 5 ปี ตอนนี้กลับมาอัพแล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ

******************************************************************************************************************************************

“ชานี้มีชื่อว่า ชาคืนใจ หากท่านดื่มมันแล้วความทรงจำของท่านจะกลับคืนมา” มี่หมิงบอก

นางไม่ได้อธิบายถึงผลข้างเคียงที่อาจจะทำให้เขาลืมช่วงเวลาตอนที่ความจำเสื่อมไปด้วย นางไม่กล้าบอกเขา...ไม่กล้า...

“ท่านพร้อมจะดื่มมันแล้วใช่ไหม” มี่หมิงถามย้ำ เห็นใบหน้าเรียบเฉยของเขาแล้วอดหวั่นใจไม่ได้ เขาคิดอะไรอยู่นางสงสัยนัก

“ข้าสิต้องถามเจ้า ว่าอยากให้ข้าดื่มใช่หรือไม่”

มือของเขาเอื้อมมือลูบแก้มของนาง รอยสัมผัสของเขาทำให้นางอยากตอบว่าไม่...มี่หมิงอยากให้เขาอยู่กับนางที่ร้านน้ำชาแห่งนี้ชั่วนิจนิรันดร์ เป็นเสี่ยวเอ้อร์ในร้านน้ำชาแห่งนี้ เป็นสามีไม่เอาไหนของนาง...

“ข้าต้องการให้ท่านดื่มมัน ท่านควรจะรู้ว่าตัวเองเป็นใคร”นางกลับตอบในสิ่งที่ไม่อยากตอบ

เขายิ้มและและหยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่ม

ขณะนั้นเมฆเคลื่อนบังพระจันทร์ แสงสลัวจากโคมไฟฉาบร่างของทั้งสองเกิดเป็นเงาประหลาด มี่หมิงทอดมองใบหน้าสามีของนางด้วยใจวูบไหว รู้สึกอาดูรเหลือจะกล่าว

แสงจันทร์กลับคืนอีกครั้ง รอบตัวพลันสว่างไสวฉาบทับร่างของเขาจนดูเหมือนมีรัศมีทอออกมา มี่หมิงนั่งเงียบ เขาเองก็มิได้เอ่ยสิ่งใด

มี่หมิงรู้สึกเหมือนหัวใจจะแตกเมื่อเห็นเขาวางถ้วยชาลง ปริมาณของมันพร่องไปครึ่ง

“เสี่ยวเอ้อ”นางเรียก

เขาขมวดคิ้วพลางส่ายหน้า “นั่นไม่ใช่ชื่อของข้า”

หัวใจมี่หมิงกระตุก “ท่านเป็นใคร” นางถามเสียงเบารู้สึกก้อนสะอื้นไหลมารวมที่คอหอย

“ท่าน....ท่านจำข้าได้หรือไม่”

เขาไม่ตอบคำถามนั้นโดยทันทีแต่ยกถ้วยชาขึ้นดื่มอีกครั้ง เมื่อวางมันลงคราวนี้พบเพียงความว่างเปล่าหลงเหลืออยู่ในถ้วย

มี่หมิงหลุบตามองมือตัวเอง นางเงยหน้าขึ้นอีกทีเมื่อมีเงาดำมาทอทาบอยู่เบื้องหน้า เขายิ้มให้ก่อนจะเชยคางนางขึ้นมาแล้วโน้มใบหน้าลงมาจุมพิต รสชาติของชายังติดอยู่ปลายลิ้น รสสัมผัสที่พาให้หัวใจกำซาบหวามไหว

สบตากันนิ่งนาน ก่อนที่เขาจะเอ่ยออกมาช้าๆ.......